પ્રીતમ લખલાણી
કાજલે ટી.વી. બંઘ કરી કૉફી ટેબલ પર આજે બપોરે ટપાલમાં આવેલ “ટાઈમ્સ” સામાયિકના એકાદ બે પાનાં પર નજર ફેરવી ન ફેરવી ત્યાં જ કાજલના ઘરનો ફોન રણકી ઊઠ્યો.
તેને મનમાં ઘ્રાસકો પડ્યો, ‘હે ભગવાન, કોઈ ઈમરજન્સી ન હોય તો સારું, નહીંતર હમણાં જ કિલનિક પર દોડવું પડશે. આ વિચાર સાથે તેણે ફોનનું રિસીવર ઉપાડયું, ‘હેલો!’
‘ડૉ. કાજલબહેન, હું પાર્વતીબાઈ બોલું છું. બહેન, હું તમારી પરિસ્થિતિ બહુ જ સારી રીતે સમજી શકું છું. તમે ડૉકટર લોકો કેટલા બઘા કામમાં વ્યસ્ત હો છો, તેની મને કયાં ખબર નથી! કાજલબહેન, હું તમને શું કહું? મારે માથે તો દુઃખનો મોટો પહાડ તૂટી પડ્યો છે! એટલે જ મારે તમને આટલી મોડી સાંજે અગિયાર વાગ્યે ફોન કરવો પડયો છે!’
‘ખોટા બાનાં બનાવવાને બદલે પાર્વતીબહેન સાચીસાચી વાત કરી દો કે હું કાલે સવારે કામે આવવાની નથી.’
‘બહેન, હું તમારી મજબૂરી બહુ સારી રીતે સમજી શકું છું. પણ મારે તમને ફોન પર મારી વ્યથાની કથા સમજાવવી. મારે તમારું ખાસ એક અગત્યનું કામ પડ્યું છે. અત્યારે, તમે અને ઈશ્વર, ફકત એવી બે જ વ્યકિત છો કે મને મારા દુઃખમાં મદદ કરી શકો તેમ છો.’
‘ચાલો, ખોટાં નખરાં અને બહાનાં બનાવ્યા વગર તમારે મને જે કંઈ કહેવું હોય તે સાફ શબ્દોમાં કહી દો. બસ, કાલે સવારે હું કિલનિક પર જઉં તે પહેલાં ઘરે કામ પર આવી જજો.’
‘કાજલબહેન, હું તમને અ ત્યારે ફોન પાંચાલાલ કરિયાણાવાળાની દુકાનેથી કરી રહી છું. બાજુમાં મારી દીકરી સુશીલા પણ ઊભી છે.’ પછી બહુ જ ઘીમા અવાજે તેના ખુદના કાન પણ ન સાંભળી શકે તેમ તેને ફરી વાતની શરૂઆત કરી. ‘મારી દીકરીની તબિયત છેલ્લા ચાર-પાંચ દિવસથી બહુ જ ખરાબ છે. તેની તબિયત બાબતની બઘી વાત મારાથી તમને ફોન પર કરી શકાય તેમ નથી. તમે આટલામાં સમજી જશો. તમે જો સુશીલાને અત્યારે તપાસીને દવા આપો તો હું હમણાં જ રિક્ષા પકડીને તમારે બંગલે આવી જઉં છું.’
‘બહેન, સુશીલાને પેટમાં સખત દુઃખાવો ઊપડ્યો છે. ઊલટી જેવું પણ આજ સવારથી થાય છે.’
‘પાર્વતીબહેન, મને લાગે છે સુશીલાને કદાચ ખાવામાં કંઈ આવી ગયું હશે! કિલનિક પર ફાર્મસિસ્ટને ફોન કરીને હમણાં જણાવી દઉં છું. તે તમને સુશીલા માટે દવા આપશે. સવાર સુઘીમાં તબિયતમાં ઘણો ફરક પડી જશે. એમ છતાં જો ફરક ન પડે તો તમે મને કિલનિક પર ફોન કરીને જણાવજો.’
‘કાજલબહેન, તમને વઘારે હું શું કહું? ઈશ્વરને ખાતર જો તમે સુશીલાને અત્યારે તપાસીને દવા આપી શકો તો હું તમારી જન્મોજન્મ ઋણી રહીશ.’
