આંખો કામ નથી કરતી …
જોયેલું જોયા કરે છે
ને નવું જોતી નથી
કોઈ ખુશ કરે તો ગમે છે
પણ રોજ તો કોણ કરે?
પ્રોબ્લેમ એ છે કે 
પેટ સાફ થતું નથી
ને મગજ સાફ થતું જાય છે
પેટ
આજકાલ 
વાટકી વહેવારથી ભરાય છે
તું મારી આરતી ઉતાર
હું તારી ગરબી ગાઉં
ખાલી કવિતાથી તો પેટ ભરાય નહીં
એટલે સપોર્ટિંવ ડ્રગ લેવું જ પડે
લાઈફ સેવિંગ ને વાઈફ લીવિંગ …
ને એવું બધું, યુ સી !
શું છે કે બોડીને 
સાર અને અતિસારની વચ્ચે રાખવું પડે
રસો ના મૂકો તો 
રસી મૂકવી પડે
પરભાતિયાંથી કબજિયાત દૂર ના થાય 
તો કવિએ એમઆર થયે જ છૂટકો છે
કચરાગાડી ડોર ટુ ડોર કલેક્ટ કરે
ને એમઆર 
ડોકટર ટુ ડોકટર કન્વિન્સ કરે
ઇન અધર વર્ડ્સ શીશામાં ઉતારે
જેમ કે આ ટેબ્લેટ મુક્તકની છે
એનાથી પવનમુક્તિ થાય છે
આ ગઝલનો સેમ્પલ 
પેરસિટામોલ ધરાવે છે
એ વારંવાર લેવાથી 
ઘણાનું માથું
ચડે છે
તો ઘણાનું રહેતું જ નથી
એ ન ફાવે તો ગીત ટ્રાય કરી શકાય
એનાથી લવ લવ વધે એમ બને 
જો કે એ ગા ગા કરવાથી
રાધાને કૃષ્ણનો વિરહ થયો હતો
એક કામ કરો
આ અછાંદસનાં થોડાં ફ્રી સેમ્પલ રાખો
પેશન્ટને જોઈએ તો ફીમાં આપજો 
એનાથી પ્રેસર કંટ્રોલ થાય છે
ચક્કર આવતા અટકે છે
ને વારંવાર દોડવું પડતું નથી
આમ તો બ્લડ સુગરને કંટ્રોલ કરવા
હાઈકુ ઉત્તમ ઈલાજ છે
પણ એનો પ્રોબ્લેમ એ છે કે
એનાથી
ઘણાંને 
દોઢડા'યાબિટીસની 
તકલીફ થાય છે ને એનો ઈલાજ નથી.
સોરી ...

0

e.mail : ravindra21111946@gmail.com

સાલી, મારી પોતાની કોઈ ઓળખ જ નહીં !

આખી ય જિંદગી.

નાનો હતો ત્યારે બધા કહે, “હા .. હા .. ઓળખ્યો, આ તો રમણ વલ્લભનો, કાય્યમ પહેલ્લા નંબરે આવે છે તે .."

મંદિર, પ્રસાદ ખાતર ડોકુ નમાવવા જઉં તો બૈરાં પૂછે, "તું તો ભગવતીનો ભોણિયો ને? બોઉં હારું કે'વાય રોજ દર્શન કરવા આઉ છું તે !"

અરે, ભાઈબંધની ઘેર જાઉં ને રસોડામાંથી એની બા પૂછે " એ .. કોણ છે ?"

તો એની ટીણકી બહેન કહે, "કોઈ નહિ બા, એ તો વિનુભાઈનો ભાઈબંધ છે."  કોઈ નહિ … કોઈ નહિ?

વાડીના નોકરો ય "નોના શેઠ, નોના શેઠ" કરે. ઘરની કામવાળી સૌથી નાનો એટલે "બાબાભઈ બાબાભઈ" કરે. અરે, દાદાનો હજામ, જેને દાદા ગાંયજા સિવાય બીજા કોઇ નામે બોલાવે નહીં એ પણ મને “શું નામ તારું?” એમ પૂછી અસ્ત્રો ફેરવે.

