માનવ-અધિકારોની હિમાયત કરતી અને સાહિત્ય તથા અભિવ્યક્તિ – સ્વાતંત્ર્યને પ્રોત્સાહન આપતી સંસ્થા પી.ઈ.એન. (PEN) ઇન્ટરનેશનલની સ્થાપના ૧૯૨૧માં લંડનમાં બ્રિટિશ કવિ, નાટ્યકાર અને શાંતિ કર્મશીલ સી.એ. ડૉસનસ્કૉટ દ્વારા કરવામાં આવી હતી. આ બિનરાજકીય આંતરરાષ્ટ્રીય સંસ્થા સંયુક્ત રાષ્ટ્રસંઘમાં મંત્રણાત્મક દરજ્જો અને યુનેસ્કોમાં સહાયક દરજ્જો ધરાવે છે. હાલ ૧૦૦ દેશોમાંથી ૨૫,૦૦૦ લેખકો PEN ઇન્ટરનેશનલ સાથે જોડાયેલા છે.

૧૭ ઑક્ટોબર, ૨૦૧૫ના રોજ કૅનેડાના ક્યુબેક શહેરમાં PEN ઇન્ટરનેશનલની ૮૧મી કૉંગ્રેસ દરમિયાન સંસ્થાએ લેખકો અને કલાકારોની હત્યા દ્વારા સ્વતંત્ર અવાજોને દબાવી દેવાના પ્રયાસોનો વિરોધ કરતા ભારતીય લેખકો અને કલાકારોનું ઉત્કટ સમર્થન કર્યંુ છે. વિશ્વભરના ૭૩ દેશોના પ્રતિનિધિઓએ આવી વ્યક્તિઓને વધુ રક્ષણ પૂરું પાડવા અને ભારતની સંવૈધાનિક જોગવાઈ મુજબ વાણીસ્વાતંત્ર્યને સંરક્ષણ પૂરું પાડવાનો અનુરોધ કર્યો છે. PEN લેખકોએ આ તમામ બાબત તેમના સમર્થનના નિવેદનમાં વ્યક્ત કરી છે, જે નીચે મુજબ છે :

ભારત વિશ્વની સૌથી મોટી લોકશાહી છે, છતાં ભારતમાં વધતી જતી અસહિષ્ણુતાનું વાતાવરણ એવું છે, જ્યાં સનાતની વિચારધારા અને અંતિમવાદને પડકારનાર, વધુ હુમલાપાત્ર બની ગયા છે.

સાર્વજનિક જીવનના ત્રણ બૌદ્ધિકોની હત્યા થઈ છે. PEN ઇન્ટરનેશનલ અજાણ્યા હુમલાખોરો દ્વારા હત્યા કરાયેલ એમ.એમ. કલબુર્ગી, ગોવિંદ પાનસરે અને નરેન્દ્ર દાભોલકરના મૃત્યુ પર શોક જાહેર કરે છે અને આ ગુનો આચરનારાને શોધીને ધરપકડ કરવાનો ભારત સરકારને અનુરોધ કરે છે.

કલબુર્ગી ભારતના સૌથી ઉચ્ચ સાહિત્યિક પુરસ્કારમાંનાં એક, સાહિત્ય અકાદેમી પુરસ્કારથી સન્માનિત કરાયેલા હતા તેમની હત્યા બાદ, અકાદેમીના કેટલાક સભ્યોએ વિરોધ રૂપે રાજીનામાં આપ્યાં અને ઘણા લેખકોએ પુરસ્કાર પરત કર્યા હોવા છતાં અકાદમીએ મૌન સેવ્યું છે.

