કિશોરવયને ન્યાલ કરી’તી અવતારીને ‘કોન-ટિકિ’ને,
સાહસ ને વિસ્મયની દુનિયા દેખાડી’તી મારી કીકીને.
વિચારવાનું શીખ્યો અરધુંપરધું વાંચી વાચનયાત્રા,
શીખ્યો ફેરવવાનું પાનું અક્ષરઅક્ષર ટીકીટીકીને.
પકડાવીને કાવ્યકોડિયાં હેતભર્યાં આ હથેળીઓમાં,
અચરજના અજવાળે આણી નાજુક નમણી નઝદીકીને.
પુસ્તકના પંખાળા ઘોડા અલકમલકમાં રમતા મેલ્યા,
ઉડણપાવડીની સાધી લઈ કોઈ અજાયબ તકનીકીને.
એમ જડયો’તો આમ-ખાસ ને અબાલ-વૃદ્ધોનો વાચનરસ,
જેમ જડયો’તો શોક મહીંથી શ્લોક ઋષિજન વાલ્મીકિને.
કોઈ જાણીતો શ્વાસ આસ પાસ લાગે છે,
લીલાં ઘાસ પર ઓસનો ઉજાસ લાગે છે.
તું મને ઝાકળથી ભીંજવી દે ચિરંતનકિશોરી,
તારી આંખની છાબમાં હર્ષનો ઊલ્હાસ લાગે છે.
અજાણ્યાં પેટાળમાંથી ફૂટેલાં ફૂલો શ્વાસ લેતાં,
પુષ્પની આંખે વહેતું ઝાકળ, રાત રડતી લાગે છે.
શ્વાસે શ્વાસે ઊંડે ખૂબ ઊંડે વસંત છે મહોરી,
પાનખરે મૌસમ પાસે ફૂલ માંગ્યું લાગે છે.
લીલી આશા વસુંધરાને તાજગી કેમ અર્પે,
કેટલીક સૂકી નામહીન વેલ ઝૂલતી લાગે છે.
ઊંડા નદીનાં શાંત પાણીમાં ખૂલે કઠોર દ્વારા,
જળ સ્વરૂપે પથ્થર પર કવિતા લખાઈ લાગે છે.
કોને કોને મળીઓ અઢળક લાભ; હવે એ જોવું છે,
કોની માથે તૂટી પડે છે આભ; હવે એ જોવું છે.
કોણ ઉદાસી પામે છે દુનિયાભરની આ વકરામાં,
લાભે છે લાખેણો કોણ જ લ્હાવ; હવે એ જોવું છે.
બાજી સઘળી કોનો જયજયકાર કરાવે છે આહીં;
અવળા કોના સાવ પડે છે દાવ; હવે એ જોવું છે.
કોની કિમ્મત તળિયે જઇને બેસી પડતી પળભરમાં;
કોના ઊંચે ખૂબ ચડે છે ભાવ; હવે એ જોવું છે.
સંબંધોમાં કોણ નથી પીડા પામેલું દુનિયામાં ?
કોણ છુપાવે અંદર-અંદર ઘાવ; હવે એ જોવું છે.
કોના કંઠે ફાંસીનો એ ફંદો આવે છે ને સાથ,
કોને કોને મળવાનો શિરપાવ; હવે એ જોવું છે.
પાઈ પાઈ કોણ ‘પ્રણય’, કરકસરપૂર્વક ખર્ચે છે,
કોના છે દિલ જગ માંહે દરિયાવ; હવે એ જોવું છે.