“બેટા, બંટી, આપણા ઘરમાં આ ધમાલ શેની છે?”

“કંઈ નથી દાદીમા, આ તો ફક્ત ઘરને શણગારવામાં અને ઈલેક્ટ્રીક રોશનીથી, ફૂલોથી શણગાવામાં આવે છે.”

“એ તો મને પણ ખબર છે. તું કહે તો ખરો શું વાત છે?” બંટી કંઈ પણ કહ્યા વગર અંદર દોડી ગયો. જમનાબા વિચારમાં પડી ગયા. મનમાં ને મનમાં બોલ્યા, હશે જે હશે એ વાજતું ગાજતું માંડવે આવશે એટલે ખબર પડી જશે.

વાત, એમ હતી કે જમનાબાને સો વર્ષ પૂરાં થતાં હતાં અને ઘરના બધાએ નક્કી કર્યું કે જમનાબા તો આપણા ઘરનાં વટવૃક્ષ છે. સો વર્ષ પૂરાં થતાં હોય એવા પ્રસંગો બહુ ઓછા બને, એટલે ધામધૂમથી જન્મદિવસની ઉજવણી કરવી છે. પણ. જમનાબાને જન્મદિવસની ઉજવણીની સરપ્રાઈઝ આપવી છે એટલે જમનાબાને જાણ ન થાય એ ધ્યાન રાખવાનું નક્કી કર્યું હતું એટલે બંટી કંઈ કહ્યા વગર જતો રહ્યો હતો.

“ચાલો, બા, તૈયાર થઈ જાવ.”

“આપણે ક્યાં ય બહાર જવાનું છે?”

“ના, બા આપણે ક્યાં ય બહાર જવાનું નથી પણ આપણે ત્યાં ઘણા મહેમાન આવવાના છે.” જમનાબા હસ્યાં.

“કેમ બા હસ્યાં?”

“અમસ્થુ જ, બેટા. ચાલ મને તારી પસંદગીનો સાડલો આપ એટલે હું તૈયાર થઈ જાવ.”

નીચે દીવાનખંડમાં ઘરના બધા સદસ્ય અને મહેમાનો ગોઠવાઈ ગયા હતા. મોટી જમનાબાનું નામ અને “એકસોમો જન્મદિવસ મુબારક” લખેલી કેક દીવાનખંડમાં લાવવામાં આવી. બંટી, જમનાબા પાસે આવ્યો, “ચાલો બા.”

જમનાબા બધાં સામે મંદ મંદ હસતા ઊભા થયા. “બોલ, બેટા, ક્યાં જવાનું છે?”

“બા, કેક કાપવા માટે જવાનું છે. આજે તમારો એકસો મો જન્મદિવસ છે અને તેની ઉજવણી માટે તો આપણે બધાં ભેગા થયાં છીએ.”

 “એમ મને તો ખબર જ નથી કે આજે મારો એકસોમો જન્મદિવસ છે.”

જમનાબાએ બંટીને સાથે રાખી કેક કાપી. બધાએ જમનાબાના જન્મદિવસ મુબારકના નારાથી દીવાનખંડને ગુંજાવી દીધો. બાએ બધાને કેક ખવરાવી મુખ મીઠું કરાવ્યું. બધાં જમનાબાને સરપ્રાઈઝ આપ્યાની ખુશીમાં ખુશખુશાલ હતા.

બાએ હાંક મારી, “અરજણ.”

“જી બા, આ બધાને તેની મનગમતી ગિફ્ટ મારા વતી આપી દે.” બધાં જ એક બીજા સામે જોવા લાગ્યા કે આપણે આટલી ગુપ્તતા રાખી તો પણ બાને ખબર કેવી રીતે પડી ગઈ પણ કોઈ પાસે તેનો જવાબ નહોતો.

“તમને બધાંને મારી ગિફ્ટ ગમી?”

“બા, અમને બધાંને અમારી પસંદગીની ગિફ્ટ મળી છે પણ અમે તમારો જન્મદિવસ શાનદાર રીતે ઉજવવાના છીએ એ ખબર તમને કેવી રીતે પડી? અમે નક્કી કર્યું હતું કે આપણે બાને ખબર પડવા નથી દેવી. આપણે બાને જન્મદિવસની શાનદાર ઉજવણીની સરપ્રાઈઝ આપવી છે તેને બદલે બા તમે અમને સરપ્રાઈઝ ગિફ્ટ આપીને ચોંકાવી દીધા છે.”

