(રવીન્દ્રનાથ ટાગોરના એ જ નામના કાવ્યનો અનુવાદ)
બાળક માને પ્રશ્ન કરે, “મા, કહે મને,
તેં મુજને ક્યાંથી આણ્યો, સાચું કહે.”
મા હસતી ને કહેતી, “સાંભળ બેટડા,
કેમ કરી તું આવ્યો મારી પાસ જો.
મારી બચપણની રમતોમાં તું હતો,
શિવને મંદિરિયે પણ તારું સ્થાન જો.
પૂજાની ચીજોમાં હું જોતી તને,
દેવોમાં દીઠું મેં તારું રૂપ જો.
આશાના તંતુઓ બાંધ્યા મેં ઘણા,
પ્રેમ ઉમંગે ઝીણું વાણ વણાય જો.
મૂર્તિ દેવીની વર્ષોથી પૂજતી,
નક્કી એના ખોળે તું છુપ્યો જ જો.
યુવાનીની કૂંપળો જ્યાં ફૂટી દેહમાં,
એ કૂંપળોની સૌરભમાં તું છવાયેલો.
લાવણ્યે શોભંતું તારું અંગ જે,
રહ્યું છવાઈ મારા અંગેઅંગ જો.
દેવોની આંખોની કીકી તું હતો,
પ્રભાત સમ સુંદર છે તારું અંગ જો.
જગ જેને સ્વપ્નોમાં નીરખી ઈચ્છતું,
આવ્યો મારે હૃદયે આનંદસ્રોત તું.
જોઈ રહું તુજને, ના પામું ભેદ એ,
તું સઘળાંનો હતો અને મારો થયો.
ચુંબન વ્હાલપનું તારે ગાલે ધરું,
જાણું તું તો કૃપાપ્રસાદી દેવની.
અળગો ના મૂકતી હું તુજને એ ભયે,
ઘડીક દૂર થાતાંમાં તું ખોવાય જો.
ઈશ્વર જો આપે બળ મુજને એટલું,
ક્ષીણ ભુજામાં મારી તું સંતાય જો.”
e.mail : surendrabhimani@gmail.com