(રવીન્દ્રનાથ ટાગોરના એ જ નામના મૂળ કાવ્યનો અનુવાદ) 

                                   

મને બાપુજી જો મોકલી દે રામની પેઠે વનમાં,

મા, તું શું ધારે છે મનમાં, હું ત્યાં જઈ શકું ના? 

ચૌદ વરસ કંઈ ક્યારે થાશે જાણું ન કાંઈ એવું,

મા, તું દેખાડી દે મુજને દંડકવન ક્યાં આવ્યું.

છું હું દિલનો બળિયો એવો, ડર ના મુજને લાગે, 

હા, જો એમ બને કે લક્ષ્મણભાઈ હોયે સાથે.

   

વનમાં જઈ વૃક્ષોની વચ્ચે ઘર હું એક બનાવું,

વહેતી હોયે એક નદી ત્યાં — એ તે કેવું થાવું! 

નાની સરખી હોડી હોયે, પાર કરું હું કિનારો, 

તે પારે જે ચરતાં હરણાં, આવે મૂકી દોટો.

એ મૃગલાંને હું ખવરાવું પર્ણો મારે હાથે, 

હા, જો એમ બને કે લક્ષ્મણભાઇ હોયે સાથે.

 

ખીલ્યાં હોયે રંગરંગનાં ફૂલો એ જંગલમાં, 

માળા ગૂંથી એ ફૂલોની પહેરું મારી ડોકે.              

ઝાડ ઉપરથી ફળો પડે જે ભોંય ઉપર પાકીને,

વીણી લઉં એ હોંશે હોંશે ઝોળી ભરી ભરીને.

મોજ મળે, મા, એ જ ફળોની, ભૂખ્યો થાઉં જ્યારે, 

હા, જો એમ બને કે લક્ષ્મણભાઇ હોયે સાથે. 

  

ખરા બપોરે હું બેસી રહું વૃક્ષોની છાયામાં,

સૂર મધુર ત્યાં હું રેલાવું ગોપતણી બંસીમાં.

મયૂર હોયે કળા કરંતો ડાળ ઉપર બેસીને,

ખિસકોલી ત્યાં રમતી ફરતી પીઠપે પૂંછડી લઈને.

નિદ્રા આવે મુજને મીઠી, શીળો છાંયો માથે,

હા, જો એમ બને કે લક્ષ્મણભાઇ હોયે સાથે.

 

પાન અને કંઈ સૂકી ડાળો વીણી લાવું સાંજે, 

અને પછી એને સળગાવું મારે તપવા કાજે.

પંખીઓ ત્યાં માળે જાતાં, શિયાળ બોલે દૂરે,

તારલિયા પણ દેખા દેતાં સંધ્યાટાણું થાતાં.

વાતો તારી યાદ કરું, મા, સંધ્યાની સંગાથે,

હા, જો એમ બને કે લક્ષ્મણભાઇ હોયે સાથે. 

 

દાદાજીના જેવા મા, વનમાં ઋષિમુનિઓ,            

કથા પુરાણોતણી સુણાવે, નક્કી માનું, તેઓ.  

દેવો જ્યારે મિત્રો હોયે, ભય કેવો રાક્ષસનો?

વળી નથી મારે સીતા, કે ડર મારે રાવણનો.

ભોજન હેતે હું ખવરાવું હનુમાનને, હાથે,

હા, જો એમ બને કે લક્ષ્મણભાઈ હોયે સાથે. 

 

મા, તું મારી વિનતી સુણ, ને એક મને દે ભાઈ, 

બેઉ મળીને સાથે વનમાં જઈએ બહુ હરખાઇ. 

રામ વિશેની વાતો સઘળી શીખવાડી દે, માતા,

જટા મને બાંધી દે, હાથે દઈ દે તીર ને ભાથાં.

એમ હું રામ બનીને જાઉં ચિત્રકૂટના પહાડે,

હા, જો એમ બને કે લક્ષ્મણભાઇ હોયે સાથે.  

e.mail : surendrabhimani@gmail.com

(રવીન્દ્રનાથ ટાગોરના એ જ નામના કાવ્યનો અનુવાદ) 

બાળક માને પ્રશ્ન કરે, “મા, કહે મને,

તેં મુજને ક્યાંથી આણ્યો, સાચું કહે.”

મા હસતી ને કહેતી, “સાંભળ બેટડા,

કેમ કરી તું આવ્યો મારી પાસ જો.

મારી બચપણની રમતોમાં તું હતો, 

શિવને મંદિરિયે પણ તારું સ્થાન જો.

પૂજાની ચીજોમાં હું જોતી તને,

દેવોમાં દીઠું મેં તારું રૂપ જો.

આશાના તંતુઓ બાંધ્યા મેં ઘણા, 

પ્રેમ ઉમંગે ઝીણું વાણ વણાય જો.

મૂર્તિ દેવીની વર્ષોથી પૂજતી,

નક્કી એના ખોળે તું છુપ્યો જ જો.

યુવાનીની કૂંપળો જ્યાં ફૂટી દેહમાં,

એ કૂંપળોની સૌરભમાં તું છવાયેલો.

લાવણ્યે શોભંતું તારું અંગ જે,

રહ્યું છવાઈ મારા અંગેઅંગ જો.

દેવોની આંખોની કીકી તું હતો, 

પ્રભાત સમ સુંદર છે તારું અંગ જો.

જગ જેને સ્વપ્નોમાં નીરખી ઈચ્છતું,

આવ્યો મારે હૃદયે આનંદસ્રોત તું.

જોઈ રહું તુજને, ના પામું ભેદ એ,

તું સઘળાંનો હતો અને મારો થયો.

ચુંબન વ્હાલપનું તારે ગાલે  ધરું,

જાણું તું તો કૃપાપ્રસાદી દેવની.

અળગો ના મૂકતી હું તુજને એ ભયે,

ઘડીક દૂર થાતાંમાં તું ખોવાય જો.

ઈશ્વર જો આપે બળ મુજને એટલું,

ક્ષીણ ભુજામાં મારી તું સંતાય જો.”

e.mail : surendrabhimani@gmail.com