ખોબામાં ઝીલું તે તારો વરસાદ
અને આંખોમાં ઝીલું તે મારો,
તારો વરસાદ મને મધમીઠો લાગે,
પણ મારો વરસાદ જરા ખારો…
પછી ક્યાંય ન હો આરોઓવારો…
ઓણસાલ ચોમાસું મારવાડી એવું
કે ખરચે છે માંડ જરા પાણી,
સૂરજ પર મૂકેલા પેણામાં જળની
જુવાર માંડ ફૂટે થઈ ધાણી,
ફોરાં તો ઝીલું ન ઝીલું ત્યાં છટકે
તો થાય આ તે વર્ષા કે પારો?
પછી ક્યાંય ન હો આરોઓવારો…
વાદળાંઓ છાણ જેમ રોજ નડે રસ્તે
તો દૂર કોણ કરે એવા ત્રાસને?
સાવરણું લઈને એક થાકેલી ભરવાડણ
વાળે છે આખા આકાશને,
જળની સળીનો માંડ ઢગલો ઉપાડે
ને માથે મૂકે કે છૂટો ભારો,
પછી ક્યાંય ન હો આરોઓવારો…
➖
રમણ સોની સંપાદિત ‘કવિતાચયન ૧૯૯૫’માંથી સાભાર