સહુ ઘૃણા કરનારાઓને લજાવીએ,
આવ એવાં પ્રણય-બીજ વાવીએ!
સુખની તો સદાય સાધના કરીએ પરંતુ,
આવ દુ:ખને પણ હસીને જ વધાવીએ.
ભલે જાકારો મળતો બધા દરવાજેથી તો ય,
આવ ઘરે આવનારાને સ્નેહથી આવકારીએ.
ફૂટશે આપમેળે જ પ્રીત કેરી કુંપળો પણ,
આવ નફરતને ઊગતા વેંત જ દફનાવીએ.
ક્યારે વિખૂટા પડીશું, એ અટકળ નથી,
આવ મિત્રો સંગ મસ્ત મહેફિલ સજાવીએ.
તારીખિયામાં તહેવારો શોધવા નથી હવે,
આવ આજને જ ઉત્સવ સમજીને મનાવીએ.
વીસારી દઈએ એ સઘળી બરછટ યાદોને,
આવ મીઠાં સ્મરણોને વારંવાર મમળાવીએ.
બુદ્ધિ સદા નેવે મૂકો સેવા કરતી વેળા ‘મૂકેશ’
આવ શબરી જેમ ભાવથી એંઠા બોર ધરાવીએ.
ન્યુ જર્સી, યુ.એસ.એ.
e.mail : mparikh@usa.com
લાઇટ થાય ત્યારે જ કહેવાય કે ઇલેક્ટ્રિક કનેક્શન રાઇટ છે. હ્યુમન કનેક્શનમાં ક્યારે કહેવાય કે લાઇટ થઇ? બે જણ સમ્મુખ થાય ને કશું પણ બોલ્યા વિના સમ્બન્ધની ગાંઠ વળે, એ શુભ ઘડી ક્યારે આવે? એ મુહૂર્ત કયું?
