તમે, હરિવર!
ભ્રમણાના કમાડ
પોતે જ ખોલીને –
મેલીને ઉઘાડાં – ફ ટ્ટા ક
ચાલ્યા ગયા તે ગયા જ …
– કોણ માનશે?
તમે જો
મારાં દિવસ-રાત,
શ્વાસ-ઉચ્છવાસ,
ભાન અ-ભાન
– હોત, તો આવું બીજાને મનાવવા –
મનને મનાવવા –
આવતા જતા રહ્યા હોત ને – કોઇક રૂપે, ગુણે!
પણ,
ના રે ના!….. ના .. ના .. ને ના .. જ!
– કોણ માનશે?
પાંચ ખાનાની કાચની પેટીમાં
અંધારાંની ગાગરમાંથી જળ બની
ઠલવાઇને ભરાણા’તા –
તમે – તમારી એક અનુકૂળ હદ સુધી;
– ને પછી જે (જળરૂપ) બચ્યા
– એમાંથી જ વળી
માછલિયાળ
સૅલારા લેવા લાગ્યા …..
– કે નહીં!?
– પણ,
આ
– કોણ માનશે?
તમને શું થઇ ગયું?
શરદી?
– તે લીધો તમે ખીસકોલી અવતાર ..!
મારો તુલસીનો છોડ :
તેનાં પાંદડાં ચાવી ગયા ….
ને કરી મેલ્યો તેને અપર્ણદાસ –
ઠૂંઠો!
"ખીલશે ફરી લીલો કૂજાર!" :
– સૌ કહે આશ્વાસન આપતાં
માંહ્યલો
(- એ તમે જ ને, હરિવર? ….)
માનશે?
તમે માનશો – એ કોઇ માનશે?
કે,
– કોણ માનશે? (કકકકંઈ પણ -)
૦૭.૦૭.’૨૨.