હરારી પોતાની વાતમાં કોઈક વાર હળવાશથી બોલતા હોય છે. જેમ કે, એમણે કહ્યું કે માયથોલૉજિ અને બ્યુરોક્રસીનાં ‘લગ્ન’ થયાં એમાંથી સભ્યતાઓ ‘જનમી’ છે. એમને કહેવું તો એ હતું કે કમ્પ્યુટર-બેઝ્ડ નેટવર્ક નવા પ્રકારની બ્યુરોક્રસી છે અને માનવ-આધારિત કોઈપણ બ્યુરોક્રસીથી વધારે શક્તિશાળી છે. શક્ય છે કે એથી અતિ સંકુલ ઇન્ટર-કમ્પ્યુટર માયથોલૉજિ સરજાય, અને માનવ-સરજિત દેવો કરતાં અનેકશ: પરગ્રહવાસી – alien – ભાસે.

ગઇ કાલે રાતે, આટલાથી આગળ લખતાં હું અટકી ગયેલો. 

આજે સવારે ચા-પાણી દરમ્યાન ટી.વી. પર સમાચાર જોયા કે — ધ યુ.ઍસ. સુપ્રિમ કોર્ટ દ્વારા જારી કરાયેલા કાયદા અનુસાર TikTok પ્લૅટફૉર્મને જો ByteDance, 19 જાન્યુઆરી 2025 સુધીમાં વેચશે નહીં, તો TikTok-ને ban કરવામાં આવશે. 

સુવિદિત છે કે TikTok ચીની કમ્પની ByteDance-નું સન્તાન છે. એ એક short-form video-sharing app છે. કહેવાય છે કે ૩ સૅકન્ડથી માંડીને ૬૦ મિનિટ સુધીના વીડિયોઝ શૅઅર થતા હોય છે. ૨૦૧૬-માં સ્થપાયેલી આ app ૧૫૪ દેશોમાં અને ૩૯ ભાષાઓમાં ઉપલબ્ધ છે. દર મહિને 1.04 billion વપરાશકારો સક્રિય હોય છે. અમેરિકામાં એ ખૂબ લોકપ્રિય છે, દર મહિને 170 million અમેરિકન વપરાશકારો સક્રિય હોય છે.

મને આ ઘટનાવલીમાં ઉપર્યુક્ત હરારી-કથિત કમ્પ્યુટર-બેઝ્ડ નેટવર્ક અને કમ્પ્યુટર-બેઝ્ડ માયથોલૉજિ દેખાવા લાગી. નાનપણમાં અમે દોસ્તો જાદુ અને જાદુથી કેવા લોભાઇ જતા એ યાદ આવી ગયું.  

ચા-પાણી દરમ્યાન મારી સાથે દીકરો પૂર્વરાગ હતો. અમારી વચ્ચે આ સંદર્ભે કંઈક આ પ્રમાણે વાતો થઈ : 

અમેરિકામાં TikTok-થી national security કૉયડો સરજાયો છે કેમ કે આટલા બધા અમેરિકન વપરાશકારોનો અંગત ડેટા ચીની સરકાર પાસે આવી જાય અને તે પર તે પોતાનો લાભકારક કન્ટ્રોલ જમાવે! એટલે, સંવેદનશીલ માહિતીના દુરુપયોગનો ડર ઊભો થયો છે.

એથી, શક્ય છે કે બન્ને પક્ષનાં હિત – stakes – જોખમાય. કોઈ અમેરિકન કમ્પનીને TikTok વેચવામાં આવે તો ByteDance સંખ્યાબંધ વપરાશકારો ગુમાવે અને એનો ગ્લોબલ પ્રભાવ ઑસરી જાય, રૅવન્યુ પણ ઘણું ઘટી જાય. બીજી તરફ, અમેરિકન સરકાર ડેટા પ્રાયવસી સાચવી શકે નહીં તો એની પ્રજાકીય છબિ ખરડાય. 

રાષ્ટ્રીય સલામતીની તરફેણમાં ૨૦૨૦-માં તત્કાલીન પ્રમુખ ટ્રમ્પે ban માટે ઍક્ઝિક્યુટિવ ઑર્ડર કરેલો. પણ ઑર્ડરને કૉર્ટેમાં પડકારવામાં આવેલો અને વાતને બ્લૉક કરવામાં આવેલી. સત્તામાં પુન:પ્રવેશ પછી હવે ૨૦૨૫-માં ટ્રમ્પ શું કરે છે એ જોવાશે. આટલા બધા વપરાશકારોને નારાજ કરવાનું પોસાશે? – એ સવાલ રાજકારણના ખાં ટ્રમ્પ માટે કસોટીકર નીવડશે. 