“તમે ભૂલી ગયા કે હું તમારી બા છું. તમને એમ કે મને કંઈ ગતિવિધિની ખબર નથી, પણ તે દિવસે બંટી મને જવાબ આપ્યા વગર જતો રહ્યો એટલે મને થયું સાલું દાળમાં કંઈક કાળું છે. બાકી બંટી મને જવાબ આપ્યા વગર જાય નહીં.” એક દિવસ બંટીને પૂછ્યું, `બેટા તારા જન્મદિવસને તો હજી વાર છે તો આ શેની તૈયારીઓ ચાલે છે?` બંટીએ ભોળા ભાવે કહ્યું, `દાદીમા મને ખબર નથી પણ ઘરમાં બધા જન્મદિવસ આવે છે ને તૈયારી કરવી છે એવી વાત થતી હતી.`

“એટલે મેં વિચાર્યું કે હમણાં તો કોઈનો જન્મદિવસ આવતો નથી. અચાનક મને મારાં સો વર્ષ પૂરાં થાય છે એ વાત તમારી સાથે થઈ હતી એ યાદ આવ્યું ને વાતનો તાળો મળી ગયો. તમારે જેમ મને જન્મદિવસની ઉજવણીની સરપ્રાઈઝ આપવી હતી એમ મેં પણ તમને ગિફ્ટ આપીને સર પ્રાઈઝ આપવાનું નક્કી કર્યું અને અરજણને તમને લોકોને ખબર ન પડે તેમ ગિફ્ટ ખરીદવાનું કામ સોંપી દીધું. તમારી બા છું ને એટલે તમારી પસંદગીની પૂરેપૂરી ખબર છે.”

 “બા, તમે ગ્રેટ છો.”

“ના, બેટા, ગ્રેટ તો તમે લોકો છો કે મારો એકસોમો જન્મદિવસ શાનદાર રીતે ઉજવાવનું નક્કી કરીને તે પ્રમાણેની વ્યવસ્થા પણ ગોઠવી. બાકી આજે કોણ માબાપના જન્મદિવસ યાદ રાખે છે. તો, પછી તેને ઉજવવાની વાત તો દૂરની વાત થઈ. 

તમને બધાંને બાનો એકસોમો જન્મદિવસ મુબારક. બહાર આતશબાજી શરૂ થઈ ગઈ અને આકાશમાં લખાઈ ગયું, “હેપી બર્થડે બા”. ચારેકોર આકાશ રોશનીથી ઝળહળી ઉઠ્યું ….

(ભાવનગર)

e.mail : nkt7848@gmail.com

“ઉમા, આ તારા નામનું સર્વકલા સંસ્થાનું આમંત્રણ કાર્ડ છે. તારે ચીફ ગેસ્ટ તરીકે હાજરી આપવાની છે. હું, અહીંયા ટેબલ પર કાર્ડ મૂકું છું. તું જોઈ લેજે.”

 “હા, તમારું નામ પણ કાર્ડમાં છે. મારે એકલાએ નથી જવાનું. તમારે પણ મારી સાથે આવવાનું છે.”

“હું ત્યાં આવીને શું  કરીશ?  મને આ કલા-બલામાં કંઈ ખબર ન પડે. એ તારું કામ છે. તું, જ જઈ આવજે. આમેય મારે ઘણું કામ છે.”

“પણ ટ્રસ્ટીઓનો ખૂબ આગ્રહ છે. તમારે જરૂર આવવાનું છે. આવજોને, તમને મજા આવશે.”

“સારું, જેવી તારી ઈચ્છા.”

“સર્વ આમંત્રિત મહેમાનો અને ઉમાબહેન મહેતાને આજના  આપણા આ પચીસમાં સ્થાપના દિવસના સમારંભમાં આવકારતા હું હર્ષની લાગણી અનુભવું છું. ખાસ તો ઉમાબહેનનો આભાર માનવાનો કે તેઓ આપણી સંસ્થાને ખૂબ સારી માનદ્દ સેવા આપે છે તેમ જ આજના સમારંભમાં ચીફગેસ્ટ તરીકે હાજરી આપવાની આપણી વિનંતિ સ્વીકારી. આપણી સંસ્થામાં, ચિત્ર, ગીત-સંગીત, નૃત્ય વગેરે માટે કલાસીસ ચાલે છે. તેમાં ઉમાબહેન બાળકોને ચિત્ર અને ગીત-સંગીત માટે માર્ગદર્શન આપે છે. ઉમાબહેન વિષે વિશેષ કંઈ નહીં કહેતા, હું ઉમાબહેનને વિનંતી કરીશ કે તેઓ પ્રાસંગિક પ્રવચન આપે.”

ઉમાબહેને કહ્યું, “મને અને મારા પતિ જયેશ મહેતાને ચીફગેસ્ટ તરીકે આમંત્રણ આપવા માટે, હું, ટ્રસ્ટીશ્રીઓ, આમંત્રિત સદસ્યો અને બાળકોની ખૂબ ખૂબ આભારી છું, આ ઉપરાંત સંસ્થાને માનદ્દ સેવા આપવા માટે અને મારી શોખની પ્રવૃત્તિ કરવા માટે મારા પતિ  જયેશ મહેતાનો મને ઘણો જ સહકાર મળ્યો છે. તેઓ બિઝનેસમેન છે. બિઝનેસના કામ અંગે સતત કાર્યશીલ રહેવું પડે છે પણ મને ક્યારે ય  મારી  મનગમતી પ્રવૃત્તિ કરવા માટે રોકી નથી. હંમેશાં પ્રોત્સાહન આપ્યું છે.” જયેશભાઈએ ઉમાબહેન સામે જોયું. ઉમાબહેને આંખથી જયેશભાઈને હકારમાં સંમતિ આપી કે હું કહું છું એ બરાબર છે.

