પૂર્વી

ગવાક્ષમાં ટમટમતો

એક દીપ

શાંત

ઉદાસ

ધીરે ધીરે પોતાના અજવાસમાં વહેતો

એક વિનીત સ્વર. 

અવકાશમાં આંદોલિત એક સ્ફુલ્લિંગ

જાણે પોતાની જ શોધમાં

ઉત્સુકતાથી વહ્યે જાય છે. 

ઊડે છે જે પંખીઓ પૂર્વી રાગમાં 

પાંખો ફફડાવતાં ઊડ્યાં જ કરે

ઊડ્યાં જ કરે

નિરંતર

સ્વરોની શાંત બહુલતામાં. 

શબ્દોમાં

ઊંડે ઊંડે ઊતરતો જતો

એક સ્થિરદ્યુતિ દીપ :

સ્વયં પૂર્વી. 

ક્યારેય પાછું નથી ફરતું

એવું સમયપંખી, 

જેને શોધવા સ્વરો હંમેશાં

તડપ્યા કરે. 

“નવનીત સમર્પણ” જૂન ૨૦૨૩ અંકમાં પ્રગટ.

હોઠેથી નીકળે ના શબ્દ

છતાં હું ગાઉં

અહીં અમસ્તો ઊભો ઊભો

બધે હું જાઉં… 

મને વગાડે મારો હાથ

અંગેઅંગનો મૂક સંવાદ, 

મન પણ પાછળ કેમ રહે

ગૂંજે ગૂંજે રણઝણ નાદ

                 લખાતો-ભૂંસાતો વળી સંધાઉં… 

રેલાઈ વળ્યાં આ સ્વર

મને પણ કૈં બજાવે, 

સૂરશબ્દનાં સગપણ

ચોમેરથી કૈં સજાવે

                 વમળાતો વળી વળી ગૂંથાઉં…

ચોસઠ યોજનના સન્નાટામાં ખડાં સાબદાં દળ

આગલી હરોળમાં પ્યાદાંઓ

પાછલી હરોળમાં મહારથીઓ. 

દરેક મહારથીનો જીવ એક એક પ્યાદામાં. 

રાજાની આગળ ચાર ચાર પ્યાદાંઓનો પહેરો. 

પ્યાદાંઓ ધસે આગળ

કે મહારથીનો મારગ થાય મોકળો. 

એક ઘોડેસવાર એમાં અપવાદ, એ તો કૂદીનેય નીકળે આગળ. 

દરેક ચાલ મોત ભણીની

ગમે ત્યારે ગમે ત્યાંથી બાજની જેમ ઝપટ મારે મોત. 

આગળનાં બે ખાનાઓમાં કે બહુ બહુ તો એનાથી આગળ એકાદ ખાનામાં

ઊભું ને ઊભું જ હોય મોત;

પણ પ્યાદાંઓથી પાછાં ન ફરી શકાય. 

વિજયશ્રી વરે તો વરે મહારથીને જ. 

સોળ ખાનાંની ભૂચર મોરીમાં બસ ખપી જવાનું દરેક પ્યાદાએ વહેલુંમોડું. 

મૂંગું મૂંગું મોતને વરેલું પ્યાદું

રમત પૂરી થાય કે જાગે નવા પટમાં, ફરી મોતના એ જ સન્નાટામાં. 

[]

પ્રગટ : ”પદ્ય”; જાન્યુઆરી – માર્ચ ૨૦૨૩, અંક ૧૭

સૌજન્ય : રમણીકભાઈ અગ્રાવતની ફેઇસબૂક દીવાલેથી સાદર