ટ્રીન ટ્રીન કરતી ને મોબાઈલની રીંગ વાગી, ત્યાં તો મારી નીંદર ઊડી ગઈ અને જોઉં તો મોટા ભાભીનો ફોન હતો. સવારના સાડા ચાર વાગ્યા હતા. આમ ક્યારે કામ વગર મોટાભાભીનો ફોન આવે નહીં, એટલે મને થોડીક બીક લાગી કે કઈ સમસ્યા તો નહીં હોય ને આવા વિચારોના તોફાને મને ભયભીત કરી નાખ્યો. હિંમત કરીને ફોન ઉપાડ્યો. ઉપાડતા જ તેઓ બોલ્યાં કે સલીમભાઈના ઘરે દીકરાનો જન્મ થયો છે. મારો ઉદાસ ચહેરો બીજી જ ક્ષણે એકદમ આનંદિત થઈ ગયો. પછી ભાઈના રામને નીંદર પણ આવી નહીં. એમ થતું કે જલદી ત્યાં હોસ્પિટલ જઈને નવજાત ઢીંગલાને જોઉં. કૉલેજ પૂરી થતાં હું રમજાન સાહેબની એક્ટિવા લઈને હોસ્પિટલ ભણી નીકળી પડ્યો. હું બહુ જ ખુશ હતો એનું કારણ એ હતું કે મારા બધા ભાઈ-બહેનને ઘરે બે પુત્ર અને એક પુત્રી, આમ સરખા સંતાનો થઈ ગયાં હતાં. હોસ્પિટલ પહોંચ્યા ત્યાં સલીમ કહે કે,  'ઢીંગલો આમ બરાબર છે, પણ ડોક્ટરએ કહ્યું છે કે એકાદ બે દિવસ પેટીમાં રાખવો પડશે એટલે તમે એને સામખિયાળીની માતૃસ્પર્શ હોસ્પિટલ લઈ જાઓ.'

સામખિયાળીની માતૃસ્પર્શ હોસ્પિટલમાં બાળકને લઈ ગયા. ત્યાં રિપોર્ટ કરીને ડોક્ટરે કહ્યું કે 'આ બાળકની સ્થિતિ ગંભીર છે, આને આગળ સારવાર માટે લઈ જાઓ.' આ વાક્ય સાંભળતા જ સલીમની આંખો ભીની થઈ ગઈ. ગમે તેમ તો એ એક બાપ છે એટલે એનાથી મક્કમ તો રે’વાયું જ નહીં. મને બાથ ભીડીને રડવા લાગ્યો. ત્યાર બાદ ત્યાંથી અમે વહેલી તકે ભુજની જી.કે. જનરલ હોસ્પિટલમાં પહોચ્યા. પહેલા જ દિવસે અમારી સમક્ષ કપરી કસોટી આવી પડી. ડોક્ટર કહે, ‘નેગેટિવ બ્લડ હોસ્પિટલમાં હાજર નથી તો એના માટે તમે કંઈક વ્યવસ્થા કરો.’ અમે તો ભુજમાં કોઈને  ઓળખીએ નહિ અને ભુજ ક્યારે ય સરખું જોયુ પણ નહતું. મે એ જ ક્ષણે રમજાન સાહેબ અને મારા એક મિત્ર અજીતસિંહ જાડેજાને ફોન કર્યો. આજુબાજુની બ્લડ બેંકમાં ગૂગલની મદદથી દોડધામ કરી પણ ક્યાંયથી પ્રત્યુત્તર મળ્યો નહિ. એટલામાં અજીતસિંહનો ફોન આવ્યો ને એમણે કહ્યું કે ‘ભાઈ, લોહીની વ્યવસ્થા થઈ ગઈ છે. એક ભાઈ હમણાં જ આપવા આવે છે.’ આ વાક્ય સાંભળી મારા જીવમાં જીવ આવ્યો. થયું કે હાશ .. હવે ચિંતા ટળી, પણ અસલમાં ચિંતાની શરૂઆત જ હવે થઈ હતી. રાતના ત્રણેક વાગે ડૉક્ટરનો ફોન આવ્યો. મને ઉપર આઈ.સી.યુ.માં બોલાવ્યો અને કહ્યું કે, 'બાળક બહુ જ ગંભીર છે એના શરીરનું સંપૂર્ણ લોહી બદલવું પડશે કારણ કે પીડિયાનું પ્રમાણ ખૂબ ઊંચું છે. આ પ્રક્રિયા દરમિયાન બાળકનો જીવ પણ જઈ શકે.' આ સાંભળીને મારા પગ નીચેથી જમીન ખસી ગઈ. એ કુદરત, તેં મને સમયના કયા કાંટા ઉપર લાવીને મૂક્યો. મે એક વાલી તરીકે સહી કરી આપી અને ત્યાંથી ચાલતો થયો. નીચે ચાની લારીએ તાપણું થતું હતું, ત્યાં પહોંચ્યો. આ વિચારે આખી રાત આંખ ભેગી ન થવા દીધી. આમ પહેલો દિવસ પૂરો થયો.

