ભાંગી
પડેલા
શબ્દની
તીરાડોમાંથી
પ્રસરી
ભૂંસાતાં
અર્થને
હું
જોઉં છું
સાવ સવારે
ભર બપોરે
સાંજે પ્રાઇમ ટાઇમ પર
ખુલ્લી આંખે
ખબરઃ
એક સ્ત્રીનાં પ્રેમ પર પથ્થરમાર
પોતાના જ ઘરની બારીએ ઊભી
એક છોકરી અંધ થઇ જાય઼ છે
એક દેશ આખો દીવાલ બની જાય઼ છે
દીવાલ પરના તારના કાંટા ઊગી
આખા નક્શા પર ફેલાઈ જાય઼ છે
શહેરને જકડી લે છે કાંટા
શબ્દ ભાંગીને પડે છે
કોઇ ખખડાટ વિના
શબ્દની રાખ
મારી નસોમાં પ્રસરી
મારો જ ચહેરો
પહેરવાની કોશિશ કરે છે
હવે શબ્દનું કોઇ ઘર નથી
મારું કોઇ ઘર નથી

e.mail :  gopikajadeja@gmail.com