Opinion Magazine
Number of visits: 9552424
  •  Home
  • Opinion
    • Opinion
    • Literature
    • Short Stories
    • Photo Stories
    • Cartoon
    • Interview
    • User Feedback
  • English Bazaar Patrika
    • Features
    • OPED
    • Sketches
  • Diaspora
    • Culture
    • Language
    • Literature
    • History
    • Features
    • Reviews
  • Gandhiana
  • Poetry
  • Profile
  • Samantar
    • Samantar Gujarat
    • History
  • Ami Ek Jajabar
    • Mukaam London
  • Sankaliyu
    • Digital Opinion
    • Digital Nireekshak
    • Digital Milap
    • Digital Vishwamanav
    • એક દીવાદાંડી
    • काव्यानंद
  • About us
    • Launch
    • Opinion Online Team
    • Contact Us

એક સંવાદ : પ્રાઇમસ મૉડલ

જયંતી પટેલ|Opinion - Opinion|19 May 2015

પ્રાઇમસ : આપ જાણતા હશો તેમ, રસોઈ માટે ગૅસના આગમન પહેલાં, કેરોસીનથી ચાલતા પ્રાઇમસનું ચલણ હતું. સરળતાથી હેરફેર કરી શકાય તેવું સાધન ઘર ઉપરાંત લારી-ગલ્લાં તથા નાની-મોટી ઑફિસોમાં પણ ચા-નાસ્તો બનાવવા બહોળા પ્રમાણમાં વપરાતું. તેમાં નીચે કેરોસીન ભરવાની ટાંકી અને હવા ભરવાનો પંપ, વચ્ચેના ભાગમાં બર્નર, જેમાં પ્રવાહી તથા તે ગરમ થતાં જ્વલનશીલ વાયુ આવે તેવા છિદ્રોવાળું લવિંગ લગાવેલું રહેતું. ઉપર તપેલી, તાવડી વગેરે મૂકી શકાય, તેવી જાળીની રચના હતી.

હવે આગળ …

પ્ર. રાજકીય સત્તા હાંસલ કરવા માટેની તમારી વ્યૂહરચના તમને કેવી રીતે સૂઝી ?

ન. ચા બનાવવાની મારી સાધના દરમિયાન પ્રાઇમસ સળગાવતાં.

પ્ર. વિગતથી સમજાવશો ?

ન. પ્રાઇમસ ચાલુ કરતાં પહેલાં પંપ મારવો પડે.

પ્ર. બરાબર

ન.  પંપ મારી થોડું કેરોસીન બર્નરની વાટકીમાં કાઢવું પડે. પણ લવિંગમાં ભરાયેલો કચરો રુકાવટ કરતો હોય, તો પીન મારી તેને દૂર કરવો પડે.

પ્ર. દાખલા તરીકે ચાલુ સત્તાધીશ કે અન્ય અડચણકર્તા વ્યક્તિઓ.

ન. પછી, વાટકીમાંના કેરોસીનને સળગતી દીવાસળી ચાંપો.

પ્ર. એટલે ભડકો થાય.

ન. બર્નરને ગરમ કરવા તે જરૂરી છે.

પ્ર. સમાજમાં ભડકો એટલે હિંસાખોરી ?

ન. આ તો પ્રક્રિયાના તબક્કા છે. પછી પંપ મારી હવાનું દબાણ વધારી પ્રાઇમસ ભમભમાવો.

પ્ર. એટલે કે લોકોના મનમાં હવા ભરી ભરમાવવા ?

ન. બધી ચોખવટ કરવી જરૂરી નથી.

પ્ર. પ્રાઇમસ તો ભમભમાવ્યો. હવે, ચા બનાવવાની.

ન. હવે, તપેલીમાં દૂધ અને પાણી ભેગાં કરો.

પ્ર. એટલે કે નીરક્ષીરવિવેક જાળવ્યા વિના, સાચા-ખોટાની ભેળસેળ ?

ન. ભાઈ તમે તો બહુ અર્થ તારવો છો.

પ્ર. તેમાં થોડું ગળપણ પણ નાંખવું પડશેને ?

ન. હાસ્તો. લોકોના ગળે ઊતરે તેવું તો કરવું પડેને ?

પ્ર. હવે, શું ઉમેરવાનું ?

ન. થોડો તમતમતો (ભાષણ જેવો) ગરમ મસાલો, ચાની પત્તી કે ભૂકી.

