ઝાંકળ બિંદુ
ક્ષણભર વિસામો
લીલાં પાંદડે !
આરોપનામું,
કોર્ટમાં પતંગિયું
ચોરાયા રંગ!
મારાં મૌનનો
અર્થ બની, વિસ્તર.
વૃક્ષની જેમ !
તું મારી સાથે,
તડકામાં છાંયડે
ફરવાં જેવું !
તારું સુકાવું
ને મારું આથમવું,
ભેટ્યાં સ્મશાને !
એકલતામાં
મનની ગુફા ગાજે
ને મનો યુદ્ધ!
ચાડીયો બની,
ઘરમાં જ ટહેલવું
ઓ, ઘડપણ !
એક માણસ એવો !
માણસ એક એવો,
પહાડ જેવો !
ના નમે, ના ડગે !
એ સૂરજને પોંખતો રહે,
તાપને સહેતો રહે,
વાદળને આવકારતો રહે,
વિજળીથી ઉર્જા પામી,
દોડતો રહે, તો વળી
વીજના ચમકારાથી
ક્યારેક ડરતો રહે !
એ વરસાદે ભીંજાયો,
સ્નેહની સરવાણી,
ઝીલીને, વહેતો થયો,
લીલો છમ થતો ગયો !
વાવાઝોડાને સંભાળીને,
સહુને બચાવતો રહ્યો !
અવારનવાર નમતો ગયો !
મૂળિયા સોતે થાકતો ગયો,
પહાડ જેવો એ માણસ,
સૂકી નદીની જેમ વહેતો રહ્યો !
કિનારાનાં વૃક્ષો એને
સહેલાવતાં રહ્યાં !
લાગણીની વિરડી છલકાતી રહી,
જોત જોતાંમાં, વૃદ્ધિ પામતાં
પહાડ જેવો એ માણસ
વૃદ્ધ થયો !
તો ય પાનખરની જેમ,
રંગ ઉલાળી હસતો રહ્યો
એ કોણ ?
“એને પિતા કહેવાય છે”
હું તો વરસાદનું એક ટીપું,
કહો, તમને શું આપું ?
ઝરમર ઝરમર વરસાદ આપું,
દરિયો આપું, નદીઓ આપું,
ગાતું રમતું ઝરણું આપું !
હું તો વરસાદનું એક ટીપું
કહો તમને શું આપું ?
રમતું દોડતું બચપણ આપું
ધરાને ભીંજવી લીલો છમ,
લહેરાતો પાલવ પાથરું !
હું તો એક વરસાદી ટીપું,
કહો, તમને શું આપું ?
ટીપે ટીપે વૃક્ષો ઉગાડું,
પશુ પંખીને છાયા આપું,
હર્યાં ભર્યા ખેતર સીંચુ,
ધન, ધાન્ય ને પાણી આપું !
જળ ધારાથી જીવન આપું
હું તો એક વરસાદી ટીપું,
કહો તમને શું આપું ?
મન કહે મારું, હું તમને
માનવતાનું ટીપું આપું ?
ટીપે ટીપે માનવતા વરસાવું
લીલીછમ માણસાઈને છલકાવું !
બસ એટલું જો હું આપું,
તો ધન્ય ધન્ય થાતું હું એક ટીપું !