આ પ્રકરણમાં વેપારપરક અર્થકારણ અને વપરાશકારોની સલામતીનો પ્રશ્ન સામસામે આવી ગયાં છે. એમ પણ કહેવાય કે ટૅક્નોલૉજિ અને રાજકારણ પણ એકમેકની સામે, ક્રૉસરોડ પર, આવી ગયાં છે. 

પરિણામે, પ્રત્યક્ષ-પરોક્ષ બ્યુરોક્રસીની એક web સરજાઈ, જેણે એક deadlock સરજ્યો; એ રૂપમાં કે ByteDance શું કરશે? યુ.ઍસ.-સરકાર શું કરશે? ‘શું કરશે’ એટલા માટે કહું છું કે એઓને ખુદને પણ ખબર નથી કે શું કરવું જોઈશે. 

app -ના ગરાડી વપરાશકારો તો પહેલેથી ‘નિર્દોષ’ હતા, TikTok અમેરિકન કમ્પનીને વેચાય તો એથી એમને કશો ફર્ક નથી પડવાનો, ban મુકાય તો એમની માનસિકતા એમને એવું આશ્વાસન આપે છે કે કોઈક બીજા ‘પીઠે’ તો જવાશે જ ને! 

ખાસ તો, સામાન્ય જન બાજુ પર રહી ગયો છે, એને તો કશી જ ખબર નથી કે શું ચાલી રહ્યું છે. મને એના એ cutoff -થી એ ચિન્તા જાગી છે કે એ દૂર ને દૂર તો નહીં ફૅંકાઇ જાય ને …

(ક્રમશ:)

= = = 

(17Jan25USA

સૌજન્ય : સુમનભાઈ શાહની ફેઇસબૂક દીવાલેથી સાદર

અમેરિકામાં સામાન્ય ચીજવસ્તુઓનો મોટો અને સામાન્યપણે સસ્તો ગણાતો સ્ટોર Walmart એક જ શ્હૅરમાં કે બીજાં શ્હૅરોમાં બધે એકસરખો જ જોવા મળે. Starbucks-ની કૉફીમાં કે Subway-ની સૅન્ડવિચમાં ક્યાંયે ફર્ક ન પડે. બધાને ખબર જ હોય કે Pizza Hut-ને ઑર્ડર કરેલો પિઝ્ઝા એ જ સાઇઝમાં મળવાનો છે અને એ જ સ્વાદ આપવાનો છે. ઘર-સમ્બન્ધી હજ્જારો ચીજોનો સ્ટોર Home Depot, દવાઓ માટેના સ્ટોર્સ CVS કે Walgreens કે એવી કોઈપણ chain રંગરૂપ કે દેખાવે એકસરખી જ જોવા મળે. બધી જ School-buses પીળા રંગની જ હોય. 

અમેરિકામાં હરેક અગવડનો ઉકેલ વૈજ્ઞાનિક ઢબે શોધાય. નાનાં સુખોની સગવડો ઊભી કરવામાં આ પ્રજા પાછી પાની ન કરે. આમ તો સામાન્ય મૅટ, સમજો પગલૂછણિયું, પણ ઘર બ્હાર પગ મૂકતાં પહેલાં તમે ભૂલો નહીં એ માટે એ પર છાપ્યું હોય, KEYS PHONE  WALLET.

નાગરિક-જીવનમાં પણ સર્વત્ર સરખી શિસ્ત જોવા મળે. પોસ્ટઑફિસમાં કે બૅન્કમાં સૌ દિલથી કામ કરતાં લાગે. ગ્રાહકો પણ લાઇનમાં શાન્તિથી ઊભાં હોય. આપણી અડોશપડોશના ઘરનાં બારી-બારણાં કામ પૂરતાં જ ખૂલે, બાકી, બંધનાં બંધ! વગેરે વગેરે. 

અલબત્ત, બધી વખતે ધૉરણો નથી સચવાતાં, ઘણી વાર ખાસ્સી અણસરખાઈ પણ જોવા મળે છે. ધૉરણમાં નાનકડી કમી જોવા મળે તો પણ સરેરાશ અમેરિકન તો ચૅંકાઇ જતો હોય છે, કોઈ કોઈ તો એવા કે જાહેરમાં ફજેતો કરે, રીપોર્ટ લખે, ફરિયાદ કરે, ખંચકાય નહીં.

તેમછતાં, એક સર્વસામાન્ય છાપ એ પડે છે કે standardization — બધું ધોરણસરનું હોય, એ અમેરિકાની વિશેષતા છે. 

