નેહા ઘણા સમય પછી અમદાવાદ કાકાને ત્યાં લગ્ન પ્રસંગે આવી હતી. નેહા આઈ.ટી. એન્જિનિયર હતી અને કાકાનાં ઘરે રહીને અભ્યાસ પૂર્ણ કર્યો હતો. નેહાને લો ગાર્ડનમાં જવું બહુ ગમતું. એક રીતે એ પ્રકૃતિ પ્રેમી હતી. જ્યારે અમદાવાદ અભ્યાસ કરતી હતી, ત્યારે સમય મળે લો ગાર્ડનમાં અચૂક જતી અને પ્રકૃતિ સાથે એકરૂપ થઈ જતી. આજે પણ લો ગાર્ડનમાં લટાર મારવા નીકળી હતી. તેના નિયત બાંકડા ઉપર બેઠી અને અતીતમાં ખોવાઈ ગઈ.
એક વખત નેહા સાંજનાં સમયે લો ગાર્ડનમાં ફરી રહી હતી, ત્યારે તેણે જોયું કે એક સમવયસ્ક યુવાન તેને ક્યારનો નિરખી રહ્યો છે. પહેલા તો નેહાએ કાંઈ ધ્યાન ન આપ્યું, પણ પછી નેહાને વિચાર આવ્યો કે ચાલને પૂછી જોઉં કે આમ એકીટશે મને નિરખવાનો મતલબ શું છે.
“તમે મને ક્યારનાં એકીટશે નિરખી રહ્યા છો. આમ તો તમે કપડાં ઉપરથી અને વર્તનથી સંસ્કારી કુટુંબના હો એવું લાગે છે. તો આમ કરવાનું મને કારણ કહેશો?”
“જુઓ, તમે જે વિચારથી મને પ્રશ્ન પૂછી રહ્યા છો, એવો મારો કોઈ ઈરાદો નથી. હું આપને એક પ્રકૃતિ પ્રેમી તરીકે નિરખી રહ્યો હતો. આમ જોઈએ તો તમારો પ્રશ્ન પણ ખોટો નથી. તમે ગમે તેને પસંદ પડી જાવ એવી સુંદરતા ધરાવો છો.”
નેહાનું વદન શરમથી ફૂલ ગુલાબી થઈ ગયું.
“મારું નામ નીરવ છે. હું પણ એન્જિનિયરિંગ કૉલેજમાં આઈ.ટી.માં અભ્યાસ કરું છું. આપને મેં કૉલેજમાં ઘણી વખત જોયાં છે. આજે આ લો ગાર્ડનમાં મુલાકાત થઈ, એટલે તમારી સાથે વાત કરવાનું વિચારી રહ્યો હતો, પણ સંકોચને લીધે ખાલી તમને દૂરથી નિરખીને મનને મનાવી લીધું.”
નેહા, નીરવની વાતથી ઈમ્પ્રેસ થઈ ગઈ.
“ના, ના. મારો એવો કોઈ અર્થ નથી. પણ કોઈ અજાણી વ્યક્તિ આવી હરકત કરે ત્યારે કારણ જાણવાની ઈચ્છા થાય. હું તો લો ગાર્ડનમાં સમય મળે ચક્કર મારી જઉં છું અને પ્રકૃતિ સાથે થોડુંક તાદામ્ય સાધી લઉ છું. તમને મેં આજે જ જોયા એટલે પૂછ્યું.”
પછી તો નેહા, નીરવની મિલનની શરૂઆત લો ગાર્ડનમાં મળવાથી લઈને હોટલ, રેસ્ટોરેન્ટની મુલાકાત સુધી ગઈ. બંને ક્યારે એક બીજાની નજીક આવી એક બીજાંને ચાહવા લાગ્યાં એ ખબર ન રહી અને સમયના સથવારે એક બીજાના પ્રેમમાં ગળાડૂબ થઈ ગયાં.
“નેહા, આપણો અભ્યાસ પૂરો થઈ ગયો છે. આપણે આપણા પેરેન્ટ્સને વાત કરવી જોઈએ. મને લાગે છે કે આપણા પેરેન્ટ્સ ચોક્કસ સંમતિ આપશે. પછી સારી જોબ મળે એટલે લગ્ન કરી લઈએ.” નસીબ જોગે બંનેના પેરેન્ટ્સની સંમતિ પણ મળી ગઈ. એક સારી પ્રાઇવેટ કંપનીમાં સાથે જોબ પણ મળી ગઇ.
લગ્ન પછી નેહા અને નીરવ બંને ખૂબ ખુશ હતાં. જોબમાં સેટલ થવા માટે પાંચ વર્ષ પછી બાળક માટે પ્લાનિંગ કર્યું હતું.
નેહા અને નીરવ એક જ કંપનીમાં જોબ કરતાં હતાં. નેહા નીરવ કરતાં આઈ.ટી. ક્ષેત્રમાં વધુ કુશળ હતી. એટલે પ્રાઇવેટ કંપનીમાં બંને છે એમ નેહાને પ્રમોશન મળતાં ગયાં નેહા કંપનીમાં અગળને આગળ વધતી ગઈ. નીરવ અને નેહા વચ્ચે અહમ્નો ટકરાવ શરૂ થઈ ગયો. નેહા કંપનીમાં નીરવની બોસ બની ગઈ હતી. નીરવને નેહાની સૂચનાઓનું પાલન કરવું પડતું હતું. નીરવને એ જરા પણ ગમતું નહોતું. બીજું નીરવ કંપની બદલે તો પણ નેહાનું આઈ.ટી. ક્ષેત્રમાં નામ, અને તેને પ્રખ્યાતિ મળી ગઈ હતી. એટલે કોઈ પણ લેવલે આમનો સામનો તો થવાનો જ હતો.
