મૌનમાં સ્થિર મર્મસ્થાને ખુદ કેન્દ્રમાં જડી જાય,
બધી વાણી ડહાપણની જ્યારે જ્યારે શમી જાય.
એક મીંડું અંદર બેઠું છે તગ તગ તાગી રહ્યું,
ચિત્તતંત્ર અનોખી દુનિયાનો મુખ પ્રેક્ષક બની જાય.
ઊંડે .. ઓર .. ઊંડે .. આ વમળમાં ઉતરતા જ,
મનની અંદર પળમાં *હું પણાને મારું* શમી જાય.
એક કોમળ કળી પર ઝાકળ ને અંદર ગેબી નાદ,
પરમ આનંદની અનુભૂતિ પળ ભરમાં થઈ જાય.
અહમના વળ જ્યારે જ્યારે બ્લેક હોલમાં ડૂબે,
સકળ બ્રહ્માંડમાં ખુદને મળી માણસ તરતો જાય.
લાંબી સફર છે જીવન યાત્રા તો શેની સકળ ડખળ,
હાથના ટેરવા ફરતા રહે જન્મ જન્મ જો જાય.
ઘાટકોપર, મુંબઈ
e.mail : bijaljagadsagar@gmail.com