પરન્તુ દેશમાં, અમદાવાદ વડોદરા કે સૂરતમાં જુદું જ જોવા મળે. એ શ્હૅરોમાં કે મુમ્બઇ જેવાં મહાનગરોમાં chains શરૂ થઈ છે, પણ દુકાનદાર અને ઘરાક વચ્ચેનો જમાનાજૂનો ખટમીઠો સમ્બન્ધ એ-નો-એ જ રહ્યો છે. દવાની નાની દુકાને કે અનાજકરિયાણાની મોટી દુકાને પણ બધાં થોડાક આઘાંપાછાં કે અડીને જૂથમાં ઊભાં હોય. ‘મારે જરા ઉતાવળ છે’ કહીને તમારી પાછળનું જન આગળ આવી જાય. ‘એમની મૅટર પહેલી પતાવી દઉં’ કરતીક સરકારી ક્લાર્કબેન તમારા પછીનાને આગળ બોલાવી લે. તમે વાંધો ઉઠાવો તો ક્હૅ – ‘સાએબ! એમ જો લાઇન સાચવવા જઈએ ને, તો કામો પતે જ નહીં, સાંજ પડી જાય.’ જો કે, કેટલાક ઑફિસકામો માટે લોકો હવે લાઇનમાં ઊભા રહેવાનું શીખ્યા છે. 

પણ કોઈ કોઈ સ્કૂલના સીધા નિયન્ત્રણ હેઠળની બસો બરાબર, બાકી બધી ખાનગી વૅનમાં છોકરાંને ઘુસાડી દીધાં હોય છે. સોસાયટીઓનો કચરો લઈ જનારા મ્યુનિસિપલ ખટારાઓમાં કર્મચારીઓ કચરા વચ્ચે આરામથી ઊભાં હોય છે, કશાં જ સૅફ્ટિ મેજર્સ વિના! લગભગ બધી સોસાયટીની મીટિન્ગોમાં ચર્ચાઓ ઘાંટાઘાંટીએ પ્હૉંચી જતી હોય છે. અગવડો વધતી જાય, સગવડો બાબતે ખૅંચાખૅંચી. દરેક સોસાયટીમાં નિવૃત્ત ડોસાઓના અડ્ડા નક્કી હોય છે, અને ત્યાં બેઠા બેઠા તેઓ મોટે મોટેથી બોલીને રાજકારણના ખાં હોય એમ ગપસપ અને વાતોની ચટણી વાટતા હોય છે.  

ટૂંકમાં, એકસરખાઈને સ્થાને અણસરખાઈ જોવા મળે, જેને વિદ્વાનો વિવિધતા કહે છે, એટલું જ નહીં, ‘ભારત તો વિવિધતામાં એકતા’-નો દેશ છે એમ ગાઈવગાડીને કહેતા હોય છે. એક બૌદ્ધિકે મને જુદું કહ્યું, ‘વરસોથી બધું આમ જ ચાલે છે, ને બધાંને ફાવી ગયું છે – it’s a system! વાંધો શું છે? મેં કહ્યું, ‘બરાબર, વાંધો કશો નથી – you are right.’

પણ ધીમે ધીમે મને એ વિચાર આવવા લાગ્યો કે, સાલું સાચું છે, વાંધો શું છે -? એ પણ સિસ્ટમ છે, તો આ પણ સિસ્ટમ છે. It’s the system that works! ભારતમાં, અલગ અલગ જરૂરિયાતો, ફર્ક, તફાવત, જુદાપણું, નિયમો વિશેની બેપરવાઇ અને વ્યક્તિની મરજી જ સર્વોપરી – પ્રકારનાં બધાં જ તત્ત્વોનો લગભગ બધાં જ તન્ત્રોમાં સમાવેશ થયેલો છે. એટલે, સર્વસામાન્યપણે કહી શકાય કે diversification — બધું વિધ વિધનું હોય, એ ભારતની વિશેષતા છે. 

અમેરિકામાં નવાં નવાં પ્હૉંચી ગયેલાં આપણા ગુજરાતી ભાઈ-બહેનો રસ્તા પર જતી અને આવતી કારોની હારો જોઈને અને માણસ કે અન્ય પ્રાણી ન જોઈને ઠીક ઠીક એવો બળાપો વ્યક્ત કરતાં હોય છે – આ તે કંઈ દેશ છે! માણસનું મૉં ય જોવા ન મળે! બારી ખુલ્લી રાખવામાં ધૉળિયાંનું શું લૂંટાઇ જાય છે! ભારત પ્હૉંચી ગયેલા અમેરિકનને બધે ગંદકી, અવ્યવસ્થા અને તન્ત્રોની ખામીઓ જ દેખાય. સ્ટેશનો, જાહેર માર્ગો અને સાર્વજનિક જગ્યાઓ પર કૂતરાં કે ગાયો કે બકરાં જેવાં પ્રાણીઓ ભેગાં અસંખ્ય લોકોને જોઈને એ જરૂર બબડવાનો – increadible India!

