આડું-અવળુ કર પણ મને જિંદગી દે,
મન ભરી માણી લઉં મને જિંદગી દે.
મોજ-મસ્તીથી માણવા ફુરસદ દે,
ફૂલ જેવી કોમળ મને જિંદગી દે.
બાગમાં જઈને ફૂલને વીણવા દે,
ફૂલના ગર જેવી મને જિંદગી દે.
પંથ લાંબો કાપ્યો જરા સાંત્ત્વના દે,
સ્તબ્ધતાને ભાંગી મને જિંદગી દે.
સ્વપ્નના ભ્રમને ભાંગવા જીવતર દે,
ફક્ત એકાદી ક્ષણ મને જિંદગી દે.
સ્થિર મનથી વિચારવું પડશે,
દૃઢ હૃદયને ચકાસવું પડશે.
બાપ! રે, આ જવાબદારીના,
પાંજરાને કપાવવું પડશે.
દિવસો સુખના નહીમ આવે,
ઝાંઝવાને ફસાવવું પડશે.
લો, નયન મૃગિયા ઉપર મોહ્યા,
બાગમાં જઈ બહેંકવું પડશે.
એકલા એકલા હસી લઈશું,
મસ્ત મનથી લહેરવું પડશે.
તમ વગર જિંદગી અધૂરી છે,
ચા વગરની સવાર તૂરી છે.
ખરખરો મોતનો મલાજો છે,
રડ નહીં જિંદગી ખજૂરી છે.
ફૂલને સ્પર્શવા બન્યો કોમળ,
જાતને જોમથી વલૂરી છે.
પ્રેમ-તપસ્યા ફરાળ જેવી છે,
ધ્યાન, ઉપવાસથી ઢબૂરી છે.
દોસ્ત તું ફક્ત ધૈર્યતા કેળવ,
કાળની ધારણા જરૂરી છે.