પુરસ્કાર પરત કર્યા હોય તેવા લેખકોના હેતુઓ પર ભારત સરકારના બે મંત્રીઓએ પ્રશ્ન ઉઠાવ્યા છે. ભારતના હાલના વાતાવરણમાં જાહેર રીતે જાહેર મતભેદ વ્યક્ત કરવા માટે હિંમત જરૂરી છે. નીચે દર્શાવેલ જેઓએ પુરસ્કાર પરત કર્યા છે અને અકાદમીના સભ્યપદ કે તેના સંચાલકમંડળમાંથી રાજીનામાં આપ્યાં છે, તેમની હિંમતને PEN ઇન્ટરનેશનલ સલામ કરે છે અને તેમનું ઉત્કટ સમર્થન કરે છેઃ

ઉદયપ્રકાશ, નયનતારા સહગલ, અશોક વાજપેયી, રહેમાન અબ્બાસ, સારાહ જૉસફ, કુમાર વીરભદ્રપ્પા (કુમવી), મંગલેશ ડબરાલ, રાજેશ જોશી, કેકી દારૂવાલા, ક્રિશ્ના સોબતી, ગણેશ દેવી, વીરન્ના મદીવલર, ટી.સતીષ જાવરે ગૌડા, સંગમેશ મેનાસીના ફાઈ, હનુમંથ હલીગરી, શ્રીદેવી અલુર, ચિદાનંદ સલી, ગુરબચન સિંહ ભુલ્લર, અજમેર સિંગ ઔલખ, આતમજીત સિંગ, વરયામ સંધુ, જી.એન. રંગનાથ, ડી.એન. શ્રીનાથ, એન. શ્રીનિવાસ, એન. શિવદાસ, મેઘરાજ મિત્તર, ઈ.વી. રામક્રિષ્ણન, કે. એસ. રવિકુમાર, એસ.આર. પ્રસાદ, ગુલામ નબી ખ્યાલ, રહેમત તરીકરી, સુરજીત પત્તર, બલદેવ સિંગ સડકનામા, જસ્વીન્દર, દર્શન બુત્તર, અનિલ જોશી, અમન સેઠી, ચમનલાલ, પ્રદન્યા પવાર, ભાઈ બલદીપ સિંગ, હોમેન બોરગોહેન, નિરૂપમા બોરગોહેન, મન્દાક્રાંતા સેન, ચંદ્રશેખર પાટિલ, ઇબ્રાહીમ અફઘાન, મુકુંદ કુલે, ઉર્મિલા પવાર, મિલિન્દ માલશે, રાજીવ નાયક, મોહન પાટિલ, હરિશ્ચંદ્ર થોરાટ, સંજય ભાસ્કર જોશી, ગણેશ વિસપુતે, દલીપ કોર ટિવાના, કે. સચ્ચિનંદ, પી.કે. પરાક્કાવડુ, અરવિંદ મલાગટ્ટી અને શશી દેશપાંડે.

આ દુઃખદ ઘટનાક્રમ અંગે ભારતના સાંસ્કૃitક મંત્રી મહેશ શર્માએ કરેલું વિધાન ‘જો તેઓ (લેખકો) કહે છે કે તેઓ લખવા પામતા નથી, તો તેમણે લેખન બંધ કરવું જોઈએ, પછી આપણે જોઈશું,’ PEN ઇન્ટરનેશનલને ખૂબ ચિંતાજનક લાગે છે.

કૅનેડાના ક્યુબેક શહેરમાં PEN ઇન્ટરનેશનલની ૮૧મી કૉંગ્રેસમાં ભાગ લેવા આવેલા વિશ્વભરના લેખકો ભારતીય સાહિત્યની વ્યાપકતા, વિવિધતા અને શ્રેષ્ઠતાનું પ્રતિનિધિત્વ કરનારા આ લેખકોને સલામ કરે છે.

વિશ્વની સૌથી વધુ વસ્તી ધરાવતું લોકશાહી ભારત પોતાના સંવિધાનના ઉચ્ચ આદર્શો મુજબ વર્તે, જેથી પ્રત્યેક ભારતીય એવા દેશમાં જીવી શકે, જ્યાં ‘મન ભયમુક્ત અને મસ્તિષ્ક ઉન્નત હોય’ એવી PENની અપેક્ષા છે.