પણ નવી પેઢીનાં યુવક-યુવતીઓનો દુનિયાને અવલોકવાનો પરિપ્રેક્ષ્ય જ બદલાઈ ગયો છે. કોઈપણ દેશની વિશેષતાને માપદણ્ડ બનાવીને તેઓ, આ પ્રજા ચડિયાતી ને આ ઊતરતી છે, એવાં વિધાનો નહીં કરે. એટલે લગી કે મોદી કે ટ્રમ્પ જે કરે છે તેની તેઓ સીધી ટીકાટિપ્પણી નહીં કરે, જે કંઈ થઈ રહ્યું હોય તેને ધીરજથી નીરખશે, ને પૂછવામાં ન આવે ત્યાંલગી પોતાનું મન્તવ્ય જણાવશે નહીં. 

એમને સામ્પ્રત વિશ્વ ‘ઓકે’ લાગે છે – ભારત પ્રગતિના પન્થે છે, અમેરિકન સિસ્ટમ્સ પર્ફૅક્ટ છે, ગ્લોબલાઇઝેશન, જીઓપોલિટિક્સ કે AI -પાવર્ડ ટૅક્નોલૉજિ પોતપોતાની જગ્યાએ બરાબર છે. તમે પૂછો તો એટલે લગી કહેશે કે ઇઝરાઈલ-પૅલેસ્ટાઇન જેવા મધ્યપૂર્વના દેશોની તેમ જ રશિયા-યુક્રેઇન જેવા યુરપીય દેશોની યુદ્ધગ્રસ્ત પરિસ્થિતિ સહજ છે કેમ કે એ પૂર્વકાલીન ઇતિહાસોનું અનિવાર્ય પરિણામ છે. 

એમના એ પરિપ્રેક્ષ્યમાં તફાવતોનો સ્વીકાર છે. એમાં સંસ્કૃતિઓની વિભિનન્તાનો મહિમા છે. તેઓની માન્યતા છે કે વિશ્વકલ્યાણ માટેના એકવચનીય અભિગમો તો જ નભશે જો બહુવચનીય અભિગમો અપનાવાશે. અમેરિકા આમ છે – ભારત આમ છે – વિશ્વ આવું છે, તો તેઓ એ જુદાઈને વધાવી લેશે. તેઓમાં વર્તમાનને જેમ છે એમ અપનાવી લેવાનું ધૈર્ય છે – take things as they are એમનો ધ્યાનમન્ત્ર છે.

એટલે તેઓ પૉઝિટિવ વધારે અને જજમૅન્ટલ ઓછાં છે. આમ થવું જોઈએ, હોવું જોઈએ, પ્રકારે આદર્શોની ખાલી ઘોષણાઓ કરવામાં નથી માનતાં, પણ તેઓ માને છે કે ચળવળ ચલાવવાથી, સરઘસો કાઢવાથી કે અમુક પત્રકારોની જેમ બૂમબરાડા કરવાથી, સરકારો નથી બદલાતી; સરકારોને બદલે છે અર્થતન્ત્ર અને અર્થતન્ત્રનાં નિયામક તત્ત્વો – વિજ્ઞાન, ટૅક્નોલૉજિ અને મહાઉદ્યોગપતિઓ. એટલે, દરેક દેશ માટે, સરવાળે, તેઓ જેને અનિવાર્ય જરૂરત કહે છે, તે છે કેળવણીવિષયક વિકાસની! 

આ પરિપ્રેક્ષ્યનું મુખ્ય પરિબળ તો કેળવણીક્ષેત્રે બૌદ્ધિક ભૂમિકાનાં સત્યો શિરમોર લક્ષ્ય મનાવા લાગ્યાં છે તે, અને યુવા પેઢી માટે વધી રહેલા આન્તરવિદ્યાકીય વિનિમયો છે. ઇન્ટરનેટ અને સૉશ્યલ મીડિયાએ જન્માવેલી જાગૃતિની પણ એમાં મહત્ ભૂમિકા છે.

અલબત્ત, પક્ષપાતી માનસિકતા, દૂષિત પૂર્વગ્રહો અને સ્થિતસ્ય સમર્થન કરનારી જડ તત્સમ વૃત્તિ હજી જીવન્ત છે; હજી અસમાનતા, હજી લિન્ગ વંશ કે વર્ણના ભેદ નેસ્તનાબૂદ નથી થયા; તેમછતાં, આજનો માણસ યુવા પેઢીની આ દૃષ્ટિમતિથી વિશ્વને જોવાની ટેવ પાડે, તો કંઈ નહીં તો વિચારવાની ચીલાચાલુ ઘરેડોથી તો મુક્ત થઈ જ શકે! 