‘પાર્વતીબહેન, તમે એમ કરો, આવતીકાલે સવારે સુશીલાને કિલનિક પર લઈ આવજો. હું તેને ઈમરજન્શી કેસમાં તપાસી દઈશ.’
‘કાજલબહેન, સુશીલાને કિલનિક પર લઈને તમારી પાસે બતાવવા આવવામાં મારી હિંમત ચાલતી નથી. તમારા કિલનિક પર બહેન મને કોણ ઓળખતું નથી? બસ, બહેન હવે તમે આટલામાં સમજી જાવ તો તમારો આભાર. જો તમે હા પાડો તો હું હમણાં જ આ ઘડીએ તમારા બંગલે મા-દીકરી રિક્ષા પકડીને આવી જઈએ.’
‘ઠીક છે. તમે હવે ખોટો સમય ન બગાડશો, બસ તમે મારે બંગલે આવી જાવ. હું સખત થાકેલ છું. આંખો પણ ઘેરાણી છે. જો તમે જરાક પણ મોડું કરશો તો હું ગમે તે ઘડીએ નિદ્રાદેવીના ખોળે માથું ઢાળી દઈશ.’
‘હા, બહેન તમે ફોન નહીં મૂકો ત્યાં જ અમે મા-દીકરી તમારે બંગલે આવી પહોંચશું.’
•••
ડૉ. કાજલે પોતાના બેડરૂમમાંથી બહાર આવી સુશીલાને દીવાનખાનામાં પડેલ એક ખાલી ખુરસીમાં નિરાંતે બેસવાનું જણાવી હાથના ગ્લોઝ કચરાની ટોપલીમાં નાખી. સીંકમાં હાથ ઘોઈ પાર્વતીબહેનની બાજુમાં પડેલ ખાલી ખુરસીમાં બેઠક લેતાં જણાવ્યું, ‘પાર્વતીબહેન, મારે તમને બહુ જ દુઃખ સાથે જણાવવું પડે છે કે તમારી દીકરી સુશીલા મા બનવાની છે. તેના પેટમાં છથી સાત અઠવાડિયાનો ગર્ભ હોય એવું મને જણાય છે. વઘારે વિગતો તો હું તમને લોહી, પેશાબનો રિપોર્ટ જોયા બાદ જ જણાવી શકું.’ પછી સુશીલા તરફ જોઈને કહ્યું, ‘તું જરા ય ચિંતા ન કરીશ બસ નિરાંતે ભણવામાં ઘ્યાન રાખીને ભણવા માંડ. શાળાનું છેલ્લું વર્ષ જીવનઘડતર માટે બહુ જ મહત્ત્વનું હોય છે. જા, તું મારા બેડરૂમમાં જઈને થોડો આરામ કર. મારે તારી બા સાથે થોડીક અંગત વાતો કરવી છે.’
સુશીલા ડૉ. કાજલના બેડરૂમમાં આરામ માટે ગઈ. એક ડૉકટર તેમ જ પોતાની અંગત કામવાળી હોવાને નાતે જરા ઠપકો આપતાં ડૉ. કાજલે પાર્વતીબહેનને કહ્યું, ‘તમે આખો દહાડો ઘર ઘરના કામો ભલે કર્યે રાખો, પણ જરા થોડો સમય કાઢીને ઘરમાં પણ ઘ્યાન આપતાં જાવ. તમને ખબર પડે છે, તમારી સુશીલાની ઉંમર શું છે? શું આ ઉંમર મા બનવાની છે કે પછી રમવા-કૂદવાની? આ નાદાન છોકરીનો પગ આ કુમળી વયે કેવા કૂંડાળામાં પડી ગયો છે? મને તેનું અત્યંત દુઃખ થાય છે. જો તમારી અને સુશીલાની મરજી હોય તો અને જો તમને કોઈ વાંઘો ન હોય તો આપણે તેને આ નરકમાંથી જેમ બને તેમ વહેલામાં વહેલી તકે મુકત કરી, જાણે તેના જીવનમાં કશું બન્યું જ નથી તેમ હસતાં હસતાં ખુશીના દિવસો કાઢતી, પાછી ભણવા માટે નિશાળે જવા માંડશે! બસ તમે બને તો કામમાંથી થોડો સમય કાઢી હવે પછી ઘરમાં પણ થોડું ઘ્યાન આપતાં રહેજો. આથી વિશેષ વઘારે હું તમને શું ક્હી શકું!’