PEN લેખકોનાં ઉપરના વિધાનના બિડાણ સાથે PENના પ્રમુખ જૉન રાલ્સ્ટન સૉલે ભારતના રાષ્ટ્રપતિ, ભારતના વડાપ્રધાન અને સાહિત્ય અકાદમીના પ્રમુખને સંબોધી નીચે મુજબ પત્ર લખ્યો છે. (પત્ર તારીખ ૧૭ ઑક્ટોબર, ૨૦૧૫)

કૅનેડાના ક્યુબેક શહેરમાં આયોજિત PEN ઇન્ટરનેશનલની ૮૧મી કૉંગ્રેસમાં ઉપસ્થિત ૧૫૦ દેશોમાંથી આવેલા લેખકોએ વિખ્યાત વિદ્વાન અને બૌદ્ધિક એમ.એમ. કલબુર્ગીની હત્યા બાદ ઊભા થયેલા સંકટ અંગે ગંભીર ચિંતા વ્યક્ત કરી છે. તેમણે મને, PEN ઇન્ટરનેશનલના પ્રમુખ તરીકે તમારા સુધી અમારો દૃઢ મત પહોંચાડવાનો અનુરોધ કર્યો છે કે ભારતીય સમાજ અને સંસ્કૃિતની શ્રેષ્ઠતમ પરંપરાઓ અને ચોક્કસ, ભારતીય સંવિધાનના આધાર અને આત્મામાંના લેખકો અને કલાકારો સહિત, પ્રત્યેકના હક્કોનું રક્ષણ કરવા તાત્કાલિક પગલાં લેવામાં આવે.

આ માટે, પોતાના મંત્રીઓ વિવિધ મતો પ્રત્યે સહિષ્ણુ છે, એવી ખાતરી ભારત સરકારે લેખક અને કલાકાર-સમુદાયને આપવી ઘટે.

વધુમાં, એમ.એમ. કલબુર્ગી, નરેન્દ્ર દાભોલકર અને ગોવિંદ પાનસરેની હત્યા અંગે સરકારે તટસ્થ અને ત્વરિત તપાસ કરાવવાની અને હત્યારાઓને સજા કરવાની ખાતરી કરવી જોઈએ.

અકાદેમીના પુરસ્કાર પરત કરનાર પચાસથી પણ વધુ નવલકથાકારો, વિદ્વાનો, કવિઓ અને જાહેરક્ષેત્રના બૌદ્ધિકોનું અમે ઉત્કટ સમર્થન કરીએ છીએ અને તેમની હિંમત બિરદાવીએ છીએ.

(નોંધ : www.pen-international.org પર ઉપલબ્ધ સામગ્રીનું ભાષાંતર-સંકલન)

સૌજન્ય : “નિરીક્ષક”, 01 નવેમ્બર 2015; પૃ. 04

શાંતિ અને સદ્દભાવ જ સૌથી મોટો વિકાસ છે

આપણે આની પહેલાંની વાતો ભૂલી જઈએ તો પણ રાજધાની દિલ્હીની નજીક દાદરી ગામમાં ૨૯મી સપ્ટેમ્બરે મોહમ્મદ અખલાકની હત્યાથી લઈને ૧૧મી ઑક્ટોબરે હિમાચલ પ્રદેશમાં નોમન અખ્તરની હત્યાથી જે ઝેર ફેલાઈ રહ્યું છે, તેનાથી અમે ઘણા વ્યથિત અને શરમિંદા છીએ. અને આ આગમાં જે રીતે વડાપ્રધાન તેમની સરકાર અને તેમનો પક્ષ જ ઘી પૂરી રહ્યા છે, તે કંઈક અપશુકન જેવું લાગે છે. મુંબઈમાં સુધીન્દ્ર કુલકર્ણીના મોં પર લગાડાયેલી કાળી શાહી ફેલાતી-ફેલાતી કાશ્મીર સુધી પહોંચી છે અને અંધારું ઘેરાઈ રહ્યું છે. અમે પૂરી જવાબદારી સાથે કહેવા માંગીએ છીએ કે આ ઘટનાઓ અફવાઓથી ગુસ્સે ભરાયેલા ટોળાના ગાંડપણને કારણે નથી ઘટી, પણ એની પાછળ દેશનું સાંપ્રદાયિક વાતાવરણ ડહોળવાના યોજનાબદ્ધ પ્રયાસો કામ કરી રહ્યા છે. આ બધાના કારણે દેશમાં એવું વાતાવરણ ઊભરતું દેખાય છે, જેનાં કાનૂન, બંધારણ અને એનાથી ઉપર ભારતીય સમાજની સમન્વયકારી સંસ્કૃિત પર સતત ઘા પડી રહ્યા છે.