= = =

(04Jan25USA)

સૌજન્ય : સુમનભાઈ શાહની ફેઇસબૂક દીવાલેથી સાદર

આ અગાઉના લેખમાં મેં વર્ણવેલી હૅમિન્ગ્વેના ઘરની મારી મુલાકાત સંદર્ભે મારા FB મિત્ર અને વતનવાસી Uday Kulkarni-એ પ્રતિભાવમાં આવા મતલબનું લખ્યું : 

ડભોઈના બાળપણની યાદ તાજી થઈ ગઈ. ‘વિશ્વગુરુ’-દેશમાં હાલમાં જ્યાં વસવાટ કરું છું ત્યાં ક.મા. મુનશીની ભવ્ય હવેલી વેચાવા માટે મૂકવામાં આવી છે અને કદાચ કોઈકે તે ખરીદી લીધી પણ છે એ વાત જાણી, અને આપની આ પોસ્ટ વાંચી. એ પરથી ત્યાંનો અને આપણે ત્યાંનો ફરક સમજાઈ ગયો. 

મુનશીની હવેલી વેચાઇ ગઈ એનો મિત્ર અફસોસ કરે છે, એ વાજબી છે. આપણે એટલા બધા ધનાઢ્ય નથી એ કારણે એટલી સુન્દર રીતે આપણા સાહિત્યકારના નિવાસને ચિરસ્મરણીય સ્મારકનું સ્વરૂપ ન આપી શકીએ એ કદાચ સમજાય એવું છે. 

પણ સવાલ ધનનો નથી, સાહિત્યકારને માટેના પ્રેમાદરનો છે. આપણે એટલા કૃપણ છીએ કે સાહિત્યકાર વિદ્યમાન હોય ત્યારે પણ એને સરખો પ્રેમ નથી આપી શકતા, દિવંગત થઈ જાય એટલે તો વાત ત્યાં જ પતી જતી હોય છે. અને એટલે પછી વંશજો કે વારસદારો એનું ઘર કે જે કંઈ ઊપજાઉ ચીજો હોય તેને આમ વેચી નાખતા હોય છે. 

અને આપણી પાસે દલીલની સગવડ ક્યાં નથી – અમે તો ક્ષરમાં નહીં, અક્ષરદેહમાં માણીએ છીએ ! 

સ્મારક ન રચાય, ભલે, પણ અક્ષરદેહનો પુનરાવતાર થાય એ માટે પણ આપણે ઉદાસીન છીએ. અમદાવાદમાં જ બે-ત્રણ સંસ્થાઓમાં સૅંકડો હસ્તપ્રતો અન્ધકારમાં પડી રહી છે, એ બિચારી અંદરોઅંદર વાતો કરે છે … ક્યારે ય આપણો ઉદ્ધાર તો થવાનો નથી … હવે મરણ થાય તો બસ ! સાહિત્યકારની હોમ-લાઇબ્રેરી, એને મળેલા અનેક વાચકો-ચાહકોના સંખ્યાબંધ પત્રો કે એણે બચાવી રાખેલા અંગત પત્રો કે પ્રેમપત્રો પણ અંદરોઅંદર એવી જ વાતો કરતા હશે કે ધૂળ ખાઈ ખાઈને મરણશરણ થઈએ તો બસ થાય …

આ સંદર્ભની હું હૅમિન્ગ્વેની વાત કરું : 

અર્નેસ્ટ (હૅમિન્ગ્વે) હાઇસ્કૂલમાં ભણતો’તો ત્યારે એને Frances Coates Grace નામની છોકરીને વિશે ક્રશ થયેલો. 

crush ‘ક્રશ’ એટલે કોઇને પામવાની તીવ્ર ઝંખના. જો કે એ ઝંખના ફળે નહીં તો વખત જતાં કરમાઈ જાય છે. પણ ‘હું તારા પર મરું છું’ એવો એને મારફાડ ભાવ કહેવો જોઈશે. પણ ક્રશ એટલે લવ? ના! ક્રશમાંથી લવ થવાનો હોય તો થાય. માટે, ‘આઇ હૅવ અ ક્રશ ઑન યુ’ કહ્યા પછી ખાસ્સી રાહ જોવાની હોય છે. જો કે, કશું પરિણામ ન આવે તોપણ ‘ક્રશ’ ‘લવ’-ની સરખામણીમાં મને વધારે મહાન લાગે છે.

