મોં વકાસીને પડેલાં હોડકાં

ગૂંચવાઈ ગયેલી જાળ

તરડાયેલો ખળખળાટ

છે કે ક્યાં ય જતી રહી છે નદી સડસડાટ? 

ખાબોચિયાંઓને પાર કરાવતો પુલ

કોઈ દુ:સ્વપ્નની જેમ

ભીંસે છે નદીનાં મેલાઘેલા શરીરને. 

છાતી માથે હડી કાઢતી સડક

કાળી ટીલીની જેમ

ચોંટી છે ભમરાળી નદીનાં કપાળે. 

ગળચી ગયા

ભૂખ્યા કાંઠાઓ

નદી જેવી નદીને. 

ગમે તેટલાં એકઠાં થાય આંસુઓ

તો ય ન બની શકે એક નદી. 

[પ્રગટ : “એતદ્દ”; જુલાઈ – સપ્ટેમ્બર ૨૦૨૪]

પૂર્વી

ગવાક્ષમાં ટમટમતો

એક દીપ

શાંત

ઉદાસ

ધીરે ધીરે પોતાના અજવાસમાં વહેતો

એક વિનીત સ્વર. 

અવકાશમાં આંદોલિત એક સ્ફુલ્લિંગ

જાણે પોતાની જ શોધમાં

ઉત્સુકતાથી વહ્યે જાય છે. 

ઊડે છે જે પંખીઓ પૂર્વી રાગમાં 

પાંખો ફફડાવતાં ઊડ્યાં જ કરે

ઊડ્યાં જ કરે

નિરંતર

સ્વરોની શાંત બહુલતામાં. 

શબ્દોમાં

ઊંડે ઊંડે ઊતરતો જતો

એક સ્થિરદ્યુતિ દીપ :

સ્વયં પૂર્વી. 

ક્યારેય પાછું નથી ફરતું

એવું સમયપંખી, 

જેને શોધવા સ્વરો હંમેશાં

તડપ્યા કરે. 

“નવનીત સમર્પણ” જૂન ૨૦૨૩ અંકમાં પ્રગટ.