અમે જાણીએ છીએ કે પહેલાં પણ બીજી સરકાર, પોલીસવ્યવસ્થા વગેરે પોતાના કર્તવ્યપાલનમાં નિષ્ફળ જતી હતી અને સમાજનો સાંપ્રદાયિક સદ્દભાવ તૂટતો રહ્યો હતો. પણ આજે આપણે ચિંતા અને આશંકાથી જોઈ રહ્યા છીએ, તે તો એવું વાતાવરણ છે, જેમાં લઘુમતીઓને સતત અસલામતી તરફ ધકેલવામાં આવી રહી છે અને આ વાતાવરણ વિશે લોકોને સાવચેત કરતા લેખકો બુદ્ધિજીવીઓને મારવાનો અને અપમાનિત કરવાનો ક્રમ ચલાવાઈ રહ્યો છે. લેખકો અને કલાકારોએ સરકારી સન્માન-પુરસ્કાર પરત કરવાનું શરૂ કર્યું છે, તે અસહમતિ બતાવવાની તેમની રચનાત્મક કોશિશ છે. તેમની લાગણીને માન આપવાના બદલે, તેમની વ્યથા સમજવાના બદલે તેમની મશ્કરી કરવામાં આવી રહી છે અને તેમના પર બદઇરાદાનો આક્ષેપ મુકાઈ રહ્યો છે. અમે કેન્દ્ર સરકારને સાવચેત કરીએ છીએ કે તેના આશય પર દેશભરમાં ગંભીર સવાલ ઊભા થઈ રહ્યા છે. સરકાર આ સમસ્યાને અવગણશે તો તેને ખુદને તેમ જ શબ્દ અને સમાજને પણ ઘણું સહન કરવું પડશે. અમારી ચિંતા પક્ષ કે સરકાર કરતાં ભારતીય સમાજની એ સંરચના વિષે છે જે આ રાષ્ટ્રનો આત્મા છે, અને જેની સાથે અમે કોઈને છેડછાડ કરવા દઈશું નહીં.

આ દુર્ભાગ્યપૂર્ણ ઘટનાક્રમમાંથી સરકાર શું બોધપાઠ લે છે અને અમારી ચેતવણીનો શું જવાબ આપે છે, તેના પર અમારી અને પૂરા દેશની નજર રહેશે. ગાંધીવાદી પરિવારના પ્રતિનિધિ તરીકે અમે એ સૌની માફી માંગીએ છીએ, જેમના ઘર-પરિવારને નુકસાન થયું છે. અમે સૌ ભારતીયોને કહેવા માગીએ છીએ કે આજે શાંતિ અને સદ્દભાવ જ સૌથી મોટો અને અમૂલ્ય વિકાસ છે.

ગોપીનાથ નાયર, અધ્યક્ષ                     કુમાર પ્રશાંત, અધ્યક્ષ

રામચંદ્ર રાહી, સચિવ                           અનુપમ મિશ્ર, સંપાદક ‘ગાંધીમાર્ગ’

(ગાંધી સ્મારક નિધિ)                           (ગાંધી શાંતિ પ્રતિષ્ઠાન કેન્દ્ર)

સૌજન્ય : “નિરીક્ષક”, 01 નવેમ્બર 2015; પૃ. 05 

સ્વાયત્તતાએ ભરેલો અને ભારેલો આ અંક પ્રેસમાં જાઉં જાઉં છે અને દેશના ચુનંદા વૈજ્ઞાનિકો અને એવા જ નામી ફિલ્મકારોનાં નિવેદન આવે છે કે દેશમાં વૈજ્ઞાનિક અભિગમ અને વિવેકશૂન્યતા તેમ અસહિષ્ણુતાનો જે માહોલ જામ્યો છે તેની સામે અમે વિરોધલાગણી નોંધાવીએ છીએ. પચાસ ઇતિહાસકારોએ વાતાવરણને વિષાક્ત કરતા ઘટનાક્રમ વિશે વડાપ્રધાનના મૌન બાબતે ચિંતા વ્યક્ત કરી છે. આ નિવેદનકારો પૈકી સંખ્યાબંધે પોતાનાં માનસન્માન પાછાં વાળ્યાં છે. લાગે છે, દેશમાં એક નવી હવા બની રહી છે. બને કે અસંમતિના આ અવાજો કોઈક નવા વિમર્શ વાસ્તે સમો બાંધી રહે. આ નવો (અગર તો સહજક્રમે હોવો જોઈતો) વિમર્શ કોઈ ડોગ્મેટિક અને ડોક્ટ્રિનેર કહેતાં મતાંધ મૂઢાગ્રહને ધોરણે અલબત્ત ન જ હોય. પણ માનવ મૂલ્યોથી પ્રેરિત સમુદાર લોકશાહીની એની ચાલના અલબત્ત હોય જ હોય.