પ્ર. અને, તેને બરાબર ઉકાળવાના (ઉશ્કેરવાના).

ન. કડક ચા બને પણ કડવી ના થઈ જાય, તેનું ધ્યાન રાખવું પડે.

પ્ર. ક્યારેક પ્રાઇમસ ભભકભભક થતો હોય છે.

ન. હા, શક્તિના સ્રોત જેવા કેરોસીનમાં કચરો કે પાણી જેવાં ઉધમાતિયાં કે અળવીતરાં તત્ત્વોને કારણે એવું બને. તેમના બકવાસને સહી લેવા પડે.

પ્ર. ચા ઊકળ્યા પછી ?

ન. તપેલી ઉતારતાં આપણા ઉપર ના પડે તેનું પણ ધ્યાન રાખવું પડે. પછી, ચાને ગાળી લેવાની.

પ્ર.  ચા ગાળતાં વધેલા કૂચા –

ન. રસકસ નિતારી લીધા પછી તેને કચરાપેટીમાં જ પધરાવવાના હોયને.

પ્ર. હવે કામના ના રહેલા સાથીઓ માફક.

ન. તેમને વેંઢારવાનો કોઈ અર્થ ખરો ?

પ્ર. પ્રાઇમસમાં હવા ભરવાનો પંપ ક્યારેક લપટો પડી જતો હોય છે.

ન. ત્યારે વાઇસર, બદલવું પડે.

પ્ર. એટલે કે કોઈ ઘસાઈ ગયેલા ઢીલાપોચા નેતાને દૂર કરવા પડે.

ન. હં.

પ્ર. તમારો પ્રાઇમસ અમુક ભાગમાં સળગતો નથી.

ન. તેના રિપૅરિંગની જવાબદારી એક નિષ્ણાંત વ્યક્તિને સોંપી છે.

પ્ર. તમારા પ્રાઇમસમાં હવાનું દબાણ ઘડાટવાની ચાકી દેખાતી નથી. પરિણામે, બહુ હવા ભરતાં પ્રાઇમસ ફાટે ખરો ?

ન. ક્યારેક એવું પણ બને.

સૌજન્ય : “નિરીક્ષક” 16 મે 2015, પૃ. 20

Loading

ઘાસ

સુરેશ જાની|Opinion - Opinion|19 May 2015

સામે દૂર આંખોને ઠંડક આપતું, લીલીછમ્મ ધરતીનું મનોહારી દૃષ્ય છે. તમે કલ્પનાની પાંખે ઊડીને તેની નજીક ને નજીક જતા જાઓ છો. પ્રતિ ક્ષણ તે લીલો પટ્ટો મોટો ને મોટો થતો જાય છે. તમારું ક્ષિતિજ આ લીલી ઝાંયથી ઘેરાવા માંડે છે. હવે તમારી ચારે બાજુ આ લીલો રંગ છવાઈ જાય છે.

જેમ જેમ આ લીલાશ નજીક આવતી જાય છે; તેમ તેમ તમે નાના ને નાના થતા જાઓ છો. એ હરિયાળીની ઠંડકમાં તમને તમારા સંકોચાતા કદનો ખ્યાલ જ આવતો નથી. હવે તમે ચારે બાજુ આ હરિયાળીની વચ્ચે ઘેરાઈ ગયા છો. તમને હવે લીલા સિવાય બીજો કોઈ રંગ દેખાતો નથી. ઘાસનાં તણખલાં હવે વિશાળ નાળિયેરીનાં પાન જેવાં લાગી રહ્યાં છે. તમે એક જંતુની જેમ તેની ઉપર બેસી તેની ઠંડકનો સ્પર્શ માણી રહ્યા છો. તમારું જગત હવે લીલું છમ્મ બની ગયું છે. પરીકથામાં માણેલા મધુર વિશ્વની અંદર તમે મહાલી રહ્યા છો. ઈડનનો બગીચો તમારી ચારેપાસ હેલ્લારા મારી રહ્યો છે. આ લીલા સાગરના લીલ્લોળે હીલ્લોળે તમારા દિલમાં ય અપરંપાર આનંદનો મહાસાગર ઘૂ ઘૂ કરતો ઘૂઘવી રહ્યો છે. તમે આ આનંદના સાગરમાં ડૂબી જવા, તેની સાથે એકાકાર બની જવા લાલાયિત બની ગયા છો. તમારા ઉત્સાહને પ્રતિધ્વનિત કરતો મંદ મંદ સમીર આ લીલા સાગરને હિંચોળી રહ્યો છે.

