એ હળાહળ અસત્ય બોલે છે,
સાંભળી લોક સહુએ ડોલે છે !
એ અભિનયનો બાદશાહ હો એમ,
ઝૂમી ઝૂમીને ઝૂઠ બોલે છે !
સત્ય જેવું પછી રહે ક્યાંથી ?
ત્રાજવે એને ખુદના તોલે છે !
અસ્ત સહુમાં થઈ રહ્યો સૂરજ,
આગ ઓલાઇ होले-होले છે !
હિમશિલા થઇ ગઇ બધી વસ્તી ,
ફક્ત એ એકલો જ શોલે છે !
માણસોની વિવશ ઉદાસીઓ ,
મારા મનને બહુ કરકોલે છે !
સૂની સૂની બજાર જોઉં છું,
ક્યાં ગરીબો વધારે મોલે છે !
ગીધ-સમળી ને બાજ જલસામાં;
હાથમાં આવે એને ઠોલે છે !
દાદ-ફરિયાદ જેવું કૈં જ નથી,
ફક્ત દાદાગીરી જ બોલે છે !
પંખીઓ ભસ્મીભૂત થઇ જાતા,
આંખ એની એ જ્યારે ખોલે છે !
ના ત્વચા જેવું કૈં રહ્યું તન પર,
રુંવે રુંવેથી રોજ છોલે છે !
મોંઘવારી નડે છે બહુ સહુને,
ક્યાં "પ્રણય", કોઇ કશું બોલે છે !
તા. ૨૬/૦૯/૨૦૨૧
□