એપ્રિલ ૨૦૧૫માં સરકારનિયુક્ત અકાદમી આવી અને સમાનધર્મા મિત્રોના સહયોગપૂર્વક ‘નિરીક્ષક’ સ્વાયત્તતા આંદોલન સાથે સંકળાયું એમાં કશું નવાઈ પમાડનારું સ્વાભાવિક જ નહોતું, કેમ કે એપ્રિલ ૧૯૯૨માં તંત્રીપદ સંભાળવાનું બન્યું ત્યારથી જે અભિગમ રહ્યો છે એનું એમાં સાતત્ય છે. બલકે, ‘નિરીક્ષક’ના આદ્ય અવતારનું દાયિત્વ નિર્વહણ કરનાર પ્રકાશ પબ્લિકેશન્સના સ્થાપક અધ્યક્ષ ઉમાશંકર જોશી અને પચીસ કરતાં વધુ વરસ પર સ્થપાયેલ નિરીક્ષક ફાઉન્ડેશનના સ્થાપક અધ્યક્ષ મનુભાઈ પંચોળી ‘દર્શક’ ગુજરાતમાં સ્વાયત્ત અકાદમી આંદોલનના અગ્રયાયી રહ્યા છે તે અર્થમાં વર્તમાન તંત્રીનું ચોક્કસ ઉત્તરદાયિત્વ પણ બને છે.

ભિન્નમત નિઃસંકોચ છાપતે છતે છેલ્લા છ મહિનામાં આપણે જે નાનાવિધ સામગ્રી જોગવતા રહ્યા છીએ તેના પરથી તાજેતરનાં વરસોમાં જોડાયેલા વાચકવર્ગને પણ ખયાલ આવ્યો જ હોય કે પરબારી અધ્યક્ષનિયુક્તિને કારણે જાગેલી વ્યાપક પ્રતિક્રિયા છતાં આ કોઈ નવું આંદોલન છે એમ નથી. ૧૯૯૩થી ૨૦૦૩ સુધી અનુક્રમે દર્શક-યશવન્ત શુક્લ અને ભોળાભાઈ પટેલ-કુમારપાળ દેસાઈના નેતૃત્વમાં કાર્યરત અકાદમીને સુષુપ્ત ને મૂર્છિતવત્ કરવાનો દોર ચાલુ થયો તે દરેક તબક્કે અને વળાંકે ‘નિરીક્ષક’ તરફથી ધ્યાન દોરાતું રહ્યું છે. અલબત્ત, છૂટાછવાયા અવાજો છતાં વ્યાપક વિરોધને ધોરણે ઉદ્યુક્ત ને ગઠિત થવાનું ધાર્યું બન્યું નહોતું એ સાચું છે. કદાચ, પેલી કહેતી માંહેલા ઊંટની પીઠ પરના છેલ્લા તણખલા જેવી પરબારી નિયુક્તિની પ્રતીક્ષા હશે? જો કે, છેલ્લી ચૂંટાયેલી અકાદમીના નેતૃત્વ અને સભ્યમંડળીની સક્રિયતા સુષુપ્તિકાળ સામે ઓછી પડી એટલું જ નહીં પણ એક પા મૂર્છિત અકાદમી અને બીજી પા સપ્રાણ સન્માન સ્વીકારનો સિલસિલો જારી રહ્યો તેણે ૨૦૧૫ના સરેઆમ સરકારીકરણનો પથ પ્રશસ્ત કર્યો એમ કહેવામાં વાસ્તવકથન માત્ર છે.