નેહા અને નીરવ વચ્ચે મતભેદો વધતા ગયા. નેહા નોકરી છોડવા તૈયાર નહોતી જ્યારે નીરવ કંપની બદલવા તૈયાર નહોતો. અંતે નેહાએ તેની બદલી અમદાવાદથી મુંબઇ કરવી નાખી. અમદાવાદ, મુંબઇ વચ્ચેના અંતરની જેમ નેહા, નીરવ વચ્ચે અંતર થઈ ગયું. બંને અલગ રહી પોતાની જિંદગી જીવવા લાગ્યાં.
નેહા ઘણી વખત વિચારતી કે ભૂલ ક્યાં થઈ. શું સ્રી દાક્ષિણ્યની વાત કરતા સમાજમાં સ્રી આગળ વધે એ ગુનો છે કે પછી પુરુષપ્રધાન સમાજમાં પુરુષના અહમ્નું પ્રભુત્વ તૂટે એ ગુનો છે. એટલે સ્રીએ આગળ વધવું હોય તો પરિસ્થિતિનો સામનો અને સહન કરવું પડે.
નેહા બીજી રીતે વિચારતી તો નેહાને એમ લાગતું કે આટલો પ્રેમ આપનાર પતિ ક્યાં મળે. ક્યાંક મેં આગળ વધવાની મહેચ્છામાં સુખી સંસાર અને પ્રેમનો ભોગ તો નથી લઈ લીધો ને? નેહાને નીરવની બહુ યાદ આવતી, પણ સ્રી સહજ અહમ્ નીરવને મળવા કે ફોન કરવા માટે આડે આવતું હતું.
તો, નીરવ પણ ઘણી વખત પરિસ્થિતિનું મૂલ્યાંકન કરતો. કે નેહા ક્યાં ખોટી હતી. તેને જે કંઈ કંપની લેવલે પોઝિશન મળી હતી કે મળતી હતી એ તેની કુશળતાનું ફળ અને મૂલ્યાંકન હતું. મારે તો નેહાની પ્રગતિથી ખુશ થવું જોઈતું હતું. તેના બદલે પુરુષલક્ષી અહમ્ને પ્રાધાન્ય આપી પરિસ્થિતિ બગાડી બેઠો.
નીરવને પણ નેહાની બહુ યાદ આવતી. ક્યારેક તો નેહા આમ કર, નેહા તેમ કર બોલી ઊઠતો પણ પછી પોતાની જાતે જ ભોઠપ અનુભવતો. નીરવે નક્કી કર્યું હતું કે નેહાનો ફોન આવે કે મળી જાય તો માફી માગીને નેહાને મનાવી લઈશ.
નેહા અતીતમાંથી જાગી, ત્યારે નેહાએ જોયું કે દૂર બાંકડા ઉપર કોઈ બેઠું છે. એ નીરવ જેવું લાગે છે. ના, એ નીરવ જ છે, પણ અહીં ક્યાંથી હોય? શું એ પણ મારી જેમ લો ગાર્ડનમાં લટાર મારવા આવતો હશે? કે પછી મારી જેમ અતીતને વાગોળતો હશે?
નીરવે જોયું કે દૂર બાંકડા ઉપર એક યુવતી બેઠી છે. એ નેહા જેવી લાગે છે. અરે! એ નેહા જ છે. શું નેહા પાછી અમદાવાદ આવી ગઈ હશે? કે પછી મારી જેમ અતીતને ફંફોળવા અહીં આવતી હશે?
નીરવ અને નેહાએ એક બીજાં સામે જોયું, પણ બેમાંથી કોઈ ઊભું ન થયું. અચાનક બંને ઊભા થયાં ને અને એક બીજાં તરફ જવાનું શરૂ કર્યું. બંને લાલ ગુલાબનાં છોડ પાસે ભેગા થઈ નિઃશબ્દ ઊભા રહી ગયાં.
“નીરવ …..”
“નેહા …..”
બંને એક સાથે બોલ્યાં.
“નેહા, આપણે એક બીજાંને કાંઈ જ નથી કહેવું. પરિસ્થિતિએ બધું જ કહીને સમજાવી દીધું છે. નેહા, આપણે પ્રથમ વખત અહીં લો ગાર્ડનમાં મળ્યાં, ત્યારે જેવી સલૂણી સાંજ હતી એવી જ આજે આ સલૂણી સાંજ છે. આ ગુલાબનું ફૂલ આપી, તારી માફી માંગી, તારા પ્રેમનો સ્વીકાર કરું છું. તું મારા પ્રેમને સ્વીકારે છે ને?”
નેહાએ નીરવને બાથભીડીને કહ્યું, “હા, હા, અને હા.” “આપણે આપણા અહમ્ને આ ગુલાબની ખુશ્બૂમાં ભેળવીને ખુશ્બૂદાર બનાવી દઈએ.”
લો ગાર્ડનનાં વૃક્ષો, પર્ણો અને ફૂલો ખુશીથી ઝૂમી ઉઠ્યાં જાણે આ મિલન ક્ષણની જ રાહ જોતા હોય એમ.
ભાવનગર, ગુજરાત
e.mail : Nkt7848@gmail.com
