‘અરે, યાર મઝામાં છે ને?’ કાયમ જ્યારે પણ આવો સવાલ સંભળાય તો સમજી જવાનું કે આ તો પેલો સુખિયો છે. સવાલ પાછળનો નિતર્યો પ્રેમ હૃદયસ્પર્શી હતો. નામ તેનું સખારામ પણ આખી દુનિયામાં તે સુખિયાને નામે ઓળખતો. કોઈએ હજી સુધી તેનું મુખ કદી તંગ જોયું ન હતું. હંમેશાં ખુશખુશાલ જણાય. વાતાવરણ ભલેને ગંભીર હોય, પણ જો સુખિયો દાખલ થાય કે તરત આજુબાજુનું હવામાન બદલાઈ જાય.
સુખિયો કાંઈ લાખોપતિ ન હતો ! પણ તેની ઇજ્જત કોઈ કરોડપતિથી કમ ન હતી.
ઘણાં વર્ષોની જૂની નોકરી હતી. નોકરી તો કહેવાની, શેઠાણીનાં બધાં કામ કરવાનાં. શેઠને તેના પર ગળા સુધીનો વિશ્વાસ કે સુખિયાના રાજમાં શેઠાણી તેમ જ તેમની લાડલી દીકરી બંને સુરક્ષિત. સવારના ઘડિયાળમાં કદાચ આઠ વહેલા મોડા વાગે. સમયનો પાબંધી સુખિયો આઠ વાગે બરાબર શેઠને ઘર પહોંચી જતો.
શેઠાણી કાયમ સુખિયો આવે ત્યારે ઘડિયાળમાં સમય મિલાવે. મીના અને મોહિતને ગાડીમાં શાળાએ છોડી આવી સુખિયો હંમેશાં શાક પાંદડું અને ફળ ફળાદિ લેવા જતો. તેની વફાદારી જોઈ, છેલ્લાં ત્રણ વર્ષથી સુખિયો ગાડી ચલાવતાં પણ શિખ્યો હતો. ઘરના નાનાં મોટાં બધાં કામ શેઠાણી સુખિયાને ચિંધતી.
સુખિયાને કોઈ બાળક હતાં નહીં. શેઠના બંને બાળકો તેને ખૂબ વહાલાં હતાં. સુખિયાની વહુ સુમી આમ તો ખુશ રહેતી પણ બાળક ન હોવાનું દુ:ખ તેનું હૈયું ચીરી નાખતું.
‘યાર, મઝામાં છે ને?’ સુખિયો ઘરમાં પ્રવેશતાં, પહેલું વાક્ય આ જ બોલતો. આજે સુમીનો જવાબ જરા નરમ સંભળાયો. એકદમ તેની નજીક જઈને બોલ્યો, ‘શું થયું, તબિયત તો સારી છે ને.’ સુમી જવાબ આપવાને બદલે રસોડામાં ચા મૂકવા જતી રહી. સુખિયાનું ખુશ મુખારવિંદ અને લાગણીભર્યો અવાજ તે જીરવી ન શકી. જવાબ આપવાનું ભલે ટાળ્યું પણ અંતર રોતું હતું.
આજે બપોરે સુખિયાના શેઠ ઘરે આવ્યા હતા !
—————-
e.mail : pravinash@yahoo.com