ફ્રાન્સેસની ઉમ્મર ૧૭, અર્નેસ્ટની ૧૬. હાઇસ્કૂલના એક ઓપેરામાં અર્નેસ્ટ સેલો વગાડતો’તો. સેલો તો વાગતું’તું પણ ઓપેરામાં માર્થાની ભૂમિકા ભજવી રહેલી ફ્રાન્સેસને તક મળ્યે તાકી રહેલા અર્નેસ્ટભાઇશ્રી અંદરથી ઘવાઇ ગયેલા. 

એના ભાઈબંધે દયામણી નજરે તાકી રહેલા નિરાશવદન છોકરાનું કૅરિકેચર દોરેલું અને નામ આપેલું : ‘ફ્રાન્સેસ નામની છોકરીને તાકે છે અર્નિ’. 

અર્નિ – અર્નેસ્ટ – એટલો શરમાળ કે ફ્રાન્સેસનો કદી બૉયફ્રૅન્ડ થઈ શક્યો જ નહીં. 

હા, સાહિત્યકાર અર્નેસ્ટ હૅમિન્ગ્વેની શબ્દસૃષ્ટિમાં ફ્રાન્સેસ જુદા જુદા સ્વરૂપે-નામે જરૂર આવી છે. સવિશેષે, ’Up in Michigan’ નામની શૃંગારપ્રચુર ટૂંકીવાર્તામાં. 

બાકી, પોતાના એ ક્રશને વરસો લગી રુદિયામાં ધરબેલો રાખીને વિશ્વપ્રિય આ સાહિત્યકાર દુનિયા આખીમાં ભમ્યા છે.  

ત્રણ વર્ષ પછી, ઓગણીસેકની વયે, અર્નેસ્ટ પહેલા વિશ્વયુદ્ધ વખતે ઇટાલીમાં રેડક્રૉસના ઉપક્રમે ઍમ્બ્યુલન્સના ડ્રાઇવર તરીકે સેવા આપતો હોય છે. દરમ્યાન એને વાગે છે, ઇજા પ્હૉંચે છે. બહેનને પત્ર લખે છે : તું ફ્રાન્સેસને ક્હે કે – મારો ભાઇ મરણપથારીએ છે. એને ક્હૅ – મને પત્ર લખે. એને ક્હૅ – હું એને અને માત્ર એને જ ચાહું છું : ફ્રાન્સેસે પત્ર લખ્યો. અર્નેસ્ટને મળ્યો, જવાબમાં લખ્યું : ફ્રાન્સેસ, તારો પત્ર ભયંકર-સુન્દર છે, અવર્ણનીય. તારા હસ્તાક્ષર કેવા હશે એના ઇન્તેજારમાં કાયમથી હું બહુ પરેશાન રહેતો’તો. હવે આ પત્રને સદા સાચવી રાખીશ.

2023-ના ઑગસ્ટમાં એક હરાજીનું આયોજન થયેલું. હું અગાઉ કહી ચૂક્યો છું કે હૅમિન્ગ્વે ચાર વાર પરણેલા. એમની પહેલી પત્ની હતી, Hadley Richardson. હૅમિન્ગ્વેએ એને લખેલા બે પત્રોની તેમ જ હાઇસ્કૂલ-સમયના હૅમિન્ગ્વેના એક રૅકોર્ડિન્ગની હરાજી થયેલી.  

ગુજરાતી સાહિત્યકારે પત્નીને કે પ્રિયાને લખેલા પ્રેમપત્રો બચ્યા હોય, તો એના વારસદારો બાળી નાખે, કશી રૅકર્ડ બચી હોય તો કચડી નાખે. ગુજરાતીઓને ગુપ્ત પ્રેમ પરવડે. પશ્ચિમની પ્રજાને પ્રેમના બારામાં કશુંપણ સંતાડવાજોગ ન લાગે. 

+ +

મેં ’Up in Michigan’ ટૂંકીવાર્તાનો ઉલ્લેખ કર્યો. એ વિશે મને યાદ છે એ પ્રમાણે ટૂંકમાં કહું : 

યુવતી Liz Coates (ફ્રાન્સેસની જેમ એ પણ Coates છે) એક વેઇટ્રેસ હોય છે અને Jim Gilmore નામના સ્થાનિક બ્લૅકસ્મિથના ચિક્કાર પ્રેમમાં પડે છે. વાચક તરીકે આપણે અનુભવી શકીએ કે ભરપૂર પ્રેમ અને વાસનાથી સરજાતી લીલા કેટલી સંકુલ અને યાતના જનમાવનારી હોઈ શકે છે. 