અને તમે એક ઠેકડો ભરીને એ લીલાંછમ્મ પાનની અંદર કૂદકો મારો છો. બાજુમાંથી એક વિશાળ નળીમાંથી પાનના કણકણને જીવન સિંચતાં પાણીની નદી વહી રહી છે. લીલાં લીલાં અસંખ્ય કણ સૂર્યના કિરણોથી તપ્ત બની ફૂલી અને સંકોચાઈ રહ્યાં છે; શ્વસી રહ્યાં છે. હરેક શ્વાસે નળીમાંથી પાણી તેમની અંદર પ્રવેશે છે. અને હરેક ઉછ્વાસે તે કણે બનાવેલું મિષ્ટ પકવાન પાણીની સાથે પાછું જાય છે. તમે પાનના હરેક શ્વાસની સાથે તાદાત્મ્ય અનુભવી રહ્યા છો. જીવનનો એ ધડકતો, ફરકતો રાસ તમારા જીવનતાલની સાથે એકતાલ બનવા માંડે છે.

અને આ આનંદનો તીવ્રતમ અનુભવ કરવા તમે હવે બીજો ઠેકડો મારીને એક કણની અંદર પ્રવેશો છો.

અને આ શું? અહીં તો કોઈ ઠંડક જ નથી, બધી શિતળતા વિદાય લઈ ચુકી છે. ગરમ ગરમ ભઠ્ઠીની અંદર તમે શેકાઈ રહ્યા છો. અહીં તો બાળી નાંખે તેવા જલદ તેજાબ ધખધખી રહ્યા છે. તમારા સમગ્ર હોવાપણાંને ગ્રસીને ઓહીયાં કરે તેવી પાનના એ કણની હોવાપણાંની ચિરંતન ભૂખ તમારો કોળિયો કરવા આતુરતાથી તમારી તરફ ધસી રહી છે. એ તેજાબના સાગરની મધ્યમાંથી કોઈક અજાણ્યું જીવન પોતાના અસ્તિત્વ સિવાયના બીજા કોઈ ખયાલ સિવાય, તમારા પ્રાણને ઝબ્બે કરવા આદેશો આપી રહ્યું છે.

તમે એકદમ ગભરાઈને પારોઠનાં પગલાં ભરવા માંડો છો. પણ તમે હવે સાવ અસહાય છો. નાના બનવાની આ પ્રક્રિયા અપરિવર્તનશીલ છે. તમે હવે પાછા તમારા અસલી રૂપમાં નથી આવી શકતા. તમે આ કેદમાંથી ભાગવાનો મરણિયો પ્રયત્ન કરો છો. પણ બહારથી કુમળી અને હરિત લાગતી એ કણની ક્રૂર દિવાલ હવે પોલાદ જેવી બની ગઈ છે. તમે આ કેદમાં થોડીક જ સેકંડો દૂર રહેલા તમારા અંતની નજીક ને નજીક ખસી રહ્યા છો. એ કાળઝાળ તેજાબ તમને ઘેરી વળે છે. એક જ ક્ષણ અને તમે પણ એ ક્લોરોફિલ બની જવાના છો.

——————————————————————————-

અને તમે પસીને રેબઝેબ, આ દિવાસ્વપ્નમાંથી સફાળા ઝબકીને જાગી જાઓ છો.  સામે દૂર એ જ હરિયાળી ફરી પાછી વિલસી રહી છે.

જીવનનું સૌદર્ય શું અને જીવનની ક્રૂરતા શું, એ બધાં સત્યો તમને હવે સાવ નગ્ન રીતે સમજાઈ ગયાં છે. સત્ય બહુ જ કડવું હોય છે; સત્ય બહુ જ અસહ્ય હોય છે; સત્ય બહુ જ કઠોર હોય છે – એ સત્ય સમજી ‘તમારા સત્યશોધનના ધખારા પર પૂર્ણવિરામ મુકવું કે કેમ?’ તેવું તમે વિચારતા થઈ જાઓ છો.

અને આ મામલામાં વધુ ઊંડા ઊતરવા કરતાં ‘આજની ઘડી રળિયામણી’ના તમને મળેલાં મહામૂલ્ય રત્ન જેવાં જીવનસૂત્ર અને જીવનશૈલીમાં તમારો વિશ્વાસ હવે દૃઢ બની ગયો છે.