“હું તો આ ક્ષેત્રમાં બહુ નાની વ્યક્તિ છું. મેં જે નાનપણમાં મારા દાદા અને મમ્મી પાસેથી મેળવ્યું છે એ જ્ઞાન મેં બાળકોમાં વહેચ્યું છે. મારા દાદા સંગીત શિક્ષક હતા. હું એમની પાસેથી સંગીત શીખી. મને ગીત ગાવાનો, સંગીતનો શોખ નાનપણથી હતો. ચિત્રકળા હું મારી મમ્મી પાસેથી શીખી હતી. મારી મમ્મી સારી આર્ટિસ્ટ છે. મેં ઘણા ચિત્રો બનાવ્યાં છે જે મારી મમ્મીએ હજી પોતાની પાસે સાચવીને રાખ્યાં છે. આ બંને મારા શોખ મેં બાળકોને શિખવાડીને પૂરા કર્યા. મેં વિશેષ કંઈ નથી કર્યું. બસ, મેં જોયેલું મારું સ્વપ્ન, બાળકો દ્વારા પૂરું કરવાનો પ્રયત્ન કર્યો છે. મને સર્વકલા સંસ્થાના ટ્રસ્ટી મુકુંદભાઈએ વાત કરી અને મેં એ વાતને સહર્ષ સ્વીકારી લીધી. મુકુંદભાઈ મારા પપ્પાના મિત્રના મિત્ર છે. એમને મારી કલા વિષેની ખબર  પડી અને મને તક આપી. બાકી વિશેષમાં હું કંઈ મહાન આર્ટિસ્ટ નથી. મારી કલાને સ્વીકારી, પ્રોત્સાહિત કરી મને આજના સમારંભમાં ચીફ ગેસ્ટ તરીકે આમંત્રણ આપી મારું જે બહુમાન કર્યું તેના માટે હું ખૂબ ખૂબ આભારી છું અને સદા ઋણી રહીશ.”

“જયેશભાઈ, તમે આજના પ્રાસંગિક સમારંભ માટે બે શબ્દો કહો.” જયેશભાઈ ઉમાબહેન સામે સ્નેહભરી નજર નાખી ઊભા થયા. આજે ઉમાબહેન તેમને કંઈક અલગ લાગતાં હતાં.

“આજે હું આ સર્વકલા સંસ્થાના સર્વ ટ્રસ્ટીશ્રીનો આભારી છું. મારી પત્ની ઉમામાં આટલી બધી કલાઓ છુપાયેલી છે, એ મને જ ખબર નહોતી. મેં જાણવાનો પણ ક્યારે ય પ્રયત્ન કર્યો નહોતો. સાચા અર્થમાં કહું તો આજે જ મને ઉમાની સાચી ઓળખ થઈ છે. ઉમાએ તેની એકલીની જ પ્રતિષ્ઠા નથી વધારી, સાથેસાથે મારી પ્રતિષ્ઠાને પણ વધારી છે અને હું દિલથી તેનો આભાર માનું છું. હું બિઝનેસમાં જ ખૂબ ગળાડૂબ રહ્યો. અને ઉમાની સાચી કલાને માણવાથી વંચિત રહ્યો. આજે મને એ અમૂલ્ય ભેટ આપના માધ્યમથી ઉમાનાં સ્વરૂપમાં મળી ગઈ છે. આપનો હું સદા ઋણી રહીશ. પહેલાં હું, અહીંયા આવવા માટે તૈયાર નહોતો, પણ ઉમાના આગ્રહથી આવ્યો. હવે મને લાગે છે કે જો ઉમા મને અહીંયા આગ્રહ કરીને ન લઈ આવી હોય તો, તો હુ ઉમાની સાચી ઓળખ ક્યારે ય ન મેળવી શકત. આપ સૌનો ખૂબ ખૂબ અભાર.

ઉમાબહેનની આંખમાં અશ્રુ બિન્દુઓ હતાં. ઉમાબહેન અને જયેશભાઈની આંખો મળી. જયેશભાઈની આંખમાં પણ મધૂરું સ્મિત હતું. જાણે કહેતી હોય “ઉમા, મેં બિઝનેસમાં ગળાડૂબ રહીને ખૂબ ગુમાવ્યું, હવે તને પૂરતું વળતર આપીશ.”

સહુ શ્રોતાજનો એ આ દૃશ્યને તાળીઓના ગગડાટથી વધાવી લીધું. હોલ ક્યાં ય સુધી તાળીઓના ગગડાટથી ગુંજતો રહ્યો.

e.mail : nkt7848@gmail.com