બીજા દિવસની સવારે દસ વાગે રીપોર્ટ આવ્યો. ત્યારે ડોક્ટરે કહ્યું કે, 'લોહી બદલવાની પ્રક્રિયા સફળ રહી અને પીડિયાનું પ્રમાણ પણ ઘટ્યું છે.'  કંઈક શાંતિ થઈ. હોસ્પિટલ અંદર કોઈને રહેવા દેતા નહોતાં, તેથી કોઈ એક માણસને જ ત્યાં રહેવાની જરૂર હતી. એટલે મેં સલીમ અને મોટાભાભીને ઘરે મોકલી દીધાં અને હું હોસ્પિટલની બહાર આગળની ક્ષણની વાત જોતો રહ્યો. આમને આમ દિવસ આથમી ગયો. રાત્રે હોસ્પિટલના પાર્કિંગની ફૂટપાથ ઉપર સૂઈ ગયો.

ત્રીજા દિવસે રિપોર્ટ આવ્યો કે ફરીથી બાળકની સ્થિતિ પહેલા જેવી જ થઈ છે. મારું મન ફરી મુંઝાણું. આ દરમિયાન હનિફાનો વારંવાર ફોન આવ્યા કરે કે છોકરાને કેમ છે. હનિફા એટલે છોકરાની મા. તેમને અમે સાથે નહોતાં લઈ આવ્યાં. દરેક ફોને હું ખોટું બોલીને હું એમને છેતરતો રહ્યો. દિવસ આથમતા મારા કુટુંબી ભાઈ ભુજમાં રહે છે તે મને લેવા આવ્યા અને મને કહ્યું કે, 'ઘરે ચાલ ડોક્ટર બોલાવે ત્યારે બાઈક લઈને ચાલ્યો આવજે. હું તેમના ઘરે સુવા માટે જતો રહ્યો. રાતના દોઢેક વાગે ફોન રણક્યો જોઉં તો હોસ્પિટલમાંથી હતો. તેમણે કહ્યું કે તમે અહી જલદી આવો, ડોક્ટર બોલાવે છે. હું ત્યાંથી નીકળ્યો હોસ્પિટલ ભણી. ડોક્ટરે કહ્યું કે 'લોહીની જરૂર છે બે કલાકની અંદર જોઈએ છે અમારી હોસ્પિટલમાં હાજર નથી.'

મે ફરીથી બધાને ફોન કર્યા. ત્યાં તો કુદરતે સબાઝખાનને ફરિસ્તો બનાવીને મારા માટે મૂક્યા. એ ભાઈ કહે 'તમે ચિંતા ન કરો આપણી પાસે ડોનર છે. તમારી પાસે ગાડી હોય તો લેવા આવો.' મે કહ્યું ભલે. હું મારા ભાઈને ઘરે ગાડી લેવા જતો હતો ને હમીરસર તળાવ પાસે બાઈક સ્લીપ મારી ગયું અને હું પડ્યો. એક તો ટાઢ હતી અને ઉપરથી આ પછાડે મને બહુ જ કમજોર કરી નાખ્યો. મારા હાથ કામ નહોતા કરતા તો ય હું જેમ તેમ કરીને બાઈક લઈને ભાઈના ઘરે પહોચ્યો. જતાં વેત મેં ગેસ ઉપર હાથ ગરમ કર્યા. અચાનક ચક્કર આવ્યા અને હું પડી ગયો. પણ આ નાના બાળકના જીવે મને સરખો પડવા ય ન દીધો. માંડમાંડ હું પાણીના માટલા પાસે ગયો અને પાણી માથા ઉપર રેડ્યું. પછી બે ગ્લાસ પી ગયો. એટલામાં તો સબાઝખાનનો ફોન આવ્યો અને કહ્યું કે, 'મને ગાડી મળી ગઈ છે હું હોસ્પિટલમાં આવું છું.' મારી પીડાને પ્રણામ કરી હું ય નીકળ્યો હોસ્પિટલે જવા. મારા ભાઈનું ઘર હોસ્પિટલથી ચારપાંચ કિલોમીટર જેટલું થાય.