પીધેલ જિમ અતિ આવેશમાં લિઝ જોડે બળજબરી કરે છે, લિઝ અવઢવમાં રહે છે, પણ પછી થનાર થઈને રહે છે. કોઈને આ દૃશ્ય બળાત્કારનું લાગે, પણ જે થયું તે તો વાસ્તવિક હતું. અન્તે જિમ લિઝની કાયા પર પડ્યો રહે છે. વ્યથિત લિઝ જિમને પોતાનો કોટ ઓઢાળીને ચાલી જાય છે. હૅમિન્ગ્વે લાગણીની નરી પ્રાકૃતતા અને દુ:ખદ પ્રેમાનુભવની સંદિગ્ધતા વ્યંજિત કરતા હોય છે. 

અહીં મને હૅમિન્ગ્વેની થોડામાં ઘણું કહી દેનારી minimalist શૈલી યાદ આવે છે. એમણે પોતે કહ્યું છે : 

ગદ્યકારને જો પૂરતી જાણ હોય કે પોતે જેને વિશે લખી રહ્યો છે, તો પોતાને ખબર હોય એવી કેટલીક વસ્તુઓને એણે ઓમિટ કરી દેવી જોઈએ – જતી કરવી જોઈએ. અને એ જો સાચકલું લખતો હશે તો વાચક એ બાબતોને પામી જ જવાનો છે. સપાટી ઉપર એકઅષ્ટમાંશ દેખાય એમાં જ હિમશિલાની હિલચાલનું ગૌરવ છે. જો કે વસ્તુઓને જાણ્યા-કર્યા વિના ઓમિટ કરનારો લેખક પોતાના લખાણમાં બાકોરાં પાડી દેશે.

આવી શૈલી કેમ નીપજી હશે? એનો જવાબ એમની પત્રકારીતામાં જોવા મળે છે. કારકિર્દીની શરૂઆતમાં હૅમિન્ગ્વે પત્રકાર હતા. હાઈસ્કૂલ-ગ્રૅજ્યુએટ થઇને સીધા ‘The Cansas City Star’ છાપામાં કબ રીપોર્ટર – શીખાઉ ખબરપત્રી – તરીકે જોડાઈ ગયેલા. 

એ કુશાગ્રબુદ્ધિના યુવાને જોયું કે સત્ય તો ન્યૂઝ કે સ્ટોરીઝની નીચે છુપાયું હોય છે. એમણે જોયું કે નાનકડા શહેરની વ્યવસ્થાઓમાં, ઈસ્પિતાલોમાં, પોલીસ-સ્ટેશનોમાં, બધે રાજકારણ છે. જે બાબતો વિવાદાસ્પદ છે, નિકાલ કરવાજોગ છે, એને રાજકારણીઓએ સફાઇપૂર્વક છાવરી છે. સપાટી પર દેખાય છે એથી ઘણું એની નીચે સંતાયેલું છે. 

હવે જો એવા બધા સંદર્ભો સાથે રીપોર્ટ લખવો હોય, તો ઘણા શબ્દોમાં વિસ્તારથી લખવું પડે. છાપામાં સૌથી મૉંઘી વસ્તુ સ્પેસ હોય છે. એટલે એવાં વિસ્તારી વર્ણનો શી રીતે પરવડે? હૅમિન્ગ્વેએ નક્કી કર્યું કે પોતે ટૂંકમાં પણ અસરકારક બલકે પેલી અંદરની વાતના ઈશારા કરતું કશું વિશિષ્ટ ગદ્ય લખશે. વીસમી સદીનાં શરૂનાં વરસોમાં પૅરીસનિવાસ દરમ્યાન ‘Torennto Star’-માં ફૉરેઇન કૉરસ્પૉન્ડન્ટ તરીકે કામ કરતા હતા. ત્યારે એમણે ગ્રીકો-ટર્કિશ વૉર વિશે ડઝનેક લેખો કરેલા.

એવા પૂર્વકાલીન સંકલ્પો અને લેખનોના અનુભવને પરિણામે હૅમિન્ગ્વે ઉચ્ચ કોટિના અમેરિકન ગદ્યકાર રૂપે નીવડી આવ્યા છે.

આપણે ત્યાં સાહિત્યકારો એવું માને છે કે પત્રકારોનું ગદ્ય છીછરું ને કામચલાઉ હોય છે.  કેટલા ય પત્રકારો ‘મમથી કામ’-વાળી માનસિકતા ધરાવે છે. છાપું તો સામયિક ને પ્રાસંગિક વસ્તુ છે એમ ગણીને ભાષિક ગુણવત્તાની ઉપેક્ષા કરે છે. એવી ઉપેક્ષા જતે દિવસે એમની સાવધાનીનો નાશ કરે છે. એટલે લગી કે એમના ધ્યાન બહાર એઓ માહિતીદોષ વ્યાકરણદોષ કે જોડણીદોષ પણ કરતા થઈ ગયા હોય છે. છાપભૂલ હશે કહીને બચાવ કરી લેવાય એ વધારાની મુશ્કેલી છે. કોઈપણ જવાબદાર વ્યક્તિ જાહેરમાં ભાષાપ્રયોગ કરે ત્યારે એની આ જાતની અસાવધતાને કારણે અદૃશ્ય નુક્સાન થતાં હોય છે. એવી વ્યક્તિને રીસિવિન્ગ એન્ડ પરના વાચકો, શ્રોતાઓ, વિદ્યાર્થીઓ, પ્રજાજનો તો પરમ શ્રદ્ધેય ગણીને ચાલતા હોય છે! 