નિશાળમાં ય બધા માટે હું "ડીડી"નો નાનો ભાઈ !

કોલેજમાં બધા મને “સન ઓફ એ.ટી. કે.ટી.” કહે. ઈલેક્શનમાં ઊભો રહું તો બોર્ડ પર "વોટ ફોર સન ઓફ એ.ટી. કે.ટી. …… " ચિતરાય. મને જીતાડનારને ખબર પણ ન હોય હું કોણ છું?

ઓછું હતું તે કોલેજમાં પ્રેમમાં પડવાનું પરાક્રમ કર્યું. મને અને એને એમ કે અમારા બે સિવાય આ ભેદની બાતમી ગામમાં કોઇને નથી. થયું એવું કે એક દી’ બસમાં ઊભા થઇ, કાકીને સીટ આપી. તો કહે, “ઓહ, ઓળખ્યો, તું તો પેલી કાળી કંચનની છોરી પાછળ ગોંડો થયો છે તે ને? ભલું કરે ભગવોન તારું”

ખેર, કોલેજ પછી તરત જ અમેરિકા આવવાનો વાવડ વાયો. બીજું કઈ નહિ તો પરદેશમાં મારા નામથી તો લોકો મને ઓળખશે એ લાલચે અહીં આવ્યો. થોડોક વખત લાગ્યું કે અહીં આપડા નામનું પત્તું ફાટશે પણ નસીબ ફૂટતા અહીં પણ વાર ન લાગી.

કાળી કંચનની કોકિલા અહીં આવી. મધુર રાગે ભજન મસ્ત ગાય અને બધાને ભોજન મસ્ત કરાવે. બસ પછી તો સમાજમાં કોઇ પણ મળે, "કોકિલા બહેનના હસબંડ ને?” એ સવાલથી વાત શરૂ કરે. ને પછી, “બહુ ઓછા આ રીતે પોતાની વાઈફને સોલીડ સપોર્ટ આપે" એવા ડહાપણથી પૂરી કરે.

થઇ રહ્યું. સંતોષ ક્ષણ ભંગુર છે એવું જ્ઞાન લાધ્યું. બાકી હતું તે બે ટેલેન્ટેડ છોકરીઓને મોટી કરી મારી “નાઉ ફેમસ” વાઈફ કોકિલાએ!

દીકરીઓની બહેનપણીઓ ય પૂછે, "અંકલ, તમે તો કીંજલના ડેડ ને ? શું કહું હું એ ડેડની દીકરીને?

આખરે તો "ડેડ" થઇને ય મારા નામ ખાતર જીવી લેવાની મારી જીવિષા હતી, એ આશા પર પાણી ફરી વળ્યું.

મારી મોટી દીકરી ફેસ ટાઇમ કરતાં એના નાના દીકરાને પૂછે, "ડીકુ, દાદાનું નામ શું છે?"

"દાદા મિશીગન" ટેણિયો એક સેકંડનો વિચાર કર્યા વગર કહે!

નાની, એની દીકરીને એ જ સવાલ પૂછે.

ત્રણ વરસની છે. જીગરનો ટુકડો. તરત બોલે,

“નો હેર દાદા.”

મારા નામની તક્તિ પણ મારે કપાળે લગાવું ને તો લોકો મને તક્તિવાલા કહેશે. મારી ખરી અટકથી પણ મને કોઇ નહીં ઓળખે.

https://www.facebook.com/bdshah810/posts/10218538910374911

કાવ્ય અને લખાણ બંને ગુજરાતના અગરિયાઓની સ્થિતિ સમાજ સમક્ષ રજૂ કરે છે. … સાથે એક પોસ્ટર પણ છે જે માત્ર ધ્યાનાકર્ષક પોસ્ટ બનાવવાના હેતુથી બનાવેલ છે. જેમાં સામેલ ફોટોગ્રાફ્સ ગુગલ પરથી કોઈ જ મંજૂરી વિના જ્યાંથી મળ્યા ત્યાંથી લીધેલ છે. મતલબ મેં પાડેલાં ફોટાં નથી.