વિજ્ઞાન અને ફિલસૂફીનો સમન્વય કરતી ‘સત્ય’ વિશેની આ કલ્પના અમેરિકાની એક શાળામાં દીકરીના દીકરાની રાહ જોતાં સૂઝી હતી; અને મારી પોતાની પસંદ રચનાઓમાંની એક છે. મારા બ્લોગ ‘સૂરશાધના’ પર ૨૦૦૮ ફેબ્રુઆરી, ૨૦૦૮ માં આ કલ્પના પ્રકાશિત કરી હતી. [https://gadyasoor.wordpress.com/2008/02/06/life-3/ ]

એકાદ વર્ષ પહેલાં ‘કોડિંગ’ની વિનામૂલ્ય સવલત આપતી એમ.આઈ.ટી.(બોસ્ટન)ની વેબ સાઈટ ‘Scratch’ની જાણ થતાં, તેમાં થોડુંક ખેડાણ કર્યું હતું. એમાં થોડોક મહાવરો થતાં આ કલ્પનાને દૃષ્ય રૂપ આપવા મન થયું હતું. એ પ્રોજેક્ટ ‘અહાહા! અરેરે!’ આ રહ્યો.

https://scratch.mit.edu/projects/23256205/

જો ‘ઓપિનિયન’ પર શક્ય હોય, તો આ પ્રોજેક્ટ ‘Embed’ પણ કરી શકાશે. તે માટેનો કોડ આ છે –

સઘળું, સતત, સદા પરિવર્તનશીલ હોય છે – એ ભાવને આ કલ્પના અનુમોદન આપે છે. પરિવર્તનની એ પ્રક્રિયાને ‘રંગ રંગ વાદળિયાં’ નામના બીજા એક પ્રોજેક્ટમાં દૃષ્યરૂપ આપ્યું હતું. એ પ્રોજેક્ટ આ રહ્યો.

https://scratch.mit.edu/projects/24454950/

અને તેને Embed’   કરવાનો કોડ આ છે.

‘Scratch’ બાબત જાણકારી મેળવવા ….

https://scratch.mit.edu/about/

e.mail : sbjani2006@gmail.com

Loading

ચાલો, કવિતા માણીએ

ધીરુ પરીખ|Opinion - Literature|19 May 2015

કાશ, તે આવે

• દીપક બારડોલીકર


મૃત્યુ
મારા માટે
કોઈ નવી વસ્તુ નથી !
હું
અર્ધનગ્ન દશામાં
ફળિયા વચ્ચે
દોડાદોડી કરતો હતો ત્યારે
મૃત્યવશ થતાં જોયેલા
મારા પ્રતાપી પિતાને !
અને
ત્યાર પછી
મારી સમીસાંજ થાય તે પહેલાં તો
ઘર ખાલી થઈ ગયું !
વહાલચમેલી બની જતી બહેનો
પોરસના પ્યાલા પિવરાવતા ભાઈઓ
ને જેનો કોઈ જોટો જડે નહીં
તે મમતાના મેહ સમી મારી મા,
માની દુઆઓનું છત્ર,
બધું જ ચાલ્યું ગયું !
મૃત્યુ
મારા માટે કોઈ નવી વસ્તુ નથી !
એક વાર
મગરને જડબે જતાં
તો એક વાર
વાઘનો કોળિયો થતાં
બચી ગયેલો !
હા, અણીચૂક્યો આદમી છું !
અને
બહુ નજીકથી જોયું છે મૃત્યુને
ઘરમાં અને ઘર બહાર !
ઉપાડ્યા છે જનાઝાઓ બેશુમાર !
અને
હવે કોઈક દિવસ
ઊપડશે જનાઝો આ બંદાનો !
ઉપાડશે મારા વહાલા, મારા દુલારા,
ઓઢીને ગમદુશાલા !
પરંતુ
સાચું પૂછો તો
મને એનો ઇન્તેઝાર નથી
હું તો બેઠો છું
કોઈક અન્યની પ્રતીક્ષામાં !
કાશ !
તે આવે !
સિતારે સિતારે પગલાં પાડે
ને સ્નેહભીના શબ્દોમાં
માત્ર આટલું કહે :
ચાલો, દીપકજી !
સાંજ થઈ ગઈ છે !