આપણે ત્યાં પત્રકારો એવું માને છે કે સાહિત્યકારોનું ગદ્ય ગમ્ભીર ને ટકાઉ ખરું પણ એમાં ભાષિક ચાંપલાશો – સાહિત્યિકતા – બહુ હોય છે. અલંકાર કલ્પન પ્રતીક વગેરેની અનિવાર્યતા ન હોય છતાં ઠઠાડે કેમ કે એને ‘સર્જક’ નિબન્ધકાર તરીકે પુરવાર થવું હોય! બધું લાંબું લસરક થઇ ગયું હોય. સાદો નિબન્ધ ત્યારે લખે ત્યારે ચિન્તનની ભરમારથી બધું ભારેખમ કરી મૂકે. શાસ્ત્ર કે વિવેચનની વાતમાં વ્યાખ્યાઓ અને પારિભાષિક શબ્દોથી લખાણને ક્લિષ્ટ બનાવી દે. આ બધા દાખલાઓમાં ગુજરાતી ગદ્યની અવદશા થતી હોય છે.

હૅમિન્ગ્વેની ટૂંકીવાર્તાઓનો પહેલો સંગ્રહ ‘in our time’ 1925-માં પ્રકાશિત થયેલો. જોઈ શકાશે કે આખા શીર્ષકમાં ક્યાં ય કેપિટલ અક્ષરો નથી. છ રચનાઓ 1923-માં એઝરા પાઉણ્ડના અનુરોધથી ‘The Little Review’-માં પ્રકાશિત થયેલી. એ મોટાભાગની રચનાઓ બહુશ: રેખાંકનો કે શબ્દચિત્રો હતી, જેને ‘વિનિયટ્ટ’ કહેવાય છે. આ વિનિયટ્ટસથી હૅમિન્ગ્વેએ ટૂંકીવાર્તાલેખનનો શુભારમ્ભ કરેલો. 

1924-માં એમાં બીજી બાર રચનાઓ ઉમેરીને અને 1925-માં બીજી ચૌદ ઉમેરીને પ્રકાશન કરેલું. એમાં યુદ્ધનાં દૃશ્યો છે, બુલફાઇટિન્ગ છે, પ્રાસંગિક ઘટનાઓ છે. નોંધપાત્ર વાત એ છે કે શૈલીને કારણે આ વાર્તાઓનો એક આગવો મહિમા છે. એ શૈલી તે, પૂર્વોક્ત ‘આઈસબર્ગ’ અથવા ‘હિમશિલા શૈલી’. આમે ય ટૂંકીવાર્તાની ભાષા લાઘવગુણોપેત હોય છે. હૅમિન્ગ્વે એમાં ઉમેરો કરે છે કે આખે આખું કહી નથી દેવાનું. ચાહીને કરકસર કરવાની છે. ભલે ધૂંધળું થાય. વાચકની કલ્પના માટે કેટલુંક છોડી દેવાનું છે. એ કારણે એમની આ રચનાઓમાં છેડા છૂટ્ટા હોય છે. સળંગસૂત્રતાને બદલે બધું ટુકડા ટુકડાઓમાં ગોઠવાયેલું જોવા મળે છે. કોઈ લાઈન ટપકાં ટપકાંથી આગળ ધપતી હોય જેમ કે … … … … તો એને elliptical line કહેવાય છે. 

ટૂંકીવાર્તા માટે સુરેશ જોષીએ વરસો પર આ elliptical શૈલીનો મહિમા સમજાવેલો. 

માણસ આજે give & take-માં માનતો થઈ ગયો છે. ગુજરાતી તો તરત પૂછવાનો – એમાં મને શું મળવાનું? ટકા કેટલા? સાહિત્યકાર પણ જો એ વૃત્તિને વશ થઈ જશે તો એના શબ્દમાં કશો દમ હશે નહીં, અને તેથી એનાં સ્મારકો પણ હશે નહીં – મૂળ જ ન હોય તો શાખા તો હોય જ શી રીતે?  

= = =

ક્રમશ:

(31Dec24USA)

સૌજન્ય : સુમનભાઈ શાહની ફેઇસબૂક દીવાલેથી સાદર