હાક પડી છે, હાલો.
વાત ખરી છે, હાલો.
આજ તમારા માટે,
શૌર્ય ઘડી છે, હાલો.
આતંકી ફાવ્યા છો,
લાશ રડી છે, હાલો
હત્યા સ્વજનોની થઇ,
દુઃખ ઘડી છે, હાલો.
દુશ્મન તું ચેતી જા,
રક્ત દડી છે, હાલો.
દુશ્મની જૂની છે,
દાઝ ભરી છે, હાલો.
ખૂન તમે ચાખી ગ્યાં,
લાશ ઢળી છે, હાલો.
સેના સંગે જન સૌ,
યુદ્ધ લડી છે, હાલો.
નાના, મોટા, વૃદ્ધો,
બાંયધરી છે, હાલો.
સમરાંગણ પોકારે,
કાળ કડી છે, હાલો.
ભાંગી ભૂક્કો કરશું,
ખીજ ચડી છે, હાલો.
હથિયાર ઉપાડો બસ,
ઝાળ અડી છે, હાલો.
જળ, ધરતી, આભ બધે,
આગ ફરી છે, હાલો.
હું તો વરસાદનું એક ટીપું,
કહો, તમને શું આપું ?
ઝરમર ઝરમર વરસાદ આપું,
દરિયો આપું, નદીઓ આપું,
ગાતું રમતું ઝરણું આપું !
હું તો વરસાદનું એક ટીપું
કહો તમને શું આપું ?
રમતું દોડતું બચપણ આપું
ધરાને ભીંજવી લીલો છમ,
લહેરાતો પાલવ પાથરું !
હું તો એક વરસાદી ટીપું,
કહો, તમને શું આપું ?
ટીપે ટીપે વૃક્ષો ઉગાડું,
પશુ પંખીને છાયા આપું,
હર્યાં ભર્યા ખેતર સીંચુ,
ધન, ધાન્ય ને પાણી આપું !
જળ ધારાથી જીવન આપું
હું તો એક વરસાદી ટીપું,
કહો તમને શું આપું ?
મન કહે મારું, હું તમને
માનવતાનું ટીપું આપું ?
ટીપે ટીપે માનવતા વરસાવું
લીલીછમ માણસાઈને છલકાવું !
બસ એટલું જો હું આપું,
તો ધન્ય ધન્ય થાતું હું એક ટીપું !
૧.
પાંપણ નીચે ચોમાસું કંઈ વરસે અનરાધાર!
સપનું તરતું હાલકડોલક કોણ ઊતારે પાર!
પાંપણ નીચે ચોમાસું …
છાલક ઉડે, છાંટા ઉડે, ખૂણે ખૂણાં ભીંજે!
મનડું કોરું રીસે બેઠું કેમ કરીને રીઝે?
કેમ કરીને છાનો રાખું દલડાનો ધબકાર!
પાંપણ નીચે ચોમાસું …
આભ ભરીને આંખિયું દેખે આવે કો’ અસવાર?
જોજન જોજન જઈને બેઠો કેસરિયો ભરથાર!
નજરું ભીની, દૃશ્યો ભીનાં, ભીનો આ અવતાર!
પાંપણ નીચે ચોમાસું …
સગડ મળે નૈ સાંવલિયાના જોતી સો સો ગાઉ
સાગમટે સો સપનાં જોતી કેવી હું શરમાઉં!
ડેલી ખખડે, દલડું ધડકે, પગલાં સુણું અપાર!
પાંપણ નીચે ચોમાસું …
•
૨.
ઝાડવાઓએ કર્યું છે ખૂલ્લું એલાન,
અમે પંખીને આપશું નૈ મકાન!
માળાઓ બાંધીને ટહુકોઓ મૂકતાં,
ટહુકા મૂકીને ઉડી જાતાં!
ડાળે ડાળે અમે એકલાં અટૂલાં
પાંદડે પાંદડે અમે રોતાં!
ધીમે ધીમે અમે સાવ રે ખોઈ દઈએ
ખીલવા ને ખરવાનું ભાન!
ઝાડવાઓએ કર્યું છે ખૂલ્લું એલાન!
કલરવનાં ભણકારા રાત દિ’ વાગે
ને જાગે છે દિલમાં ફફડાટ!
છાનો છાનો પછી ઓસરતો જાય
માળાનો ધીમો કલબલાટ!
વીલે મોઢે પછી ગણગણતાં રહીએ
એક એક પંખીનું ગાન!
ઝાડવાઓએ કર્યું છે ખૂલ્લું એલાન!
કૂંપળે કૂંપળે યાદ જૂની ફૂટતી
ને હૈયામાં પડતી એક ફાળ!
કોણ અહીં આવશે ને કોણ અહીં બેસશે
વાટ જોતી લીલીછમ ડાળ!
