છે કેવળ કવિતા
એણે ઝીંક્યા પ્રકાશી ચાબખા
ને, ગરવી ભાષા પહોંચી આભમાં.

• • •

ઝીણી-ઝીણી સાવ ઝીણી
કીડીઓમાં એ ઝીણી
ટકે ત્યારે યાદ કરાવે
જીવનની કહાણી
પારુલ એવી જીવતી નારી
જુઓ થઈ સમર્પિત ઝાંસીની રાણી

સૌજન્ય : “નિરીક્ષક”, 01 જાન્યુઆરી 2022; પૃ. 14

દીઠો મેં અરીસો ને દીઠી મેં આવતી કાલ
ચકલી તું સાવ નાની શીદ કરી રહી મનમાની ?
તુચ્છ છે તુજ હોવું ને વ્યર્થ તારું પાંખ ફડફડાવવું
મારે મન તો છે મુજ સિંહાસન જ અતિ પ્યારું
શીદ મથે છે વગાડવા જગમાં તારો ડંકો
બતાવ તું મને અરીસો કે પછી કાળો ઝંડો
જગને છપરે ચઢી પોકારવી મારે ભાંગ છે
‘મારા’ હિન્દુ ધરમની પાવી સહુને ભંગ છે
નામશેષ કરવી છે મારે અવર સર્વ જાતપાતને
લહેરાવવો છે કેસરિયો નમવું છે ભારતમાતાને
ન કશું ચળવે મુજને મેં દીઠેલી આખર મંઝીલથી
ગુલામવું સર્વ જગને મારે અધરમની જંઝીરથી
મારી તો એ જ ઝંખના ને એ જ મારી લબ્ધિ
અવર કશું ન ભાળે મુજ રતાંધળી દૃષ્ટિ
છોને પછી …
ભલે થાતો સંહાર દેશનો કે પછી દુનિયાનો
ખપ્પર ભરું હું તો મારું ને માનવ રક્ત હું પીવાનો
હું તો છું શયતાનનો પ્રિયતિપ્રિય સાથી
અમર છે તપવાનું આ સિંહાસન મારું અનાદિ
ડર ઓ ચકલીને શરૂ કર મારા ભજન
ડર, મારા ગિધ્ધો તણી કિલકારીઓ સુણ
અરે?
આ શું સુણાય મુજને ? કયા મૂર્ખો તણી રણભેરી?
ક્ષિતીજે ભાસે મુજને ચકલા-ચકલીઓની ટોળી?
ચહુ દીશેશી ધસી આવતા આ વામણા વિરોધીઓનાં ટોળાં
શીદ ભાસે મુજને પહાડોની ટોચથી રગડતી શીલાઓ સમા?

૨૫-૯-૨૦૨૧

સૌજન્ય : “નિરીક્ષક”, 01 જાન્યુઆરી 2022; પૃ. 14

૧.  

રમતાં ભમતાં આથડીએ
ભમ્મર અજવાળે 
અમારી કાયા લોકને મન થીગડાં
આ થીગડાં કોણે ચોંટાડ્યાં ?
ખૂટી જાય
સમજણની બધી ય હદ
તો ય જવાબ મળે નહીં

અમે ય ભરીએ છીએ શ્વાસ
ધબક્યા કરે છે
અમારી નસોમાં ય પળેપળ
પ્રાણના વેગ
ઊછળ્યા કરે છે અંદર અને બહાર
મનના અપરંપાર સમંદર

આ પાર ઊભા રહીને
જોતા રહ્યા દૂરથી જ
દુનિયાની મોજ
મોજમાંથી દુનિયા માથું ઉઠાવી
આ બાજુ જોયા કરતી
કરડી આંખે
એ આંખોને મૂળમાંથી ખેંચી કાઢીને
હવે જાણવું છે કે,
એની અંદર એણે
અમારી કેવી ઓળખ સંઘરી છે ?

૨.  

કેટલાક લોકો
બાળકો યુવાનો વૃદ્ધો
સ્ત્રીઓ અને પુરુષો
શોધે છે
શેરીઓ ગલીઓમાં
ઉકરડે પડેલા કચરા અને ચાટમાં
દાનમાં મળતી વસ્તુઓની કતારોમાં
ઘરમાં બહાર
આજુબાજુ ઘૂરકિયાં કરતાં સમયમાં
સામે મળતા એટીકેટ લોકોની તુચ્છ નજરોમાં
ટીવી પર ટોળે વળીને દિવ્ય બની બેઠેલા
ભક્તોનાં દૃશ્યોમાં
છાપામાં સામયિકોમાં
સાહિત્ય અને જ્ઞાનના
વરણાગી સમારંભોમાં
અધ્યાપકોના શંકાસ્પદ પરિસંવાદોમાં
પોતાના કહેવાતાં રાજકારણી ભાઈઓ અને બહેનોનાં
બેધારાં લપસતાં ડહોળાં વચનોમાં
કર્મશીલોના ખિસ્સાઓ અને
ભેદભરેલી વર્તણૂકોમાં
શિક્ષણ અને માનવતાવાદની બજારોમાં
વગેરે વગેરે જેવી કંઈ કેટલી ય ચીજોમાં
કેટલાક લોકો શોધે છે
પોતે ડગલે ને પગલે
ગુમાવતા રહ્યા છે
તે જીવનને
પહેલેથી માંડીને છેક સુધી
તેઓની આંખોમાં
હોય છે એક જ પ્રશ્ન
તમે કહો છો એવા અમે નથી
પણ આખરે છીએ તો છીએ શું ?

સૌજન્ય : “નિરીક્ષક”, 01 જાન્યુઆરી 2022; પૃ. 15