બઝવાનું ભૂલી ગયેલા
વાયોલિન જેવી
આ વાઇબ્રન્ટ ભૂમિ પર
ઊંચાઈ ગુમાવીને બેઠી છે
આદમની ઔલાદ …!
મેળો જામ્યો છે
વેંતિયા
  વિદુષકો
   અને
   જોકરોનો …!
મને ભય છે
આ ટૂંકી ગરદન
  અને બાંડિયે કાનવાળી
  લાગણીશૂન્ય જમાતમાં હું ય ક્યાંક
   ખોવાઈ તો નહીં જાઉં ને?!

સૌજન્ય : “નિરીક્ષક”, 16 ઍપ્રિલ 2019; પૃ. 20

ચાલ, બસ એવું કશું કરીએ હવે,
આપણે આપણામાં વિસ્તરીએ હવે.

હેડકી એને ય હો આવી રહી;
કોઈ ભૂલ્યા જણને સાંભરીએ હવે.

વૃક્ષ કેરી સાવ સૂકી ડાળ પર
પર્ણ લીલું થઈને ફરફરીએ હવે.

ભીતરી રણને સતત ભૂલી જવા
ઘાસિયા મેદાનમાં ફરીએ હવે.

વૃક્ષતા પામ્યા પછીની છે ફરજ,
રણ મહીં લીલાશ પાથરીએ હવે!

આ ધરાની સાવ કોરી આંખમાં
શ્રાવણી આકાશ ચીતરીએ હવે!

મહુવા, જિ. ભાવનગર

સૌજન્ય : “નિરીક્ષક”, 16 ડિસેમ્બર 2018; પૃ. 09

કેટલી નીચાઈ છે ઊંચાઈની,
માણસોમાં જાત છે બોન્સાઇની.
ઓઢણી હો આદિવાસી બાઈની,
યાદગીરી એમ છે પરછાંઈની.
અબઘડી એનું ડિમોલિશન થયું,
જે ઇમારત ઊભી’તી સચ્ચાઈની.
ઝાંઝવાંથી રણ મહીં સગવડ થઈ-
વાંઝિયાં સોણાંઓની સિંચાઈની.
આ સરળ ને સાફ ચહેરા પર સમય
લીટીઓ આંકી ગયો લુચ્ચાઈની!
કેમ ‘કરસનદાસ’ હે જીતો તમે?
આ રમત આખી ય છે અંચાઈની.

સૌજન્ય : “નિરીક્ષક”, 16 અૅપ્રિલ 2018; પૃ. 15