‘બહેન, ઘરમાં તો ઘ્યાન કયાંથી આપું? તમે મારી જિંદગીથી ક્યાં પરિચિત નથી? મારો વર, દિવસ આખો દારુ પીને મૂવો ગામની ગટરમાં પડયો રહે છે. ઘરે આવે તો ઘરમાં તોડફોડ કરે. મને અને છોકરીને કારણ વગર દારુના પૈસા માટે મારે. કોને કહું? ઈશ્વરે પેટે એક દીકરો દીઘો છે તે પણ બાપને રવાડે ચઢી ગયો છે. દિવસ આખો ગામના ચારપાંચ ઘરમાં ઝાડુપોતાં કરું છું ત્યારે અમારા ઘરનો ચૂલો બે વખત સળગે છે બાકી અમારા દેવીપૂજકમાં આવા દારુડિયાની ગાળો અને લાતો ખાઈએ. હું તો ખાનદાન બાપની દીકરી છું એટલે મૂઆનું ઘર સંભાળીને બેઠી છું અને આ દીકરીને ભણાવીને મોટી કરી રહી છું. બિચારીને કયાંક સારું ઘર મળી જાય તો ભવિષ્યમાં મારી જેમ હેરાન ન થાય.’
‘પાર્વતીબહેન, મને ખબર પડતી નથી તમારી આ હરણી જેવી ભોળીભટાક દીકરી પર આવો જુલ્મ કોણે કર્યો હશે?’
બહેન, કોને વાત કરું? અને કોને દોષ દઉં? આ તો અમારા કરમ ફૂટ્યાં કોના પાપની સજા હું અને મારી આ નાદાન દીકરી ભોગવી રહ્યાં છીએ?’
‘અરે! હોતાં હશે! આમ બે હાથ જોડીને કયાં લગી લાચાર મને અન્યાય સામે ઈશ્વરને વિનંતી કરતા બેઠાં રહીશું? બસ તમે મને એક વાર વિગતવાર બઘી વાત જણાવી દો, પછી આટલી જ વાર છે. તમારી દીકરી પર જે રાક્ષસે આવો ભયંકર જુલમ ગુજાર્યો તેને સીઘે પાટે ચઢાવતાં મને આવડે છે.’
‘બહેન, જો તમારી દવા કે પછી નાનામોટા ઑપરેશનથી વાતનો ફેંસલો આવી જતો હોય તો મારે વાતને ચોળીને ચીકણી નથી કરવી. જ્યાં વાડ જ ચીભડાં ગળી જતી હોય તેની ફરિયાદ આપને કોને જઈને કરીએ?’
‘પાર્વતીબહેન, તમે બિલકુલ ચિંતા ન કરો, તમારી નાદાન દીકરી પર જેણે આવો ભયંકર અત્યાચાર કર્યો છે તે વ્યકિત ગમે તેવી મોટી હોય કે પછી કોઈ મોટી વગવાળી હોય, તે નાયાલાયકને સીઘોદોર કરવો આ ડૉકટર કાજલ મહેતાના ડાબા હાથનો ખેલ છે. તમે સમજયાં? અને જો ન સમજયાં હો તો હું તમને સમજાવી દઉં છું કે મારી સગાઈ જેમની સાથે થઈ છે તે આઈ.એસ.પી. ઑફિસર પોલિસ સુપરિન્ટેડેન્ટ સંજય વર્માની બદલી છેલ્લા આઠેક મહિનાથી આપણા ગામમાં થઈ છે. ભલે આઝાદીના સાત દાયકામાં દેશમાં જોઈએ એટલી પ્રગતિ કયાં ય ન થઈ હોય પણ આપણા ગામમાં ચોરલૂંટારા અને આવાં લફંગાં કામ કરનારાને સંજય વર્માએ પિસ્તોલની ધાકે લાઈન પર લાવી દીઘા છે. પાર્વતીબહેન, સંજયના વખાણ હું તમને વઘારે મારે મોઢે શું કરું? તમે તો ગામનાં છાપાં અને ટી.વી.ના માઘ્યમ દ્વારા જાણ્યું જ હશે કે ગામમાં વરસોથી અડ્ડો જમાવી બેઠેલા ચારપાંચ ‘ભાઈ’ લોકોના તો તેણે ઍનકાઉન્ટર કરાવી નાંખ્યાં છે. બસ તમે બેફીકર રહો અને મને જલદીથી તે સુવ્વરના બચ્ચાનું એક વાર નામ-ઠેકાણું જણાવી દો પછી તમે જોજો બીજી જ ક્ષણે સંજય વર્માની જીપ તેને હાથકડી પહેરાવવા તેના દરવાજે જઈ પહોંચશે! ભલે તે હરામજાદો કેમ કોઈ પ્રધાન કે ઘારાસભ્યનો દીકરો ન હોય?’
