માંડેલી વારતાઓ અધૂરી રહે !
આદરી જાતરાઓ અધૂરી રહે !
વાગતી ઝાલરો આરતીની; અને,
ફર-ફરકતી ધજાઓ અધૂરી રહે !
ભાઇબીજ્ના બહેન વાટ જોતી રહે,
વ્રત અને વ્રતકથાઓ અધૂરી રહે !
આસ્થાઓ નિરાધાર એમ જ થતી,
માનેલી માનતાઓ અધૂરી રહે !
કોઇ કારી ન ફાવે તબીબોની પણ,
સારવારો-દવાઓ અધૂરી રહે !
શ્વાસ એવી રીતે લડથડી; થંભતો,
છંદની માતરાઓ અધૂરી રહે !
છેક મક્તા સુધી પ્હોંચતી ના ગઝલ,
સહુની જીવનકથાઓ અધૂરી રહે !
મૌજે-દરિયા ભલે હોય કોઈ અહીં,
એની સઘળી મજાઓ અધૂરી રહે !
ડાઘુઓ લાશ લઇ ચાલતા થઇ જતા,
સહુ – ‘પ્રણય’ – શક્યતાઓ અધૂરી રહે !

તા. ૦૬/૧૧/૨૦૨૧

મૌજે-દરિયા = મૌજીલું, આનંદી સ્વભાવનું માણસ

મંદિરો-મસ્જિદોનો પાર નથી !
એ છતાં તકલીફોનો પાર નથી !
આમ તો સખ્તીઓનો પાર નથી !
ખૈરખાં હસ્તિઓનો પાર નથી !
વ્યાસપીઠ સામે કૈંક બેઠા છે,
જેલમાં કેદીઓનો પાર નથી !
કોઇ કોઈ છે ભક્તજન સાચાં;
ધૂર્ત ને ઢોંગીઓનો પાર નથી !
એક-બે નામ રોજ ચમકે છે,
બાકી તો વસ્તીઓનો પાર નથી !
પારધિઓની ધાક બ્હોળી છે,
અવનવા પંખીઓનો પાર નથી !
મોંઘવારીએ મૂકી છે માઝા
ને વળી મંદીઓનો પાર નથી !
એક તો છે બીમાર હૉસ્પિટલ,
ને વળી દર્દીઓનો પાર નથી !
એની વચ્ચે ય જીવનારા; જ્યાં,
મચ્છરો-માખીઓનો પાર નથી !
પગ ‘પ્રણય’, મૂકજો સંભાળીને,
સાપ ને વીંછીઓનો પાર નથી !

તા. ૧૫/૦૬/૨૦૨૧

સામે ઊભેલ છે તે ગુલમ્હોરી ઝાડ છે કે,
તારું ગાયેલ કોઇ ગીત !
ઝીલાયું ગીત તારું પંખીના ટહુકામાં,
     કોયલને કંઠથી રેલાયું;
સચવાયું સ્મિત તારું રંગ રંગી કળીઓમાં,
     ડાળ-ડાળ જઇને ફેલાયું;
પાણીની જેમ હું તો વ્હેતો થયો છું,
કે તારી તે કેવી આ પ્રીત ! 
હોઠે આવીને બેઠું હૈયું આ સામટું,
     કે તારા તે વેણ માંહે જાદુ !
આવી વેળા માંહે સાંભરતું જન્મોનું 
     આછેરું સ્મરણ એકાʼદુ;
તૂટી પડતી જ પછી વચ્ચેથી સામટી;
એક એક જન્મોની ભીંત.

૦૪/૦૫/૧૯૯૧   

•

* આણલાં

આણલાં આવ્યા મધરાતના,
હું તો નીંદર હડસેલતીક જાગી.
પાંપણ પર આવીને બેઠાં પતંગિયાં,
     આંબાને ફૂટ્યો કલશોર;
પાંદડાને ફરકાટે વેલડિયું દોડે;
     ને ઝળુંબે છે છાતીએ મોર.
મારો અવાજ મારા સુધી ન પ્હોંચે,
કે; શરણાયું સાગમટી વાગી.
કેવડિયો કેવડિયો કેવો કેવડિયો,
     કે; આખું આકાશ મને ભેટે !
કંકુવરણી આખી કીધી છે જાણે કે;
     એના લાલમલાલ ફેંટે
– એની પાસેથી તે બીજું શું માંગુ ?
મેં માંગી, તો પ્રીત થોડી માંગી.

૨૯/૦૧/૧૯૯૦  

•     

* છોડ પ્રણયનો શાને વાવ્યો ?

વનમાં કોયલ બોલ વહે છે સઘળે મીઠાં,
પર્ણે-પર્ણે રૂપ રૂપાળાં ગાતાં દીઠાં.
પી ને કૅફ અમાપ; પવન પાગલ થઇ વ્હેતો,
મસ્તીની છોળો છલકાવી; સહુને ક્હેતો.
સહુને ક્હેતો : ‘આજ મજાની વેળા આવી;
પળ બે પળ તો જીવન લ્યો રંગીન બનાવી’.
નીરવ છે મધ્યાહ્ન; અને રાતો રણઝણતી,
સૂની સેજે રાત વહે; પળ પળ હું ગણતી.
થાકી મારી આંગળીઓ, પણ તું ના આવ્યો,
મેં ભૂંડીએ છોડ પ્રણયનો; શાને વાવ્યો ?

૦૯/૦૩/૨૦૦૧

(“અખંડ આનંદ"માં પ્રકાશિત)