દીપક બારડોલીકરના આ કાવ્ય ‘કાશ, તે આવે’નો કાવ્યનાયક કોની રાહ જુએ છે ? ‘કાશ’ શબ્દથી જાણે એની વાટ જોવાનો થાક લાગ્યો હોય કે પછી તેના આવવાની ઝંખનામાં શંકા પ્રવેશી ગઈ હોય તેમ જણાય છે. પણ આ ‘તે’ છે કોણ ? ‘તે આવે’ એટલે કોણ આવે ? શીર્ષક પરથી જાત-ભાતના તર્કો જાગે તે સ્વાભાવિક છે ! પણ સમગ્ર કાવ્યના વાચનથી આ કાવ્યનાયકની પ્રતીક્ષા કોની છે તે તરત સમજાઈ જશે. અહીં પ્રતીક્ષિત છે મૃત્યુ.

આમ તો મૃત્યુ મનુષ્ય માટે, ના; પ્રાણીમાત્ર માટે અનિવાર્ય ઘટના છે. પરંતુ મનુષ્યને જીવનભોગ પછી મૃત્યુનો ઓડકાર જાણે ભારે દુ:ખદાયક લાગે છે. મરવું કોને ગમે ? આ પ્રશ્નનો જવાબ આપવાની જરૂર ખરી ? પણ કાવ્યાન્તરે કાવ્યનાયક,, અહીં કાવ્યસર્જન પોતે, મૃત્યુ આવવાની પ્રતીક્ષા કરી રહ્યો છે. તે મૃત્યુને સ્વીકારવા તત્પર છે.

હા, આવા અનિવાર્ય મૃત્યુના અનુભવો તો પરલક્ષી જ રહેવાના. મૃત્યુનો અનુભવ ક્યારે ય આત્મલક્ષી ના બની શકે. મૃત્યુ બાદ મૃત્યુક્ષણનું વર્ણન કરવા તેને ભેટનાર કરી શકતો નથી. પણ માણસ પોતાના જીવન દરમિયાન અનેકોના અવસાનનાં અનુભવ તો પામતો જ હોય છે. અને એ અનુભવ જ વ્યક્તિને પોતાના મૃત્યુની ક્ષણનો તલસાટ કેવો હોઈ શકે તે કલ્પી શકતો હોય છે.

કાવ્યના ઉપાડમાં જ કવિ કહે છે કે −

મૃત્યુ

મારા માટે

કોઈ નવી વસ્તુ નથી !

મતલબ કે કાવ્યનાયકે અન્યોના મૃત્યુને જોયું છે અને જાણ્યું છે આ અન્યો પણ કોઈ પરાયાં નહીં પણ પોતીકાં આથી મૃત્યુનો એ અનુભવ માણસને, અહીં વિશ્વનાયકને, વધુ વિચારો-વિમાસતો કરી દે છે. કવિ પોતાના બાળપણનું સ્મરણ આરંભમાં રજૂ કરે છે. એક નિર્દોષ બાળક છે તે ‘નગ્ન દશા’ શબ્દોથી ઇંગિત કરાયું છે. આ બાળવયે મૃત્યુનો જે પ્રથમ અનુભવ થયો છે તે પોતાના પિતાનો છે. અને તે પણ ‘પ્રતાપી’ પિતા ! બાળવયે પિતાના મૃત્યુનો આ પ્રથમ અનુભવ કોઈને પણ હલબલાવી દે. પણ વાત આટલેથી અટકતી નથી. કાવ્યના નાયકની બાલ્યાવસ્થાથી આ મૃત્યુના અનુભવો તેનાં પાછલી વય સુધી સુધી સતત થતા રહ્યા. એટલે જ કવિ કહે છે :



મારી સમી સાંજ થાય તે પહેલાં તો

ઘર ખાલી થઈ ગયું !