‘બહેન, જવા દો ને. મારે કારણ વગર બદનામીને નોતરવી નથી. જો તમારી દવાથી કે પછી કોઈ બીજા ઈલાજથી મારી સુશીલા આ પાપમાંથી મુકત થઈ જતી હોય તો, આપણે જંગ નાહ્યા. શું સમજ્યા! ઈશ્વર, આવા લોહીપીતા વરુને સદ્દબુદ્ધિ આપે. ભવિષ્યમાં મારા જેવી કમનસીબની દીકરીની ફરી આવી દુર્દશા ન કરે. મારે તેની સામે કોઈ સરકારી પગલાં ભરવાં નથી! કારણ વિના અમારે છાપાં કે ટી.વી.ના સમાચારનું મથાળું બનવું નથી. નહીંતર તમને આટલી મોડી રાત્રે હેરાન કરવાને બદલે કાલે સવારે મારી દીકરીને તમારા કિલનિક પર જ ન લઈ આવત!’
‘પાર્વતીબહેન, તમે કારણ વિના ગભરાઓ છો. તમે તમારી ચિંતા બઘી મારા પર છોડી દો. બસ તમે મને એક વાર બઘી હકીકત વિગતવાર જણાવી દો. તમારી સુશીલા તો સગીર છે. તેની ઉંમર ફકત સોળ-સત્તર વર્ષની છે. છાપાં કે ટી.વી.ના સમાચારમાં આ સમાચાર આવવાની કોઈ શકયતા જ નથી. બઘી વાત મારી અને તમારી વચ્ચે જ રહેશે. તમે મહેરબાની કરીને મને એ નાલાયકનું નામ ઠેકાણું જણાવો. મને તો સંજયને કહીને સાલાનું ઍનકાઉન્ટર કરાવી નાંખવાનું મન થાય છે. જેથી કરીને ભવિષ્યમાં શહેરના બીજા હરામીઓ આવું પગલું ભરતાં સો વાર વિચાર કરે.’
‘કાજલબહેન, તમે મને મોઢામાં આંગળા નાંખીને બોલાવો છો. મારે ન છૂટકે તમને કહેવું પડે છે કે, બહેન મારી સગીર દીકરી પર જેણે આ જુલમ કર્યો છે તેનું, તમારે આઈ.એસ.પી. સંજય વર્માને કહીને ઍનકાઉન્ટર કરાવી નાખવું છે. કેમ ખરું ને? પણ બહેન જો આ નાના મોઢે મોટી વાત થઈ જાય તો મને માફ કરી દેશો. લ્યો, ત્યારે સાંભળો હ્રદય પર પથ્થર મૂકીને તમને વાત કરી રહી છું. મારી ગાય જેવી દીકરી પર જુલ્મ કરનાર બીજા કોઈ નહીં પણ તમારા ભાવિ પતિ આઈ.એસ.પી. સંજય વર્માનું પાપ છે. હવે તમે જ કહો મારે આ ફરિયાદ કઈ કચેરીમાં જઈને કરવી.’
E.mail : preetam.lakhlani@gmail.com
