(ગઝલ ત્રિભંગિ)
[૧]
ખોલ્યું જ્યાં કોઠીનું સાણું
ઘરનું પોત ખરું પરખાણું.
લમણે જેહ લખ્યું એ મળશે;
શું દિલ્લી કે શું છે દહાણું.
મથી મથીને શોધી કાઢ્યું,
જડ્યું ગામ પણ જરીપુરાણું.
વર્ષો વીત્યાં, માંડ મળ્યાં’તાં
ભાળ્યું મોઢું સાવ કટાણું.
વાતવાતમાં ચણભણ ચાલે;
બોલો, કોને કેમ વખાણું ?
હાટે જાતાં અાંખ લડી ગઈ,
કરે હરખજી રોજ હટાણું
છોગાં ધરી ચડ્યા’તા ઘોડે,
સામે ગાતું મળ્યું ફટાણું.
વટના માર્યા ચડ્યા કોરટે;
અંતે ઘરનું ઘર વેચાણું.
અાખર એક રૂપૈયો ખૂટ્યો,
ભલે રળ્યા નવસેં નવ્વાણું.
[૨]
ખુરશી મળતાંવેંત વિચાર્યું
ખાવા જેવું ક્યાં છે ખાણું !
રાજકાજના ઇલમ નિરાળા,
બેમાંથી થઈ જાતા બાણું.
બેઉ બાજુએ લબાડ-લુચ્ચા
લઉં તો લઉં કોનું ઉપરાણું ?
નફ્ફટ કહે : હું તો નકટો છું,
નાકલીટી શી રીતે તાણું !
વીતી વેળ ફરી ના અાવે,
જો ચૂક્યા તો ચૂક્યા ટાણું.
ભલે કૂકડા ગયા રિસાઈ
વેળ થશે ને વ્હાશે વ્હાણું.
હૂંડી ભલે લખાવી લાવ્યા,
નૂગરા પાસે ક્યાં છે નાણું ?
બુટલેગરને ધોંસ નડી
તો શોધી કાઢ્યું ખાખી થાણું.
[૩]
મથી મથી શું ભેળું કરવું ?
પ્રથમ પંડનું લો પરમાણું.
ગાવાની જો હોંસ ચડી –
તો ગૂંગોયે ગણગણશે ગાણું.
કોઈ વાતમાં કશું ન સમજે,
તોય પાથરી બેઠો અાણું.
જણને કેમ કરી અોળખવું
પંચતત્ત્વનું છે નજરાણું
છેવટમાં તો મળી જ રે’શે
કાઠ, માટલી, છેલ્લું છાણું.
અંત લગી કેમે ના ઊકલે
જીવતર અાખું એક ઉખાણું.
હસવા ભેળી હાણ મળી છે
લો પાઠકજી ! લઈ લો લ્હાણું !
સૌજન્ય : “કવિલોક”, જાન્યુઅારી-ફેબ્રુઅારી : 2014