જે વ્યક્તિ મને ઓળખતી પણ નથી તેમ છતાં અડધીરાતે મારા માટે દોડી આવી. આને કુદરતની કૃપા ન માનું તો શું માનું ? સાથે અનીશભાઈ આવ્યા હતા જેમણે લોહી આપ્યું હતું. પછી તો દિવસોદિવસ રિપોર્ટ સારા આવતા ગયા. અંતે દસમાં દિવસે રજા આપી દીધી. આ દરમિયાન એક સ્વજને પ્રાર્થના સ્વરૂપે હનુમાન ચાલીસાનું પઠન કરી સંભળાવ્યું હતું.

આ વેળાએ મેં આભાર રૂપી શબ્દોનો ગુલદસ્તો વ્યક્ત કરતો એક પત્ર લખીને  n.i.c.u ના તમામ તબીબોનો અને આખા સ્ટાફનો આભાર વ્યક્ત કર્યો હતો. જે બાબત તેઓને બહુ જ ગમી હતી. આ દોડાદોડીમાં હું કેટલી વાર તો જમવાનું ભૂલી જતો. ત્રણ દિવસ પછી જનરલ હોસ્પિટલ સામેની કોલોનીમાં રૂમ ભાડે મળે છે એવી વાત મળી. આ જાણતા જ હું દોડી પહોચ્યો. ત્યાં એક ખૂબ જ પ્રેમાળ વ્યક્તિનો ભેટો થયો. જેમનું નામ ઇનાયત સાહેબ જે ત્યાંના ઇન્ચાર્જ હતા. ખબર નહિ શું થયું કે હું એમને પહેલી જ ક્ષણે એટલો ગમ્યો કે વાત ન પૂછો. આમ મને એક ઠેકાણું મળ્યું મનને મૂકવાનું. જેણે મને ખૂબ જ હળવો રાખ્યો હતો. આમ તો સૌને મારો સ્વભાવ ગમી જતો એનું શ્રેય જાય મારા ગુરુ રમજાન સાહેબને એમના સાથે રહેવાનો સૌથી મોટો ફાયદો જે મને બહુ કામે લાગ્યો છે અને રહેશે. જેના કારણે મારું અડધું કામ તો વાત કરવાથી જ થઈ જતું.

રજા મળી પછી તરત જ હું સબાજખાનને મળવા ગયો. ત્યારે એમના વિશે જાણવા મળ્યું કે તેઓ મોબાઇલની દુકાનમાં કામ કરે છે. એમણે એક ગ્રુપ બનાવ્યું છે જેમાં તેઓ લોહીની જરૂરિયાત વિનામૂલ્યે કોઈ પણ સમયે કોઈ પણ માટે પૂરી કરે છે. આ જાણીને એમ થયું કે  કુદરતની રચનામાં સારપ પણ સચવાયેલી છે.

આ પરિસ્થિતિમાં મને સાથ આપનાર રમજાન સાહેબ, અજીતસિંહ જાડેજા, સબાઝખાન બલોચ, સુલેમાનભાઈ, નવસાદભાઈ, અનિશભાઈ, n.i.c.uના તબીબો વગેરેના ઉપકારનો ઋણ હું ક્યારે નહીં ચૂકવી શકું અને આપણું ગજુએ શું ? આ પરિસ્થિતિએ મને ઘણું બધું આપ્યું છે. મકરંદ દવેની એક પંક્તિ સાથે મારી વાત સંકેલું છું. 'પગલું માંડું અવકાશમાં નીચે જોઉં હરિવરનો હાથ.’

સૌજન્ય : રમજાનભાઈ હસણિયાની ફેઇસબૂક દિવાલેથી સાદર