દયાળુ લોકોના દિવસ સઘળા છેક જ ગયા.
ગઈ આંખોમાંની મીઠપ મનને 'હાશ !" કરતી;
નર્યા ઉલ્લાસોનું મધુવન અરણ્યે જઈ ભળ્યું,
ગયા નાનામોટા દીપ, હૃદયઅંધાર હરતા.
અરે, આ તે કેવી પ્રગતિ? ગતિ દુ:શાસન ભણી !
ઉસેટે જે વસ્ત્રો, લઘુ વસનથી માંડ જીવતા
જનોનાં – જે ભૂખ્યા, ઘરવિહીન ને સાવ દૂબળાં;
બધે કાપાલિકો ભ્રમણ કરીને લોહી ચૂસતા.
પ્રજા આખી જાણે નીકળી પડી સંપત્તિ લણવા,
બધું આખેઆખું હડપ કરવાની રઢ લઈ;
કદી મૂલ્યો કેરી જિકર કરતાં, મોં ફરી જતું !
અને આખોમાંથી અચરજ ફૂટે હાસ કરતું !
દિવાળીના દીવા તમસ હરવા સાવ વિફલ,
તહીં આશા કેવી તમસ થકી જ્યોતિર્ગમયની !

('અખંડ આનંદ', નવેમ્બર ૨૦૦૫)

બેસી અાજે ઘરની પરસાળે સ્મરું દેશ બીજો !
જ્યાં કોઈ ના સ્વજન સરખું, ને છતાં ના પરાયા
લોકો વચ્ચે દ્રુત ગતિલયે ચાલતી કાર સામે
અાવી પ્હોંચે નિજ જન સમી સૃષ્ટિ સ્નેહે અનન્ય !

નાની નાની ઢીંગલી સરખી ધેનુઅો શૃંગહીન,
લીલી ઝાંયે સભર ઊભર્યા ડુંગરોની પડોશે
ઝૂમી ઝૂમી ટહુકી ઊઠતાં એમ કે અોકવૃક્ષો,
સૌને વીંધી મલકી ઊઠતો સૂર્ય ઉષ્મા ભરેલો.

પાસે, દૂરે વિજનપથની મોકળી રેખ સંગે
તાલી અાપી ઝટ સરી જતાં ગામ, ખીણો નવેલી
કેડે નાનાં ઝરણ ઊંચકી, પાથરી ઘાસશય્યા
અામંત્રી દે શ્રમિત મનને, અંક તેના પ્રસારી !

સૌંદર્યોથી રસિત રમણી, બાલિકા દીપ્તનેત્રા,
મૂંગે મોઢે નિજની પ્રતિમા કોરતાં ચર્ચ – ચૈત્યો;
વચ્ચે માર્ગે ઝબક દીવડે ખેલતા વીજદીવા,
ને અોચિંતાં ટપકી પડતાં અાલયોયે સુરાનાં.

ત્યારે લાગે ઘર વતન ને ભેરુઅો છેક અાઘાં,
અાઘાં અાઘાં, જટિલ જટિયે પાંગળાં તંત્ર બાઘાં;
એમાંયે જ્યાં જનમભૂમિની હાંફતી લોકધારા
જોઉં ત્યારે, ઘરથી દૂરનાં ધામ લાગે રસાળાં.

એવું ના કૈં સઘળું તહીંનું સર્વથા દૂધધોયું,
ત્યાંયે લોકો ખરડી મૂકતા ચિત્ર રૂડાં રૂપાળાં.
કોઈ સ્વાર્થી, મલિન વળી કો, કોક તો સાવ બુઠ્ઠા;
કિન્તુ ઝાઝા જન તહીં વહે ન્યાયના દંડ સાચા

દાઝે હૈયું વતનમહીં, સોરાય ઊંડા વિજોગે
ને અાઘેરા બ્રિટન સરખા દેશમાં હૂંફ ઢૂંઢે !
ચિત્તે જ્યાં હો પિયર સરખી શાન્તિ ને શૈત્ય મીઠાં
ત્યાં સીમાડા ફસકી પડતા દેશ – દેશાન્તરોના !

(‘અામ્રમંજરી’, પૃ. 44-45)

(જન્મકાળ : 19 નવેમ્બર 1928 – 10 અૉગસ્ટ 2006)