•••

ફોટા પાડીને જ ઉમંગ – શું છો બતાવો !
તપતી ધરાએ ચાલી – થોડું તો બતાવો.
મીઠું મીઠું બોલીને – વહેતા પડો છો,
મીઠાનો સ્વાદ પગથી – ચાખી તો બતાવો.

 શહેરમાં તો પકવાન – રોજે પચાવો,
રોટલો ને ડુંગળી – ગળી તો બતાવો.
વાનગી સ્પર્ધાઓ – ઘણી છો બનાવો,
ખારી રોટીની ઉજાણી – કરી તો બતાવો.
 
વૃક્ષોની ચિંતા – ઘણી છો કરતાં,
ખારા માનવની ગણતરી – કરી તો બતાવો.
ધનવાનોનો ઘસરકો ય – ગામને બતાવો,
ખારી ત્વચા હેઠ રક્ત – શોધી તો બતાવો.
 
ભોજન લાગે મીઠું – ખારા ગાંગડાથી,
ગાંગડાની જુબાની – લઈ તો બતાવો.
શોખ કરતા ફરો – સોનાના તાબૂતના,
ખારા પગની રાખ – કરી તો બતાવો.
 
લેંટ લૂછવાના લાખ – લેતાં ફરો છો,
અહીં જ્ઞાનયજ્ઞ ક્યારેક – કરી તો બતાવો.
ચળવળો પશુની – સુષ્ઠુ કરો છો,
ખારા તનની આગ – ઠારી તો બતાવો.
 
લીસા રોડે ફોટા – ઘણાં છો પડાવતા,
ખારા ઢગલે ચળવળ – કરી તો બતાવો.
મીઠાની ખારાશ – તો લોહીમાં સમાણી,
દરકાર આશ – "ખારાશ" થતી – રોકી તો બતાવો.

ગાંધીનગર, ડિસેમ્બર 2020

માહિતી :

અગરિયાના શરીરના અંતિમસંસ્કાર બે રીતે કરાય છે. પહેલાં અગ્નિસંસ્કાર – પછી દફનવિધિ. કારણ કે તેમના પગ સળગતા નથી.

મીઠાના અગરમાં કામ કરતા અગરિયાના ખાલી ફોટા જ છપાય છે. એમની દરકાર માટે જાગૃત, પ્રવૃત્ત કે સમર્પિત કેટલાં ?

ગ્લોસી પેમ્ફલેટ છપાવીને બાલ મંદિરની પણ લાખ રૂપિયાની ફી ઉઘરાવવાની ને એમાં પણ પાછું ઇન્ટર્વ્યુ રાખવાનું ! આ શિક્ષણ ભેખધારીઓ (!) ખારાપાટમાં ડોકાશે ?

પશુઓની સાચી-ખોટી ચિંતા કરનારા – આ જીવતી માનવ પ્રજાતિની નોંધ લેશે ?

છાશવારે જાતજાતના તકલાદી આંદોલનો કરનારા થનગનભૂષણોથી ખારી સમસ્યા મપાશે?

હજુ ઘણી અજાણી વિગતો છે જેનો કવિતામાં સમાવેશ કરેલ નથી. જેમ કે, અગરિયાઓ અફાટ રણમાં છેટે છેટે કામ કરતા હોય અને મોબાઇલ નેટવર્ક ના હોય તો એકબીજાને બોલાવવામાં તકલીફ પડે. અવાજ પણ ના પહોંચે. એટલે સૂરજના તડકાના રિફ્લેક્શન માટે અરીસો વાપરે છે.

ખુલ્લામાં એમની પાસે ટોઇલેટની એકાદ આડશ જેવું હોય. એ પણ જો બીઝી હોય અને અન્ય કોઈને પ્રેશર આવે તો ખાટલો અને ટુવાલ કે સાડી લઈને દોડવાનું. છેટે જઈને ખાટલા પર ટુવાલ કે સાડી લટકાવીને આડશ ઊભી કરીને બેસવાનું. નજીકમાં ઝાડી ઝાંખરું પણ ના હોય ત્યારે આ મજબૂરી.

e.mail : hiteshpatadiya2@gmail.com