ખૂબ થાકી ગયો છું

વિશ્વ સારું અને સુંદર અને ભલું બને

એની વાટ જોઈને,

તમે?

ચાલો, ચપ્પુ લઈને

વિશ્વને બે ભાગમાં ચીરી નાખીને

જોઈએ કયા જંતુઓ

કોરી ખાઈ રહ્યાં છે એની છાલને.

e.mail : rupaleeburke@yahoo.co.in

કુંભારના કપાળ

પરથી પરસેવો

ઉતરતો હોય

ને

ચાકડેથી કોડિયાં

ઉતરતાં હોય ત્યારે

એ કોડિયાં સાથે

મેં સેલ્ફી લીધી નથી.

તમે લીધી છે ?

કોડિયાં

ગેરુઆ રંગે

રંગાતાં હોય

ને

નિભાડે ભડ ભડ

આગમાં પાકતાં

હોય ત્યારે ય

એ

કોડિયાં સાથે

મેં સેલ્ફી લીધી નથી.

તમે લીધી છે ?

અમથીબેને

સાવરણાથી

ચોખ્ખાં ચણાક

કરેલાં ઘરને આંગણે

કોડિયાંની દીવેટો

ઝળહળી રહી છે

અને

હું ક્યારનો ઝળહળતાં

કોડિયાંની સાથે સેલ્ફી

લઈ રહ્યો છું

ને

તમને શૅર કરી રહ્યો છું.

તમે પણ ?

***

(‘મને અંધારાં બોલાવે’ કાવ્યસંગ્રહ માંથી)

સૌજન્ય : મનીષીભાઈ જાનની ફેઇસબૂક દીવાલેથી સાભાર

કવયિત્રી સિલ્વિયા પ્લાથનો આજે જન્મદિવસ છે. એ નિમિત્તે એમના એક કાવ્ય ‘Mirror’નો મારો અનુવાદ પ્રસ્તુત કરું છું.

— નંદિતા મુનિ

°

હું છું રૂપેરી અને સુસ્પષ્ટ, પૂર્વધારણાઓથી મુક્ત.

જે કંઈ દેખું એ ગ્રસી લઉં છું તરત જ,

જેવું છે એવું જ, પ્રેમ કે અણગમાથી ઝાંખું કર્યા વગર.

ક્રૂર નથી હું, માત્ર યથાર્થ છું –

ચતુષ્કોણ નેત્ર, કોઇ નાનકડા દેવતાનું.

મોટા ભાગનો કાળ વ્યતીત કરું છું સામેની દીવાલનું મનન કરવામાં.

ગુલાબી છે એ, અને છાંટણાંવાળી. મેં એને એટલી નિહાળ્યા કરી છે

કે મારા હૃદયનો હિસ્સો માની બેસું છું એને, પણ એ કંપી ઉઠે છે.

અમને અલગ કર્યા કરે છે  વારંવાર, ચહેરા અને અંધકાર.

અને હવે હું સરોવર છું. એક નારી ઝૂકે છે મારા પર,

પોતે ખરેખર કોણ છે એની શોધ મારા ઊંડાણોમાં કરવા.

પછી એ વળી જાય છે તરત, મીણબત્તી કે ચંદ્ર જેવા જૂઠાબોલા તરફ.

પીઠ એની દેખું છું હું, ને એને નિખાલસ પ્રતિબિંબું છું.

મને એ ઈનામ આપે છે, અશ્રુ અને અશાંત હાથોનું.

હું એના માટે મહત્ત્વપૂર્ણ છું. એ આવે છે, જાય છે.

રોજ સવારે અંધકારની જગ્યા લે છે એના ચહેરા.

એક બાલિકાને ડૂબાડી છે એણે મારી અંદર, અને મારા પેટાળમાંથી એક વૃદ્ધા

રોજ રોજ ખેંચાઈ આવે છે એના તરફ, કોઇ ભયાનક મત્સ્યની માફક.

સૌજન્ય : નંદિતાબહેન મુનિની ફેઇસબૂક દીવાલેથી સાદર