આંગળીના વેઢે ગણેલી વ્યથા છે,
લાગણી સંગાથે વણેલી વ્યથા છે.
એક ક્ષણ માટે ફૂરસદ શોધવી છે,
દૂર ઊંડે સુધી વસેલી વ્યથા છે.
ચાલ આજે તો વેદનાને મળી લઉં,
સ્પંદનોની વાદે ચડેલી વ્યથા છે.
જિંદગીને ગમતી ક્ષણો યાદ આવી,
રાત પડતાં સપને મળેલી વ્યથા છે.
સાવ ગભરું તન્હાઈ થથરી ઉઠી છે,
ધ્રુજતા અધરોષ્ઠે છડેલી વ્યથા છે.
લખાણ પાકું કર્યા પછી રાત ગીરવે મુકવી પડી છે,
કરજ બધું ચૂકતે કરી જાત ઉકરડે ભુખવી પડી છે.
હું પ્રેમને ભીખવા અક્ષય પાત્ર લઈ જગતમાં ફરી વળ્યો છું,
પરાગ રસની રતાશ માટે વસંતને ભૂલવી પડી છે.
બનાવટી હાસ્ય જોઈને શોકમગ્ન મન આફરે ચડ્યું છે,
સમાજની રીત-ભાતને ટાળવા સફર લુણવી પડી છે.
નથી મળ્યો કોઈનો પ્રણય તો’ય દબદબો સાચવી રહ્યો છું,
કશા’જ અડબોથના ઉધારા કર્યા વગર ગુણવી પડી છે.
અહીં છણાવટ વિના બધી પોલને ઉધાડી કરી રહ્યો છું,
લક્ષ્યાંકને સિદ્ધ-હસ્ત કરવાં દમામથી ગૂંથવી પડી છે.
લોભ પર થોભને ઉતારી વણી લે,
શીખ દેનારની ચતુરી વણી લે.
લોભિયા માણસો જ ચીકાશ કરશે,
આશને મારવા કરારી વણી લે.
વેદનાને અલગ કરી તારવી લે,
ફક્ત અસ્તિત્વની મઠારી વણી લે.
મૂલ્ય અંકાય ત્યાં જ સંવેદના છે,
શ્વાસ રુંધાય તો મક્કારી વણી લે.
આત્મને ગ્લાનિ થાય તે સાદ કરશે,
જૂઠના કાટ પર ઉધારી વણી લે.
ડર નહી રોફ છાંટનારા ઘણા છે!
રોફ-રુઆબને લવારી વણી લે.
લેખ પણ હાંસિયા વગરનો ન ચાલે,
તું કહાની લખી કસ્તૂરી વણી લે.