દેશમાં ‘ગુજરાત મોડલ’ની ગાજવીજ જાણીતી છે. જો આપણી અકાદમી સાથે ય એવો કોઈ મોડલ વહેવાર થયો હોય અને આગળ ચાલતાં દેશની અકાદેમી સાથે પણ ગુજરાત વેધશાળાની સર્ટિફાઇડ શૈલીએ તેમ જ થવાનું હોય તો અહીં લડત આપવાનું મહત્ત્વ ખાસું વધી જાય છે.

લાગે છે, ગુજરાતનો સાહિત્યસમાજ આના સમ્યક્ અંદાજ (અને એમાંથી ફલિત થતી જવાબદારી) બાબતે કંઈક ઊંઘતો ઝડપાયો છે. આંદોલન ચાલ્યું અને સાહિત્ય પરિષદનો ૨૦૦૭નો નારાયણ દેસાઈની નિશ્રાપ્રાપ્ત ઠરાવ કંઈક જાગવા લાગ્યો. પણ બીજા કેટલાક સન્માન્ય સુહૃદોને સારુ આ જાગૃતિ જાણે કે વાયા કલબુર્ગી (અને વિશ્વનાથ તિવારી) આવવાને નિરમાયેલ હતી. તે પણ સ્વાગતાર્હ જ હોય અને એનું રાષ્ટ્રીય સંધાન છેક પીઈએન ઇન્ટરનેશનલ લગી આખી વાતને લઈ ગયું એનોયે સમાદર જ હોય. ૧૬ ઑક્ટોબરના અંકમાં ‘નિરીક્ષક’તંત્રીએ અગ્રસ્થાનેથી અલબત્ત આ પ્રશ્ને ઘટતો ઊહાપોહ કર્યો જ હતો.

કેન્દ્રીય અકાદેમીની કારોબારીએ તાકીદની બેઠકમાં કરેલા ઠરાવનો મહત્ત્વનો અંશ આ અંકમાં પ્રકાશિત કર્યો છે, અને તે સ્વયંસ્પષ્ટ છે. જે લેખકોએ પોતાનાં ઍવોર્ડ પરત કરીને અકાદેમીને જગાડવા ચાહ્યું હતું એ સૌને કારોબારીએ હવે એમના ઍવોર્ડ પાછા વાળવા બાબતે ખમૈયા કરવા કહ્યું છે અને પુનઃ સ્વીકાર સારુ અરજ કરી છે એમાં કંઈક પથસંસ્કરણનો સંકેત અવશ્ય પડેલો છે. ઘરઆંગણે ગુજરાતમાં ગણેશ દેવીએ એ સંદર્ભમાં વિધાયક અભિગમ પ્રગટ કર્યો છે એમાં ઔચિત્ય પણ છે. અનિલ જોશી આવા કોઈ પુનર્વિચાર માટે તૈયાર નથી તેમ એમના પ્રગટ પ્રતિભાવ પરથી જણાય છે. સર્જકના મિજાજનો આદર જ હોય. માત્ર, એવી અપેક્ષા અવશ્ય રહે કે એમનો આ જોસ્સો દિલ્હીમાં આવતીકાલે શું થઈ શકે એના ગાંધીનગર ગીની પીગની ય લગરીક દાઝ જાણે.

અનિલ જોશીની એક ચિંતા એ વાતે છે કે આ બધું રઘુવીર ચૌધરીને સાઈડલાઈન કરવા વાસ્તે છે. લાંબા સમયથી ગુજરાતના સાહિત્યિક જાહેર જીવનમાં રઘુવીરભાઈની જે હાજરી છે એ જોતાં આવાં સામસામાં અવલોકનોને અવકાશ રહેવાનો, જેમ કે પરિષદ પ્રમુખના પદાધિકારને લગતી ચર્ચા રમેશ બી. શાહ છેડે ત્યારે એમને ભાગે ય એવો ગણગણાટ આવે કે એ કેમ જાણે કશુંક રઘુવીર તરફે કરી રહ્યા છે. વસ્તુતઃ સ્વાયત્તતા સબબ બે વાત સાફ છે. એના ઠરાવમાં દરેક મોડ પર રઘુવીર યથાસંભવ સહભાગી, અગ્રભાગી રહ્યા છે. એટલી જ સાફ વાત બીજી એ છે કે આંદોલનથી હમણાં સુધી તો એ કિનારો કરતા રહ્યા છે. મુદ્દે, જ્યાં સુધી ગુજરાતી સાહિત્યસમાજના સાર્વજનિક જીવનનો સવાલ છે, આજે આપણે એક એવા નિર્ણાયક માંચી મુકામે અને વળાંકબિંદુએ ઊભા છીએ જ્યારે તમે સ્વાયત્તતા આંદોલનની સાથે છો કે પ્રત્યક્ષ અગર પરોક્ષ સામે છો એના પરથી મારુંતમારું સૌનું માપ મળી રહેશે.

