મારી રાહો પર
કોઈને કોઈ આવી લાગે છે, મળે છે,
પોતાની સંવેદનાઓ અને દર્દો લઈને,
સાથે સાથે પોતાની અનેક વાતો લઈને.
આ વાતો એટલે કંઈ નઈ,
પોતાનાં બાળપણની, બાળપણ અને યુવાનીના સંઘર્ષની
સાથે સાથે ઘોર ગરીબીની ….
હું બે ઘડી રોકાઈ જાઉં છું
તેની પાસે.
તેની વાત સંભાળું છું અને સંવેદું છું
તેના દર્દને, તેની ખુશીમાં સહભાગી થાઉં છું
તેના સંઘર્ષો સાથે તાદાત્મ્ય કેળવું છું.
આખરે મારી અંદર પણ સંવેદનાઓ છે.
એકલતાના દર્દને હું જાણું છું
માટે જ્યારે એકલું લાગે ત્યારે હું ચૂડીઓ પહેરી લઉં છું
તેના ખણકાટને સાંભળતી રહું છું, ત્યારે તે અવાજ જ મારા સાથી.
હું પણ અનેક સંઘર્ષો સાથે જ ઉછરી છું ને
તો મને પણ ખબર છે, ગરીબી અને બાળપણના સંઘર્ષોની
હું કોઈ પથ્થર તો નથી,
જે તેની સંવેદનાઓને ન જ સાંભળું.
તેમની વાતો મને મારા સંઘર્ષોનો પરિચય કરાવે છે
મારા પપ્પા પણ તાવના તાપમાં નીકળી પડે છે
ઠંડા પાણીને ખેતરમાં વાળવા માટે.
વિચારું છું, શા માટે ?
આટલા સંઘર્ષ પછી આપણે ક્યાં? આપણી વાત ક્યાં?
લોકો સંઘર્ષ કરી સિદ્ધ કરે છે પોતાના ધ્યેય
બને છે તેઓ પગભર.
પગભર બન્યા પછી તો સંઘર્ષની વાતો વાતો જ રહી જાય નહીં?
સંઘર્ષ તો પાછળ રહી જાય.
હવે આજ સંઘર્ષને તેઓ વાપરે છે સંવેદનાઓ ખરીદવા માટે
હું સાંભળું છું તેમના દર્દને, સંવેદું છું તેના સંવેદનોને
પણ ક્યારે ય મેં એમ નથી વિચાર્યું કે,
મારું છું? મારાં સ્વપ્નાંઓનું છું? બધું જ એનું? તો પછી
મારી પગભરતાનું છું?
હું ખાલી સમયમાં, એકલતામાં મારી ચૂડીઓ ખણકાવું છું,
અને હું ચૂડીઓ ઉતારું છું
અને ચાલી નીકળું છું વહેતાં રસ્તાઓ પર
મારી અડધી-પડધી પગભરતા માટે,
અધૂરાં સ્વપ્નાંઓને પૂરા કરવા,
જીવનના સંઘર્ષો સાથે.
Email : navyadarsh67@gmail.com