અભિધાએ દોટ મૂકી આંધળી.
લક્ષણા છુપાઈ ગઈ ખૂણામાં.
વ્યંજના બિચારી
મોં વકાસી ઊભી.
શોધે આશરો.
નિર્વીર્ય શબ્દ
સિંહાસનભ્રષ્ટ થઈ
બજારના અધિપતિનાં
ચરણ ચૂમે.
વફાદાર ભૃત્ય
કચરાપોતાં કરે.
માલિકને સલામ કરી
પામે બે ટુકડા પુરસ્કાર.

મુંબઈ.

સૌજન્ય : “નિરીક્ષક”, 01 ડિસેમ્બર 2021; પૃ. 03

વાત-વડાંઓ તળી તળીને ફીફાં ખાંડે.
વકતાઓ સહુ હળીમળીને ફીફાં ખાંડે.

ઢોલનગારા તિકડમબાજી શૂરાપૂરા
લડવૈયાઓ મળી મળીને ફીફાં ખાંડે.

ઓડીકારે શેઠજી ઊતરે તાજામાજા
ધજા ચઢાવી લળી લળીને ફીફાં ખાંડે.

કઇ સોગઠી કેવી રીતે કયારે રમવી
ખેલાડીઓ કળી કળીને ફીફાં ખાંડે.

રામ ને રાવણ ખુશ કરવાં છે બંનેને
કથાકાર તો ગળી ગળીને ફીફાં ખાંડે

સૌજન્ય : “નિરીક્ષક”, 16 સપ્ટેમ્બર 2021; પૃ. 16

હે શબ્દ!
પીછો છોડ મારો.
એકને જ પ્રવેશ છે.
અહીં અન્યને પ્રતિબંધ છે.
તું હો ભલેને રાજવી,
પણ બંધ છે. તું અંધ છે  !
તું આત્મપ્રતિરોધે રહે.
તું અનાત્મ ને પરતંત્ર છે.
અહીં આવવું સહેલું નથી.
ભૂલવું પડે અસ્તિત્વને.
એ કેમ સમજાવું તને?
સ્મૃતિઓને ભસ્મ કરી દઈ
સંદર્ભને સળગાવીને
અહીં ચાલવાનું એકલા.
પડછાયો પણ નડતો જ જ્યાં
ત્યાં અન્યનો સત્કાર ક્યાં?
હે શબ્દ!
પીછો છોડ મારો.

સૌજન્ય : “નિરીક્ષક”, 01 સપ્ટેમ્બર 2020; પૃ. 16