આખું ય જંગલ પછી પૂછવાને આવતું
આવ્યા છે કોઈ મહેમાન?
ઝાડવાઓએ કર્યું છે ખૂલ્લું એલાન!
••
૩.
મારી મેડીએ બેસે છે મોર,
મારા દલડે આ શેનો કલશોર?
મારી મેડીએ બેસે ….
એની સોનાની ચાંચ, એની રૂપાની પાંખ
એનાં કંઠે છે ટહુકાનો દરિયો!
ટહુકા વીણી હું તો છાબડીઓ ભરતી
પોંખવાને મારો સાંવરિયો!
મોરલાને જોવામાં રાત વહી જાતી
ને થઈ જાતી સોનેરી ભોર!
મારી મેડીએ બેસે …
મારા કંથ કેરી પાગડીનો કસુંબલ રંગ
મોરલાની કલગીમાં ભાળું!
ટહુકે ટહુકે મારી આંખિયું ગુલાબી
મારા પિયુને પાંપણમાં ઢાળું!
મોરલાને આપું હું મોતીનો હાર
ને આપું હું મળવાનાં કોલ!
મારી મેડીએ બેસે ….
•••
૪.
આંખિયુંના ઓરડા થ્યા સાવ ખાલીખમ,
વાગે આ કોનાં ભણકારા?
છાનો પગરવ એક ઉંબર લગ પૂગ્યો
થાય છે આ કોનાં ઊતારા?
આંખિયુંનાં ઓરડા …
ભીંતે ચીતરાયું એક મોરપીંછ રૂડું
ને બારીએ વાંસલડી વાગી !
પાંપણે પોઢેલી રાત સૂની સૂની
ઓચિંતિ ઊંઘમાંથી જાગી!
અધખૂલી આંખે મે ઝાખું રે જોયું
કાનજી ઊભાં કાળાં કાળાં!
આંખિયુંનાં ઓરડા …
શરણાયું વાગી ને ઢોલ રે ઢબૂક્યાં
અજવાળાં પથરાયાં રાતે!
સામટાં ગહેક્યા દલડાનાં મોર
મારું આંગણું વનરાવન લાગે!
ઉભરાતી આંખિયું પાલવડે લૂછી
કાનજીને કીધાં મેં મારાં!
આંખિયુંનાં ઓરડા …
••••
૫.
મોરલો મોકલ્યો મેં તારે સરનામે,
હવે તું જાણે ને એ જાણે!
એને કમખે બેસાડે કે બારણે,
હવે તું જાણે ને એ જાણે!
મોરલાને માનપાન દેજે
મનડાની વાતું બે કે’જે
મોરલાની રે’જે તું હારે ને હારે!
મોરલો મોકલ્યો મેં તારે સરનામે,
હવે તું જાણે ને એ જાણે!
વનરાતે વનથી આવ્યો છે મોરલો
કાન કેરી વાતું લાવ્યો છે મોરલો
તારા દલડાની વાતું બધી જાણે
મોરલો મોકલ્યો મેં તારે સરનામે
હવે તું જાણે ને એ જાણે!
મોરલાનાં કંઠમાં છે ટહુકા અપાર
મોરલો ઉડીને આવ્યો આ પાર
મોરલાને આસનિયા દેજે તું પાંપણે!
મોરલો મોકલ્યો મેં તારે સરનામે,
હવે તું જાણે ને એ જાણે!
•••••
૬.
હવે પહેલા જેવો લગાવ નથી રહ્યો!
દિલમાં કોઈનો પડાવ નથી રહ્યો!
પીડામાં પણ હસી શકાય છે હવે
દરદનો ખાસ પ્રભાવ નથી રહ્યો!
પ્રશ્નો તો હજીએ છે ઢગલાબંધ
પણ એકેયનો જવાબ નથી રહ્યો!
હવે ‘આવજો’ કહી નીકળી શકાય
લાગણીનો કોઈ દબાવ નથી રહ્યો!
એટલે આંસુઓએ મન વાળી લીધું
રડી પડવાનો સ્વભાવ નથી રહ્યો!
••••••
૭.
કાશ, ક્ષણને શબ્દથી ભરી શકું!
હાથ ઝાલી કો’કનો હું રડી શકું!
કો’કની આંખમાં તલાશ થઈ જીવું
પલકારે પલકારે એને હું જડી શકું!
મળે વાવળ એકાદ ઝાંઝવાનાં તો
ધોમ ધખે રણમાંય હું રઝળી શકું !
રેડી દઉં પાણી ઝાડ પરની ઠીબમાં
કાશ, એકાદ ટહુકાને હું પકડી શકું !
ખોલી દઉં વરસોથી બંધ પાંપણોને
બસ એક આંસુ થઈને હું દડી શકું !