હમણાં હમણાં એમ થાય કે
ઊભી બજારે દોડી જૈને
બજારને ધમકાવું, પૂછુંઃ
ઘરે તમારા છૈયા છોકરાં
ખાવા- પાણી માંગે છે કે નહીં ?
ક્યારેક ક્યારેક
થોડોક તો હિસાબ માંગો સરકારનો કે
અમારા ધંધાનો સી./જી.એસ.ટી.,
જાતજાતના શેષ અને વેરા
બધું પગ કરી જાય છે ક્યાં ?
પક્ષને કેટલો તગડો કરશો ??
હમણાં હમણાં એમ થાય કે
કચેરીઓમાં જૈને પૂછુંઃ
ખોબે ખોબા ભરી લ્યો છો પગાર
તો પછી ગરીબલોકની અરજિયુની આંતૈડી
ઠારો છો કે નહીં ?
કે પછી રજા કેટલી બાકી – ડી.એ.નો કેટલામો હપ્તા બાકી-ની
વાતોમાં જ દા'ડો પૂરો !
હમણાં હમણાં એમ થાય કે
નિશાળમાં જૈને શિક્ષકને પૂછુંઃ
વિદ્યાદાનનો મહિમા પૂરેપૂરો
સમજ્યા છો કે નહીં ?
પલાખા ને ઘડિયા
છોકરાંવને યાદ રહે છે ખરા ?
હમણાં હમણાં એમ થાય કે
વિધાનસભા જૈને જનપ્રતિનિધિઓને પૂછુંઃ
વહેલા- મોડા આવી સહી ટપકાવી,
ટી.એ./ડી.એ., પગાર લૈને
સાવ છેવાડે વસતા લોકોનું ક્યારેક
વત્તુંઓછું કામ કરો છો કે પછી
ફામૅહાઉસમાં પડ્યા – પાથયૉ રહો છો ?
હમણાં હમણાં એમ થાય કે
બરાડિયા ભાષણિયા નેતાઓને જૈને પૂછુંઃ
કેમ હજીયે લોક લોકની વચ્ચે
ધરમ ધરમની વચ્ચે
રોજ રોજ તમે ઊભી કરો છો ઊંચી ને ઊંચી દીવાલ ?
લોક બિચારું સાવ અજાણ્યું
તમારી નીચી નીચી રાજરમત ના સમજે
કોઈક દિવસ તો દિલ પર? હાથ મૂકીને
લોકભરોસે સાચું બોલો !
ગાંધીનગર ૩૮૨ ૦૦૭
સૌજન્ય : “નિરીક્ષક”, 16 મે 2022; પૃ. 15