કાયા કંતાન થઈ ગઈ
એની ય
એમને ખબર પડવા ના દીધી.
એવા એ લોકો
જબરા જાદુગર !
એમના કિલ્લાની બહાર
એ લોકો જઈ શક્યા હોત
પણ
એમની જાદુગરીએ જ
એમને જકડી રાખ્યા !
અંતે
કડડભૂસ કિલ્લો થયો
ને એ જાદુગરો ય
અદૃશ્ય થઈ ગયા –
ને એ લોકે
માથે આકાશ જોયું
ને સૂરજ ઝળહળતો જોયો,
ત્યારે જ એમને થયું
કે લ્યા ! આટલું આયખું
આમ જ કાઢ્યું ?

સૌજન્ય : “નિરીક્ષક”, 16 ફેબ્રુઆરી 2021; પૃ. 11

માથે ઉનાળો લઈ ચાલતાં
કે ઝાડ તળે બેઠેલાં
કે ઝૂંપડીએ ઝૂંપડીએ ભૂખે
ભાંગી ગયેલાં
ખાલીખમ તપેલી જેવાં
એ બાળકોનાં પેટ જુએ
ઠરી ગયેલા ચુલા
ને ખાલી ખખડતા ડબ્બા.
કોરી આંખે
એ ઢળ્યા હશે કોરોનાકાળની કેડે.
એમની ટળવળતી જીભને પૂછે
આંખ : "આ પાણીભર્યા માટલાનું
પાણી જ અમારે જોવાનું ?"

એમની ભૂખ પૂછે ખાલી પેટને :
"આ ધાન  ક્યારે ઊગશે
અમારા પેટે ?"
એ વેળા આ સાંભળી
સમયની સિવાઈ ગયેલી જીભ
કયા જંગલમાં જઈ જવાબની
જડીબટ્ટી શોધી લાવશે ?

સૌજન્ય : “નિરીક્ષક” − ડિજિટલ આવૃત્તિ; 04 જૂન 2020

અહીંથી તારા દૂરના ઘરના છેડે
મારે ય તારી જેમ
પગપાળા ખેડવી છે આ ખેપ !
ધરતીને ધરાઈને જોઈ શકું
ઘેઘૂર ને સુક્કાં ઝાડવાંને
તાપભેળાં આંખે ભરી શકું
ને ધોમ ધોમ ધખતા
તાપને માથે ફાળિયાની જેમ બાંધી
ચાલી શકું
ભૂખને બાંધી શકું ખભે
સુક્કી નદીમાં નીતારી શકું
મારી તરસના ભીના છેડાને.
બુઝાતી જતી આશાને
ગાંઠે બાંધી ઢસડાતો
મને જોઈ શકું !
ને તો જ કદાચ
તારી કરુણ કથાને
કાવ્યમાં કંડારી શકું 
કદાચ …

સૌજન્ય : “નિરીક્ષક” − ડિજિટલ આવૃત્તિ; 03 જૂન 2020