બે ચાર જણ પોતાનાં
બસ હવે બચ્યાં છે
બાકી ગલી ગલીમાં
સૌ ખંજર લઈ ઊભાં છે
જઈ પેલા ખૂણામાં
સારી દે તારા આંસુ
સમજે, ઝીલે, કે લૂછે
એવા હાથ ના બચ્યાં છે
પાસ આવી પૂછે હાલ
એ માણસ ક્યાં બચ્યાં છે
વીણી વીણી ને સત્યો
ધરબી દે ઊંડે અહીંયા
પચાવે કરી પ્રયોગો કંઈ
એવા આતમ ક્યાં બચ્યાં છે?
ઇતિહાસની સમજ તારી
તું ભૂલી જા હવે
હકીકતોના નામે
અસતનામા બચ્યાં છે
કરીશ ના કવિતા
અન-અલ-હકની હવે તું
લલકારે સલ્તનતને
કે કંઠે અટક્યાં ડૂમાં છે
હું તો કહું છું
દફનાવ આવતીકાલને ય આજે
ઊગવાને સૂરજ કોઈ આંખે
આકાશ ક્યાં બચ્યાં છે?
બે ચાર જણ પોતાનાં
બસ ફક્ત બચ્યાં છે.

ચૂપચાપ રહેવાનું, કોઈને કહેવાનું નહીં
કે રાજા  સુપ્પડકન્નો
વાતોએ હવામાં આમ વહેવાનું નહીં
કે રાજા  સુપ્પડકન્નો
કાલે તો જોઈ'તી આજ ચકલીઓ ગઈ કંઈ? 
એમ ઊંચા અવાજે કોઈને પૂછવાનું નહીં
કોને નાખી'તી અહીં અદ્રશ્ય કોઈ જાળ?
કોને ફસાવવા કોણે વેરી'તી જાર?
જ્યાં ત્યાં આમ કાવતરું ભાળવાનું નહીં
કે રાજા  સુપ્પડકન્નો
ચકલીઓને જો તમે કરો દેશ પાર
માળા ને ઝાડ ને જંગલ ને ખેતોની પાર 
તો જીવન પર, ગીતો પર, ગાવા પર,
પાંખના ફફડાવા પર હક એનો રહેવાનો કે નહીં?
એમ પૂછી પૂછી હલ્લો બોલાવવાનો નહીં
રાજની સામે ચકલીઓ શું ચીજ છે 
ચકલીઓ બચાવો, રાજા હટાવો 
એવા ખોટો ખોટો નારો લગાવવાનો નહીં
કે રાજા સુપ્પડકન્નો
સાક્ષી છું હું કહે છે ઝાડનું એ પાન
મારું ના માને તો આ આભનું તો માન
રાજા એ લીધા છે ચકલીના પ્રાણ
સાંભળ્યાં છે મેં એના પેટમાં કંઈ ગાન
કહે હવા હવે તો મારું માન, મારું માન
લોકોનું કહ્યું બધું કંઈ સાંભળવાનું નહીં
આંખોથી જોઇએ છો, માનવાનું નહીં
ને માનો તો માનો પણ વિચારવાનું નહીં
કે રાજા  સુપ્પડકન્નો
આ તે કેવો રાજા, ને  કેવો આ દેશ
ભૂખ્યાંનો બેલી ધરે ભક્ષકનો વેશ
એવી નક્કામી પંચાતમાં પડવાનું જ નહીં
જાત સાથે રોજ રોજ ઝગડવાનું નહીં
અલા, દીવાલો હોય તો હોય બધે ફાટ
એ ફાટ દેખી કે ઊંડા ઊતરવાનું નહીં
સતનાં તો હોય ગામ ગામ ડેરા સાત
એના પગલાંની હોય રોજ બદલાતી ભાત
એની પાછળ આમ આપણે ભટકવાનું નહીં
મૂંગા ઝાડવાની આગળ પણ બોલવાનું નહીં
ગીત એનું નગારે  ગજવવાનું નહીં
કે રાજા સુપડકન્નો
અરે, હું તો કહું છું ચકલી ને ઝાડની વાત બધી છોડો
આખા જંગલ સામે જ તમારે જોવાનું નહીં
અને જોયું તો જોયું, સમજો
પણ કવિતામાં તો ખમૈયા કરો મારા બાપ,
ભૂલથી ય કોઈ દિવસ લખવાનું નહીં
કે રાજા સુપ્પડકન્નો
કે રાજા સુપ્પડકન્નો

  https://ruralindiaonline.org/en/articles/the-king-and-his-very-secret-elephantine-ears/   

