આજે મળસ્કે ઊઠી ગયો.
સૂર્યનારાયણ હજી ધરા પર સહેજ ડોકિયું કરે તે પહેલાં જ.
આજે એક આછી પાતળી જાણીતી નિરાંત હતી.
રોજ નથી હોતી એવી,
ખાલી-ખમ રવિવારની ભરપૂર નિરાંત.
લીધો ગરમ ચાનો કપ હાથમાં.
જઈ બેઠો બેકયાર્ડમાં.
પેલા ખૂણા પરની ગમતીલી લોખંડની ખુરશી પર.
જે મારી નાનકડી બાગવાડીનો સૌથી મજબૂત સદસ્ય.
જ્યારે મારે મારી સાથે વાત કરવી હોય,
શબ્દ ટપકાવવા હોય,
તો ત્યાં જ બેસું, હંમેશાં.
આજે ખાસ લખવાની ઈચ્છા નથી.
નવી ડાયરી ખરીદી છે તો ઉદ્ઘાટન કરું.
ઘણાનાં નામ અને ફોન નમ્બર છૂટા છવાયા પડ્યાં છે
તો નવી ડાયરીમાં સરખી રીતે લખી દઉં.
જૂની ડાયરી ઘણાં નામો, સરનામાં, અને ફોન નમ્બરથી
ભરાઈ ગઈ છે,
ઉભરાઈ ગઈ છે,
ને ધરાઈ ગઈ છે.
કેટલાં ય નામ ઉકલતા નથી,
સમજાતાં નથી,
અજાણ્યાં લાગે છે,
જાણે એ પહેલાં જેવાં નથી રહ્યાં.
અમુક નામ તો મારી ડાયરીમાં કેમ લખાયાં છે તે જ ખબર નથી.
અમુક નામ ક્યાંક સ્થળ અને સમયના બંધનમાંથી આગળ નીકળી ગયાં છે!
ઘણાં નામ હવે વરસે દહાડે એક વાર દિવાળી શુભેચ્છા પૂરતા જ.
ઘણાં પાના પર અને નામ પર ડાઘા પડી ગયા છે,
એ પાના હવડ લાગે, બરડ થઇ ગયાં છે, સબંધોની જેમ જ,
ગમે ત્યારે ફાટી જાય, બહુ જ સાચવી ને અડકવું પડે છે, એને પણ,
સંબંધોની જેમ જ.
પણ આજથી તો નવી ડાયરી!
ચાલ! તાજા, ગમતા, અંગત, વ્હાલા લોકોનાં નામ, ફોન અને સરનામાં સૌ પહેલા લખું.
લખું યાદી, નામની, મારા ગમતીલાઓની.
નવી નક્કોર, કોરી કડક ડાયરીમાં.
હજી નવા બાઈન્ડીંગની સુગંધ પણ છે!
ટેવ મુજબ જ
પ્રથમ પાનાં પર લખ્યું,
શ્રી ગણેશાય નમઃ
શ્રી સરસ્વત્યૈય નમઃ
પછી થોડી લાઈન ખાલી રાખી.
ટેવ મુજબ જ.
કર્યું શરૂ લખવાનું, ગમતીલી નામાવલીનું.
કેટલાં ય અંગત નામ માનસપટ પર સહજ તરતાં આવ્યાં.
ને હજી લખું ત્યાં તો એકાએક …..
ઊડીને સામેથી આવ્યું એક પતંગિયું!
કહે “મને લખો”
સામે જ બેઠેલા લચલચતા સફેદ ગુલાબનું ટોળું
તાકી ને મને જોતું હતું કે હું પતંગિયા સાથે એનું નામ પણ લખું છું કે નહિ.
લો બંનેને લખ્યા.
પેલી મોં નીચું રાખીને શરમાતી નાની મરચીના છોડે
આંખ ઊંચી કરીને શરમાતાં સહેજ જોયું મારી સામે.
બસ, તો ઉમેરો એને.
ને પેલો બાજુનો, નાનકો મીઠો લીમડો
રોજ જ વઘારમાં આવે.
આજે મને એ જવાદે કે?
