અમારા વિસ્તારનાં લોકો આજથી ઘણુંખરું
રાબેતા મુજબ જીવવા લાગ્યા છે.
ખાસ્સા લોકો કમ્પાઉન્ડમાં ચાલવા નીકળ્યા
ને અમુકે માસ્ક વગર નજીકથી ગપ્પા માર્યા.
અરે ભૂલકાંઓ પણ મન મૂકીને કૉરિડૉરમાં
રોડ સર્ફીંગ બોર્ડથી ને બીજી રીતે રમ્યા.
સજોડે ખરીદી કરવા નહીં જવાની સલાહ
બેપરવાહીથી ફગાવી ધાર્યું જ કરતાં રહ્યાં.
"હવે માસ્ક ના પહેરીએ તો ચાલે
આટલે જ જવું છે, કોણ પકડવાનું છે".
અમુક માસ્ક જરૂર પહેરે છે પણ નાક ઢંકાય
તે રીતે નહીં, એનો કોઈ અર્થ ખરો?
કેટલાંક તો રસ્તે જતાં માસ્ક ઊંચું કરી
ગળફો થૂંકવામાં હજુ કશું ખોટું સમજતા નથી.
ક્વૉરૅન્ટીનમાં હોય તો ય પગમાં ચળ ઊપડે
એવાનાં વાહનની ચાવી જપ્ત કરવી પડે છે.
દુશ્મન અદૃશ્ય છે એ મોટી તકલીફ છે
દૃશ્યમાન હોત તો પરિસ્થિતિ જુદી હોત.
કંકોત્રી મોકલાવ્યાથી નથી ચાલતું, ભાઈ
આ સમાજ અંગત આગ્રહથી ટેવાયેલો છે.
જાહેર સૂચનાઓ એટલે જ કારગર નથી નીવડતી
આ તો એક સાંધોને તેર તૂટે એવો ઘાટ છે.
૯ એપ્રિલ, ૨૦૨૦
સૌજન્ય : “નિરીક્ષક” – ડિજિટલ આવૃત્તિ; 13 ઍપ્રિલ 2020