મને એમ કે આ એક પ્રક્રિયા હશે
એમાં સમય લાગતો હશે
ધીમે ધીમે કરીને દિવસો, મહિનાઓ, 
વર્ષો જતાં લક્ષણો દેખા દેતાં હશે
પહેલાં તો કદાચ એમ લાગે કે 
આ આપણી આસપાસની દુનિયા જ છે 
જે બદલાઈ રહી છે.
સૂરજનું હજી ય દેખા તો દે છે
પણ ઝાઝો વખત નહીં
એનું તેજ થોડું નબળું થાય, ઝંખવાય,
દિવસોમાં હૂંફ ઓછી થઈ જાય
અવારનવાર આવતી ઠંડી હવાની લહેરખી
હજી ય લીલી ને ઘેરી ઘટામાં થઈ 
છેક અંદર ઘૂસી હાડકાં થીજાવી જાય
પગ તળેની સૂકી ને ભૂખરી જમીન
એક સમયનાં આતુર મૂળિયાંની આગને ઠારી દે.
મેં માનેલું હળવેથી થશે બધા બદલાવની સભાનતા 
તમારા વાળનો, નખનો, ગાલનો બદલાતો રંગ
તમારી લટોનું, પીઠનું, ચામડીનું બદલાતું પોત
ધીમે ધીમે તમને દેખાશે કરચલીઓ, ઝીણામાં ઝીણી,
તમારી હથેળી તળે એ ખાટલાની ચાદર પર, 
અરીસામાંના પેલા પ્રતિબિંબ પર
તમારા સપનાંની પરત પર
તમારા બંનેની વચમાં ફેલાતા મૌન વિસ્તાર પર
મેં ધારેલું સમય હશે
એ સભાનતાને થાળે પાડવાનો
એ મૂળ વાટે થઈને ઠેઠ ટોચ પર 
ધસી જતા કોહવાટને અનુભવવાનો
હશે સમય તૈયાર કરવા જાતને
છોડી દેવા બધાં ય લાલ, પીળા, બદામી 
ટેવાઈ જવા એ સ્થિતિથી 
જેમાં કંઈ ઊગવાનું, મોહરવાનું, ખીલવાનું ના હોય 
ટેવાઈ જવા ખાલી ડાળીઓથી
જે ગાતી નહીં હોય
મને એમ હતું કે
આમ એક પરોઢિયે ઊઠું સફાળી
ને પામું ઘરડી ને મરેલી જાતને
એ પહેલાં કંઈ નહિ તો
મને એટલું તો સમજાશે કે
એ વસંત હવે પાછી નહીં આવે, હવે નહીં.

°°°°°°

And this was first written in English: 

Dawning

I thought it was to be a process
It took time. Signs emerged little by little,
over days, months, years.
First it might just seem like it's the things
around you that are changing —
the sun still shines but not long enough,
its light gets listless and pale,
the days feel less warm,
occasional chill from the air creeps up
through the still thick green foliage
all the way inside numbing the bones,
the soil turns dry and grey
dousing the fire of once desirous roots.
I had thought it would happen gently,
the realisation of the change 
in the colour of your hair, your nails, your cheeks,
in the texture of the locks, your back, the skin.
Slowly you would begin to notice 
the wrinkles, the tiniest,
under your palm on the bedsheet,
on that reflection in the mirror, 
on the feel of your dreams,
on the silent expanse spreading 
between the two of you. 
There would be time, I had imagined,
for the awareness to settle in, 
the sense of the decay spreading upwards
from the roots,
There would be time to prepare oneself 
to let go of all things red, yellow, brown,
to get used to things not growing, flowering, blooming,
to get used to empty boughs that don't sing.
At least, I would have known 
that there would be no Spring, 
no more
before I woke up all old  and dead
one morning. 

— Pratishtha Pandya