અહીં સમીસાંજના પ્રતીક દ્વારા કાવ્યનાયકની જીવનસંધ્યા નિર્દેશાયેલી છે. કાવ્યનાયકને પોતાની વૃદ્ધાવસ્થા સુધીમાં મૃત્યુના અવારનવાર અનુભવો થતા રહ્યા છે, અને એ પણ બહેનો, ભાઈઓ અને માતા પણ કાવ્યનાયક ગુમાવે છે. બહેનો માટે જે વિશેષણ વપરાયું છે ‘વહાલચમેલી’ તે બહેનના ભાઈ પ્રત્યેના સહજ વહાલની પ્રતીતિ તો કરાવે જ છે પણ સાથેસાથે કવિની સર્જનાત્મક કલ્પનાનો આ ‘વહાલચમેલી’ શબ્દયુગ્મથી આવે છે. તો વળી ભાઈઓનું પણ મૃત્યુ થાય છે. આ ભાઈઓ કેવા ? કવિ કહે છે ‘પોરસના પ્યાલા પીવરાવતા’. ભાઈઓ પણ કાવ્યનાયકને જીવનમાં ‘જોસ્સો’ જગાવતા હતા. એમાં પણ ‘પ’ વર્ણની વર્ણસગાઈ સહેજ રીતે અનુભવને અલંકૃત કરે છે. પણ જાણે આટલું અધૂરું હોય તેમ માતા પણ કાવ્યનાયક ગુમાવે છે !

માતા તો ગમે તેટલી ઉંમરના દીકરા માટે સહજ વહાલનું છત્ર છે. આ કાવ્યનાયક પોતાના આયુના સાંધ્યસમયે માતા ગુમાવે છે. આમ, જીવનના પાકટકાળે પણ મમતામયી માતા ગુમાવવી તે વ્યક્તિ માટે ભારે આઘાતજનક ઘટના બની રહે છે. આથી જ કાવ્યનાયકને માતા ગુમાવતા લાગે છે −



મારી સમીસાંજ થાય તે પહેલાં તો

ઘર ખાલી થઈ ગયું !

અત્યંત વેદના ગર્ભ અનુભૂતિના આ કરુણ સહજોદ્દગાર છે. આથી કાવ્યનાયક કહે છે કે −

મૃત્યુ

મારા માટે

કોઈ નવી વસ્તુ નથી !

કાવ્યનાયક આગળ જતાં પોતાના જીવનના બે અનુભવો વર્ણવે છે કે જ્યારે તે સ્વયં મૃત્યુના મુખમાંથી બચી ગયેલો. પાણીમાં તરતી વખતે મગરનો કોળિયો થઈ જતાં બચી ગયેલો તો વળી કો વનની વાટે જતાં વાઘનો કોળિયો થતાં પણ કાવ્યનાયક બચી ગયેલો. આમ, કાવ્યનાયકને સ્વમૃત્યુના મુખમાંથી બચી જવાના અનુભવોએ પણ તેને મૃત્યુની કરાળતા કે કરુણતાનો કલ્પનાનુભવ કરાવી જાય છે આથી આ કાવ્યનાયક કહે છે :

હા, અણીચૂક્યો આદમી છું !

પરિવારજનોના અને સ્વજનોની મૃત્યુયાત્રામાં પણ ઓછો ભાગ નથી લીધો ! અનેકોની નનામી ઊંચકીને એમણે મૃત્યુનો માતમ જાણ્યો-જોગવ્યો છે, અને ત્યારે આત્માનુભૂતિ પણ થઈ છે કે −

હવે કોઈક દિવસ

ઊપડશે જનાઝો આ બંદાનો !

ઉપાડશે મારા વ્હાલા, મારા દુલારા,

ઓઢીને ગમદુશાલા !



આમ તો આ ભાવિ સંકેતમાં નવું કશું ન લાગે, પણ એમાં ય કવિનું ચિંતન છે કે મૃત્યુ તો અનિવાર્ય જ છે. જેમ મેં મારાં સ્વજનોનાં મૃત્યુનો અનુભવ કર્યો છે તેમ મારા દુલારાઓ પણ મારા મૃત્યુથી એમના સ્વજનના અવસાનનો વસમો અનુભવ કરશે. આ અનુભવ ગાત્રો થીજવી નાખે તેવો છે. અને તેથી જ કવિ રૂપક પ્રયોજે છે કે આ સ્વજનો ‘ગમદુશાલા’ ઓઢીને મૃત્યુના અનુભવનો થરથરાટ જીરવવાનો પ્રયત્ન કરશે.

આવા મૃત્યુ વિશેના ચિંતનથી કાવ્યનાયક પોતાના નામ સાથે જ મૃત્યના આગમનની રાજીખુશીથી રાહ જુએ છે :



તે આવે !

સિતારે સિતારે પગલાં પાડે

ને સ્નેહભીના શબ્દોમાં

માત્ર આટલું કહે :

ચાલો, દીપકજી !

