ઉમેશ સોલંકી | Opinion Magazine

પીડા

બહાર હતું

તે અંદર ગર્યું છે,

અંદર ગરીને તળિયે સર્યું છે,

તળિયે સરીને

એવું ચોંટ્યું છે, એવું ચોંટ્યું છે

કે, કરે સ્પર્શ

તો સ્પર્શનો લગીર અનુભવ નહીં,

વહાલા-વહાલા શબ્દો

ઠાલા-ઠાલા અર્થોથી ભરચક લાગે,

પુસ્તકમાં આંગળીઓ ફેરવું

તો આંગળીઓને ભચભચ કાંટા વાગે,

પાક્કા રસ્તા પર ચાલુ છું, ચાલ્યા કરું છું, ચાલ્યા કરું છું

રસ્તો રસ્તામાં ભળતો જાય છે, ભળતો જાય છે, ભળતો જાય છે

એક્કેય ઠોકર વાગી નથી,

પણ ક્યાંય ન પહોંચવાની પીડા

ઠોકરને ઠેઠ વટી ગઈ છે, હા, વટી ગઈ છે.

નસો બધી એવીને એવી ગરમીલી

આંખો હજી નિયમને વરેલી

શ્વાસોને ગમતી હૃદયની ગલી

ચાલવાના સમયે પગ ચાલવા લાગે

મન પણ વખતસર કામ કરવા લાગે

પેટને પદાર્થ માફક આવે

રાત પડે ને શરીર ઢળવા લાગે

દિવસ થતાં ફરી ગતિ કરવા લાગે

તારા ગયા પછી

તારા ગયાનો કશો અર્થ નથી

આ દેશમાં હું કેવળ હું નથી

“બોલ, કહીશ શું

પ્રેમને તું?”

“બીજું શું,

વરસાદનું પહેલું ટીપું;

અને તું?”

“ગટરનું ઢાંકણું.”