મુઠ્ઠીભર હાડકાંનો બોજ ઉપાડીને
જિંદગીની ડગર ચાલુ કરી,
ત્યાં જ,
ત્રિભેટે એનો ભેટો થયો હતો,
ને,
તેની સાથે જીવનયાત્રા,
મેટ્રો ટ્રેન માફક,
જિંદગી ફાસ્ટ ટ્રેક પર,
દોડવા લાગી,
અચાનક,
અંતિમ મુકામ આવું-આવું,
થયો ને,
એણે નાગણ જેમ,
ડંખ માર્યો!
“ખે’ખો” …..
‘સોમવારે સાતમના દિવસે,
હાજર થઈ જવાનું,
સાતમનું મૂહૂર્ત છે’,
મોટા સાહેબની સૂચના,
સાંભળીને,
રાજી-રાજી થઈ ગયો,
નવ દિવસની દિવાળીની રજા,
આ..હા..હા…!!!,
પણ ક્ષણમાં જ,
ખુશીના વાદળ,
વિખેરાઈ ગયા,
એ વિચારે,
જો, હું ક્યાંક ફરવા જઈશ,
તો,
મારી પ્રાણ પ્યારી,
ખુરશી સાથેના પ્રણય,
સંવાદની સાક્ષી,
ચાર દિવાલનું,
શું થશે….!!!!
ચો તરફ સ્તબ્ધતા છવાયેલી
હતી,
સ્તબ્ધતામાંથી સ્હેજ,
સ્વસ્થતા કેળવીને,
મેં પૂછ્યું,
બસ, આવી હોય જિંદગી..!!!
હા,
તેણે પાછળ બીજું,
વાક્ય ઉમેરીને લાગલું,
ઉમેર્યું,
મારી નહીં તમારી,
જિંદગી….!!!!