નેવું નાબાદ નિરંજન ભગત આજે એકાણુમે જે રીતે મેરુદંડપૂર્વક ઊભા છે તે સ્વતઃ એક પ્રતિમાન છે. જતાઆવતા બંને પ્રમુખોની સ્વાયત્તતા માટેની પ્રતિબદ્ધતા, તેઓ પોતપોતાની ગજાસંપત ને શક્તિમર્યાદા સાથે, આ મુદ્દે ઉમાશંકર-દર્શકની પરંપરામાં પરિષદની પાટે આવ્યાની સાહેદીરૂપ છે. ૧૯૫૫માં ગોવર્ધનરામની શતાબ્દી વખતે ઉમાશંકર જોશી, જયન્તિ દલાલ, ભોગીલાલ ગાંધી વગેરેએ વિરોધ પોકાર્યો અને પરિષદ એકાધિકાર આજ્ઞાંકિતા મટી સહભાગી સખીકૃત્યની લોકશાહી ભૂમિકાએ આવી. એવી જ એક ઘડી આપણા સાહિત્યસમાજના સાર્વજનિક જીવનમાં આજે બરાબર સાઠે વરસે આવી છે. અલગ અલગ સ્તરે હર સત્તા-પ્રતિષ્ઠાન સામે સ્વાયત્તતાનાં બળો જાગી ઊઠ્યાં છે, જેમ ત્યારે ક.મા. મુનશી સામે અવાજ ઊઠ્યો હતો.

સાહિત્ય પરિષદના પ્રમુખપદની મર્યાદા ચીંધતી રમેશભાઈની રજૂઆતમાં દમ છતાં સંમેલનની અધ્યક્ષતાને વળોટીને અર્થઘટન અને રુલિંગને ધોરણે તે નિર્ણાયક ભૂમિકા ભજવી શકે છે. તે આપણે ધીરુ પરીખના વર્તમાન કાર્યકાળમાં જોયું છે અને મતદારોએ ચંદ્રકાન્ત ટોપીવાળાને ય તેઓ પોતીકી રીતેભાતે સ્વાયત્તતાના સંગોપન-સંબંધની દિશામાં આગળ વધતા રહે તે માટે નિર્ણાયક આદેશ આપ્યો છે.

ગુજરાતી સાહિત્ય પરિષદે સ્વાયત્તતાના મુદ્દે, હવે તો બિનસ્વાયત્ત અકાદમીનો અસહકાર પોકારવાની ભૂમિકા લીધી છે. કારોબારી અને મધ્યસ્થ સમિતિએ ધીરુ પરીખ અને નિરંજન ભગતને સોંપેલી સત્તાનુસાર સરકાર સાથે વિનયવિષ્ટિ અનુત્તર રહ્યા પછીનો આ નિર્ણય છે. પરિષદ અને અકાદમી બેઉમાં એક સાથે સત્તાભોગવટો કરી રહેલાં સન્માન્ય સુહૃદો માટે આ નિર્ણયની ઘડી છે. કદાચ, જે કોઈક જ પળ માટે અંતરાત્માનું હોવું સાર્થક લેખાય તેવી આ એક પળ છે. એપ્રિલથી ઑક્ટોબર લગીના છએક માસના ગાળામાં એમને જો ચિત્ર સાક્ષાત ન થયું હોય તો શું કહેવું. થોભો અને રાહ જુઓ.