સાંજ થઈ ગઈ છે !

અહીં જીવનસંધ્યાએ પહોંચેલા કાવ્યનાયકની મૃત્યુને આવકારવાની હિંમતભરી આરત સહજ રીતે અભિવ્યક્ત થઈ છે. ‘ચાલો, દીપકજી ! / સાંજ થઈ ગઈ છે !’

માણસ જો પોતાની જીવનસંધ્યાએ મૃત્યુની વેદના કરતાં તેને વધાવવાની એષણા રાખે તો મૃત્યુ ભયાનક લાગતું નથી. નરસિંહરાવના શબ્દો યાદ આવે :



મૃત્યુ મરી ગયું રે લોલ.

સૌજન્ય : “ગુર્જરી ડાયજેસ્ટ”, જાન્યઆરી 1016; પૃ. 11-13


Loading

...102030...3,7583,7593,7603,761...3,7703,7803,790...

Search by

Opinion

  • વિવેકહીન વ્યક્તિપૂજાનું વહેણ દેશને કઈ દિશામાં લઈ જશે?
  • બચ્ચે મન કે સચ્ચે
  • હગ ડિપ્લોમસી અને આકરી પસંદગી: પુતિનની મુલાકાત અને ભારતની વ્યૂહરચના
  • ભારત નથી અમેરિકાને નારાજ કરી શકતું કે નથી રશિયાને છોડી શકતું
  • ચલ મન મુંબઈ નગરી —318

Diaspora

  • કેવળ દવાથી રોગ અમારો નહીં મટે …
  • ઉત્તમ શાળાઓ જ દેશને મહાન બનાવી શકે !
  • ૧લી મે કામદાર દિન નિમિત્તે બ્રિટનની મજૂર ચળવળનું એક અવિસ્મરણીય નામ – જયા દેસાઈ
  • પ્રવાસમાં શું અનુભવ્યું?
  • એક બાળકની સંવેદના કેવું પરિણામ લાવે છે તેનું આ ઉદાહરણ છે !

Gandhiana

  • સરદાર પટેલ–જવાહરલાલ નેહરુ પત્રવ્યવહાર
  • ‘મન લાગો મેરો યાર ફકીરી મેં’ : સરદાર પટેલ 
  • બે શાશ્વત કોયડા
  • ગાંધીનું રામરાજ્ય એટલે અન્યાયની ગેરહાજરીવાળી વ્યવસ્થા
  • ઋષિપરંપરાના બે આધુનિક ચહેરા 

Poetry

  • રાખો..
  • ગઝલ
  • ગઝલ 
  • ગઝલ
  • મારી દુનિયાનાં તમામ બાળકો

Samantar Gujarat

  • ઇન્ટર્નશિપ બાબતે ગુજરાતની યુનિવર્સિટીઓ જરા પણ ગંભીર નથી…
  • હર્ષ સંઘવી, કાયદાનો અમલ કરાવીને સંસ્કારી નેતા બનો : થરાદના નાગરિકો
  • ખાખરેચી સત્યાગ્રહ : 1-8
  • મુસ્લિમો કે આદિવાસીઓના અલગ ચોકા બંધ કરો : સૌને માટે એક જ UCC જરૂરી
  • ભદ્રકાળી માતા કી જય!

English Bazaar Patrika

  • “Why is this happening to me now?” 
  • Letters by Manubhai Pancholi (‘Darshak’)
  • Vimala Thakar : My memories of her grace and glory
  • Economic Condition of Religious Minorities: Quota or Affirmative Action
  • To whom does this land belong?

Profile

  • તપસ્વી સારસ્વત ધીરુભાઈ ઠાકર
  • સરસ્વતીના શ્વેતપદ્મની એક પાંખડી: રામભાઈ બક્ષી 
  • વંચિતોની વાચા : પત્રકાર ઇન્દુકુમાર જાની
  • અમારાં કાલિન્દીતાઈ
  • સ્વતંત્ર ભારતના સેનાની કોકિલાબહેન વ્યાસ

Archives

“Imitation is the sincerest form of flattery that mediocrity can pay to greatness.” – Oscar Wilde

Opinion Team would be indeed flattered and happy to know that you intend to use our content including images, audio and video assets.

Please feel free to use them, but kindly give credit to the Opinion Site or the original author as mentioned on the site.

  • Disclaimer
  • Contact Us
Copyright © Opinion Magazine. All Rights Reserved