અંધારી રાતમાં
એક ટાલિયો
લાકડી લઈ હાથમાં
ચોમેર – તૂટ્યાફૂટ્યા ખાડાખૈયાંભર્યા
રસ્તા પર
ચાલતો હતો સંભાળીને,
આગળ-પાછળ આજુબાજુ,
ઝૂંપડપટ્ટીઓ … બંગલાઓના
ઢગલે-ઢગલા પર લથડતી તેની નજર
બની ગઈ શૂન્ય!
સત્તાના રઘવાટ વચ્ચે –
અહંકારના સળગતા અંગાર,
જૂઠાણાંના કકળાટનો ભાર,
એય … ભાષણોના ધુમાડાના ગોટેગોટથી
એની આંખો ભીંજાઈ … ટપકી રહી
શબ્દો સરી પડ્યા હવામાં –
જ્યારે મનુષ્ય અશુદ્ધ સાધનોનો
ઉપયોગ કરે છે, ત્યારે
તેનું સાધ્ય પણ અશુદ્ધ બને છે.
થોર ઉપરથી દ્રાક્ષ અથવા આવળ ઉપરથી
અંજીર ઊતરે ખરાં?
બોલી એ ટાલિયો થઈ મૂર્છિત ઢળી પડ્યો!
થઈ ગયો લોહીલુહાણ
શબ એનું
થયું હવામાં અધ્ધર-અધ્ધર ઊંચકાયું.
સમગ્ર દેશ પર છવાયું …
હવામાં –
જુઓ … દેખાય છે?
સૌજન્ય : “નિરીક્ષક”, 16 જાન્યુઆરી 2020; પૃ. 15
