ફરી
એ જ પીળા પત્રો
જૂની શ્યાહી, પણ
લીલી છમ્મ!
મોસમના
સતત બદલાતાં સત્રો
કોઈક ધરડા પાન ઉપર
નસેનસ સંકોરી કોતર્યા કરે છે
સંદેશો
ઓતરાદી વાયરાના
ટાઢુકા વાયદામાં
એ પાન –
ઝૂલશે
ભૂલશે એ ભાન,
તૂટશે
ખૂટશે એ ડાળ પર
એ અંદેશો.
પછી
ખુલ્લાં એવાં ઝાડ
વચાળે 
ઊડાઊડ કરશે 
પીળા પત્રો
વગડે ખાલી ખમ્મ.
(એ)મને 
વાંચી શકાય તો 
વાંચો, મિત્રો.

5 સપ્ટેમ્બર  ’20

http://avataran.blogspot.com/2020/03/blog-post_28.html

e.mail : fdghanchi@hotmail.com

સાંપ્રત બુકાનીકાળમાં મમળાવવા કાજ :

‐‐——————-

તું
રહે ખામોશ
યા વદે
પ્રત્યેક શ્વાસે ઉભરે છે
જે કંપારી
તારી
નવલી બુકાનીમાં
એ
અજબ અહેસાસ
જગાવે છે
મારાં મનમાં

—×–

સૌ
કહે છે
એ ગાળે છે
ચાળે છે, હવા
માન્યું!
કે ખાળે છે વ્યથા
કિન્તુ
બાળે છે દિલ
તારાં સુર્ખીલાં અધર આવરતી
બુકાની

–×–

નથી
પિછાની શકતો
એ
પ્રેમ છે કે ઘાત
ને આમ તો
છે એ
મારી જ જાત
બાંધી છે જેણે
જડબેસલાક
રુપાળી બુકાની.

15 ઑગષ્ટ 2020

જો તું મને વિસારે તો 

મારે કહેવી છે તને
એક વાત

(જો કે) તું  જાણે જ છે કે આવું કેમ:

નિહાળું હું 
બિલોરી ચાંદને, મારી અટારીએ
મંદ પાનખરની લાલ ડાળખીને 
કે સ્પર્શું 
તાપણા સમીપની અપ્રગટ ભસ્મ,
યા વાઢેલાં લાકડાનાં કરચલીદાર દેહ:
આ બધ્ધું તાણી જાય મને તુજ પાસ
હયાત આ સઘળું
સુગંધ – ઉજાસ – ધાતુ
જાણે કે નાનકડી નાવડીઓ
સઢ ખોલી દોડતી
મારી રાહ જોતાં તારાં દ્વીપ ભણી

વારુ
કદાચ જો તું મને ચાહવાનું  બંધ કરે ધીમે ધીમે
હું પણ તને પ્રેમ કરવાનું છોડું ધીમે ધીમે

યદા એકાએક 
વિસરી જાય તું મને 
યા ખોળે નહિ મને
જાણે કે હું તને ક્યારનો વિસારી ચૂક્યો હોઉં

વિચારી જો લાંબું તું, પાગલ
પવન- ઉડતી ધજાઓ –   
મારી જિંદગીમાં પણ લહેરાય છે:
અને એમ છતાં હોય તારો નિર્ધાર કે
છોડી દે મને કાંઠે
એ જ હૃદયના, કે છે જેમાં મૂળ મારાં

યાદ રહે
કે એ દિ
ઉઠાવીશ ભુજા મારી
અને એ જ ઘડીએ 
નીકળી પડશે મારાં મૂળ પણ 
અન્ય કોઈ ભૂમિ ભણી

કિન્તુ –
જો દરરોજ
હરઘડી
તને લાગે કે
નિર્મિત છે તું ,
તારું કઠોર માધુર્ય
મારે કાજે
અને રોજ મને શોધતી મઘમઘાટ પોયણીઓ
ખીલતી હોય તારા હોઠ પર તો … 

આહ! મારી પ્રિયા, માત્ર મારી જ –
હજુ પડઘાયે જાય છે અગન મુજમાં
છે પ્રજ્વલિત સતત
નથી વિલુપ્ત કઇં, કઇં જ વિસર્યો ય નથી,
મારો પ્રેમ – જે પોષાય છે તારા પ્રેમ થકી
એ રહેશે તારી હથેળીમાં
હંમેશા પ્રિયે,
ક્ષણભર પણ છુટા પડ્યા વિના
મારી હથેળીથી …    

°°°°°

If You Forget Me (Pablo Neruda)

I want you to know
one thing.

You know how this is:
if I look
at the crystal moon, at the red branch
of the slow autumn at my window,
if I touch
near the fire
the impalpable ash
or the wrinkled body of the log,
everything carries me to you,
as if everything that exists,
aromas, light, metals,
were little boats
that sail
toward those isles of yours that wait for me.

Well, now,
if little by little you stop loving me
I shall stop loving you little by little.

If suddenly
you forget me
do not look for me,
for I shall already have forgotten you.

If you think it long and mad,
the wind of banners
that passes through my life,
and you decide
to leave me at the shore
of the heart where I have roots,
remember
that on that day,
at that hour,
I shall lift my arms
and my roots will set off
to seek another land.

But
if each day,
each hour,
you feel that you are destined for me
with implacable sweetness,
if each day a flower
climbs up to your lips to seek me,
ah my love, ah my own,
in me all that fire is repeated,
in me nothing is extinguished or forgotten,
my love feeds on your love, beloved,
and as long as you live it will be in your arms
without leaving mine.