કોરોનાનું ધુમ્મસ ખસે છે જ ક્યાં?
પૃથ્વી પર માનવ વસે છે જ ક્યાં?   
છે ચારે તરફ ઊંચી નીચી દીવાલો,
ઝરણ સ્નેહનું ખળભળે છે જ ક્યાં?
બધા ચહેરા જાણે કે બહેરામૂંગા,
જીવનનું જન્તર બજે છે જ ક્યાં?
અડાબીડ જંગલમાં લાગ્યો છે દવ,
લહર શિત અહીં તો શ્વસે છે જ ક્યાં?
પૂર્વ હો યા પશ્ચિમ, ગમે તે કહો પણ,
દિશા જેવું દર્પણ ઝગે છે જ ક્યાં?
બધું હાથતાળી દઈ વિલસી ગયું,
હવે રાત દિવસ ઊગે છે જ ક્યાં?
કહો, ઉત્તરો શોધવા ક્યાં જવું?
વિના પ્રશ્નો કશુંયે ધસે છે જ ક્યાં?

સૌજન્ય : “નિરીક્ષક” − ડિજિટલ આવૃત્તિ; 31 મે 2020

આજે સર્જક, પત્રકાર ભગવતીકુમાર શર્માની વર્ષગાંઠ છે એમની સ્મૃતિમાં સાદર

 

1.

 

હો ભલેને ક્ષણજીવી, આંખે તો ચડવું જોઈએ,

હોય ઝાકળ તો ફૂલો પર એ ટપકવું જોઈએ.

કાગદી ફૂલોય અત્તરથી મહેકતાં હોય ત્યાં,

જે ખીલે છે ડાળ પર, એણે પમરવું જોઈએ.

આભ હો કે આંખ, ભીનાં હોય કે ના હોય પણ,

બેઉ કોરાં હો છતાં સ્નેહે વરસવું જોઈએ.

તેજ દીવાએ કે હૈયાએ પ્રગટ કરવાં બધે,

બેઉએ અંધારમાં ચૂપચાપ બળવું જોઈએ.

માત્ર હૈયાથી હમેશાં જીવવું બનતું નથી,

એક હૈયાએ બીજે હૈયે ધબકવું જોઈએ.

ગર્વનું એવું ગમે ત્યારે એ માથું ઊંચકે,

હો ભલેને સૂર્ય એ, એણેય ઢળવું જોઈએ.

હો દિશાઓ ભીંત, ઘરની, કોઈને વાંધો નથી,

પણ હવા આવે તો બારીએ ખખડવું જોઈએ.

કે સ્મરણ ના હોત તો માણસ મરણ ના પામતે,

જિંદગીમાંથી સ્મરણને દૂર કરવું જોઈએ.

 

0 0 0

 

2.

 

ઈચ્છા હું તારી એમ કૈં હસ્તક નહીં કરું,

તારા ઉપર હું કોઈ હવે હક નહીં કરું.

આંસુ નથી જે આંખમાં એમાં ડૂબી ગયો,

બચવા જરાય કોશિશ નાહક નહીં કરું.

તાળાંકૂંચીમાં વિશ્વને મૂકી દીધું હો ત્યાં,

એને હવે જરાય વિનાશક નહીં કરું.

વિશ્વાસનો આ દોર થયો માંડ હો શરુ,

તેને હવે હું બંધ અચાનક નહીં કરું.

મારા વગર હું જીવી શકું એકલો અગર,

તો પાસ તું હો, એમ હું નાટક નહીં કરું.

શોધે છતાં હું લોકને જડતો નથી હવે,

ઈશ્વર ગણી લે કોઈ તો રકઝક નહીં કરું.

સામે હું હોઉં ને એ તને જો બતાવી દે,

દર્પણ ઉપર હું તેથી કદી શક નહીં કરું.

એકલપણાથી આમ ઠસોઠસ થવામાં હો,

ત્યાં ખાલીખાલી હું તને ભરચક નહીં કરું.

 

૦

 

e.mail : ravindra21111946@gmail.com

કોઈ દેશનો વડો પેટપૂજા કરવા માટે સામાન્ય માણસની જેમ કોઈક રેસ્ટોરાંમાં પહોંચી જાય એવું ભાગ્યે જ બને, અને એથી ય વિરલ વાત તો એ કે તેને 'હમણાં જગ્યા નથી' કહીને પાછો વાળવામાં આવે.

ન્યૂ ઝીલેન્ડનાં પ્રધાનમંત્રી જેસિંડા અર્ડન સાથે તાજેતરમાં આવું જ થયું હતું. દુનિયાના બીજા નેતાઓ તેમના સ્ટાફને અગાઉથી સંબંધિત સ્થળે મોકલી દે છે, પરંતુ જેસિંડા અને તેમનો સાથીદાર ક્લાર્ક ગેફોર્ડ  વેલિંગ્ટનના પ્રખ્યાત કાફે પર ચૂપચાપ પહોંચી ગયાં હતાં, પરંતુ સોશ્યલ ડિસ્ટનસિંગના કારણે કાફેમાં જગ્યા ન હતી. એટલે તેમણે થોડી વાર રાહ જોઇને પછી ચાલતી પકડી હતી.

મેનેજરે તેમના માટે વિશેષ વ્યવસ્થા પણ કરી ન હતી, પણ જેવું એક ટેબલ ખાલી થયું કે તરત તે દોડતો પ્રધાનમંત્રી પાછળ ગયો હતો અને બંનેને પાછા લઇ આવ્યો હતો. જેસિંડાની ઓફિસે પાછળથી કહ્યું હતું, "પ્રધાનમંત્રી બીજા લોકોની જેમ જ રાહ જોવામાં માને છે." સોશિયલ ડિસ્ટન્સિંગ અને સાદગીની વાતો ભાષણોને બદલે વ્યવહારમાં હોય તો આકર્ષક લાગે.

સૌજન્ય : “નિરીક્ષક” − ડિજિટલ આવૃત્તિ; 31 મે 2020