કહે, “લખ મને. કઢી વગર તો તને ચાલતું નથી જ ને?”
આ લખ્યું, લે. ચાલવાનું છે એના વિના?
બાજુના વાડામાંથી ડોકિયાં કરતી પેલી જૂઈ ઠાવકી થઇ,
“જો જો, હું રહી ના જાઉં.”
પેલી રાતરાણીએ રાતપાળી પૂરી કરતાં કરતાં જ
ઈશારો કર્યો “મને સાંજે જ લાડ કરો એવું ના ચાલે”
લખી એને.
છેક .. પેલી ઝાંપલી પાસેની બોગનવેલી દૂરથી બોલી
“મારાથી ત્યાં સુધી અવાતું નથી પણ હું બધું જ જોઉં છું.”
ઉમેરી લ્યો એને પણ, બાકી એ તો દૂર જ સારી.
એના પેલા કાંટાળા નખ, એ કદી કપાવતી જ નથી.
જેટલાં ફૂલ, તેટલા જ કાંટા!
એકાએક હવાનો ઝોંકો આવ્યો અને પેલી પારિજાતનો ‘સ્મેલ-મેસેજ’ આવ્યો.
મેં કહ્યું: “હા, મારી વ્હાલી, લે ઉંમેરી તને, તું તો કાના-રુક્મિણીની પણ ખાસ.”
આખા બાગમાં વાત ફેલાઈ ગઈ.
“અલી, તારું નામ ઉમેરાયું?”
“અલ્યા, તને પૂછ્યું?”
“એ ભાઈ, મારું પણ લખજો, હોં!”
પંખીઓને પણ ખબર પડી ગઈ.
પેલી રોજની ઉડાઉડ કરતી ચકલીઓ, પેલી કાબર.
લખાવો નામ વ્હાલ વહેંચવા!
બાગમાં બધાને અંદર અંદર હેતની હુંસાતુંસી,
ગમતા થવાની ગમ્મત,
ફૂલોની ફરિયાદ અને સુગંધિત સંવાદ.
વ્હાલા થવાની વેળા કોઈ ને ય જવા દેવી ન હતી.
હા ભાઈ હા, જો તમે ગમતીલા હશો તો રહી નહિ જ જાઓ, બસ.
નામ લખાતાં જ ગયાં, લખાતાં જ ગયાં, લખાતાં જ ગયાં ….
ડાયરીનાં પાના ભરાતાં જ ગયાં, ભરાતાં જ ગયાં, ભરાતાં જ ગયાં …..
ડાયરીનું છેલ્લું પાનું પણ હવે પૂરું ભરાઈ જવા આવ્યું.
માંડ માંડ એકાદ નામની જગ્યા કરી શકાય, કદાચ
તે પણ બહુ ઝીણા અક્ષરે લખું તો જ.
સૂર્યાગમન થઈ ગયું હતું. સમગ્ર તેજ તેજ!
બધાં જ ફૂલો, બધાં જ છોડ, ઘાસ, વૃક્ષ, અરે, માટી પણ
સજાગ!
અને .. અચાનક જ, સહેજ પણ બોલ્યા વગર ..
પેલા એક દૂરના ફૂલ ઉપરથી ઝાકળે
એવું તો એક તીક્ષ્ણ સૂર્યકિરણ મારી આંખ તરફ ફેંક્યું!
હવે ક્યાં લખીશ ઝાકળનું નામ?
સારું થયું ગણેશ અને મા સરસ્વતીનાં નામ પછી થોડી લાઈન
પહેલેથી જ રાખી હતી મેં.
લખ્યું ઝાકળનું નામ. ડાયરીનાં પહેલા પાનાં પર જ.
છેક ઉપર જ, આગળ, પહેલું જ!
ઝાકળ રોજ યાદ કરાવે –
“ઝાકળ ઊડી જશે અને ડાઘા રહી જશે … તારી ડાયરીમાં”
૪, ઓગસ્ટ, ૨૦૨૩; લોસ એન્જલસ
e.mail : vijaybhatt01@gmail.com
એક સરસ ગુજરાતી ફિલ્મ જોઈ – કચ્છ એક્સપ્રેસ.