ગુજરાત સરકારે પોતે કોઈ લોકશાહી રાહે ઉત્તરદાયી સરકાર છે એ ધોરણે આ પ્રશ્ને તમા રાખવાપણું જોયું નથી. સુણ્યુઅણસુણ્યું કરવું અને ધાર્યું ધૂણવું એ એનો રવૈયો જણાય છે. કેન્દ્રીય અકાદેમીની પ્રાતિનિધિકતાથી આગળ જઈ ગુજરાતમાં આપણે લેખકોની કૉન્સ્ટિટ્યુઅન્સીનું એક વિશેષ પરિમાણ વિકસાવ્યું હતું. એની કદર ન તો સરકારને છે, ન તો એક મોટા અક્ષરકર્મી સમુદાયને.

જેમણે પણ અવાજ ઉઠાવ્યો એનું બ્રાન્ડિંગ અનવરત જારી છે. ભાજપ વિ. કૉંગ્રેસથી માંડી ડાબાજમણી ખાનાખતવણી ચાલુ છે. પ્રાયોજિત અને વિનિર્મિત (મેન્યુફેક્ચર્ડ) વિરોધરૂપે જેટલીએ એનું અવમૂલ્યન કરતાં સંકોચ કર્યો નથી. ભાઈ, સવાલ લોકતાંત્રિક અગ્રચરણ અને સમુદાર માનવ મૂલ્યોનો છે. લેફ્ટરાઈટ તો લશ્કર કરે. અહીં તો નાગરિકની મૂલ્યોત્થ વકટલેંડનો મામલો છે. ‘નિરીક્ષક’નું કહેવું તો એટલું જ છે કે અક્ષરકર્મીઓ લગરીક પણ નાગરિક બને તો લખ્યું પ્રમાણ, લડ્યું પ્રમાણ.

તા.ક.

પેજ પ્રૂફ અને બટર તબક્કા વચ્ચેના નાજુકનિર્ણાયક સંધિકાળે સાહિત્ય પરિષદના ટ્રસ્ટીપદેથી વિનોદ ભટ્ટના રાજીનામાના સમાચાર આવે છે. પરિષદે વિધિવત્ સ્વીકાર-અસ્વીકારનો નિર્ણય હજુ કરવાનો રહે છે એવી એક ટેકનિકલ સફાઈ અસ્થાને નથી. પરંતુ ખરો નિર્ણય તો સરકારી અકાદમી અને બિનસરકારી પરિષદ વચ્ચે પસંદગીનો છે જેનો જવાબ વિનોદભાઈએ પરિષદમાંથી રાજીનામું આપીને પોતાના પૂરતો તો આપી દીધો છે. છાપાગત ઔપચારિક પાઠમાં તો “આ પરિપત્રમાં મારા પૂ. ગુરુજી શ્રી ભગતસાહેબની સહી હોવાને કારણે એમની તરફનો પ્રેમાદર વ્યક્ત કરવા હું ગુજરાતી સાહિત્ય પરિષદના ટ્રસ્ટીપદેથી આજ રોજ (૨૯/૧૦) રાજીનામું આપું છું” એમ જણાવ્યું છે. વસ્તુતઃ ‘પૂ. ગુરુજી’ માટેનો પ્રેમાદર તેઓ, નિરંજન ભગત(અને ધીરુ પરીખ)ની સાફ વાત મુજબ સરકારી અકાદમીમાંથી હટીને ધોરણસર પ્રગટ કરી શક્યા હોત. અકાદમીના માર્ગદર્શક સભ્યને નાતે સરકારીકરણમાંથી સ્વાયત્તતા તરફ પાછા ફરવાની સલાહ તો, કમ સે કમ, આપી જ શક્યા હોત. આ સંધિકાળ માત્ર પેજ પ્રૂફ અને બટર તબક્કા વચ્ચેનો જ નથી. રાજસૂય દબાણો અને પ્રજાસૂય મથામણો વચ્ચે તમે ક્યાં છો એવા જનતંત્રલાયક ઝમીરના પડકારની આ સંધિક્ષણ છે. આખરે તો, રવીન્દ્રનાથના ‘પ્રાંતિક’નું વાર્તિક કરતાં ઉમાશંકરે ઉપસાવી આપ્યું છે તેમ જ્યાં સુધી શ્વાસ છે ત્યાં લગી પસંદગીનો હિસાબ આપતા રહેવાનું છે.

સૌજન્ય : “નિરીક્ષક”, 01 નવેમ્બર 2015; પૃ. 14 & 23