કવયિત્રી સિલ્વિયા પ્લાથનો આજે જન્મદિવસ છે. એ નિમિત્તે એમના એક કાવ્ય ‘Mirror’નો મારો અનુવાદ પ્રસ્તુત કરું છું.
દર્પણ
હું છું રૂપેરી અને સુસ્પષ્ટ, પૂર્વધારણાઓથી મુક્ત.
જે કંઈ દેખું એ ગ્રસી લઉં છું તરત જ,
જેવું છે એવું જ, પ્રેમ કે અણગમાથી ઝાંખું કર્યા વગર.
ક્રૂર નથી હું, માત્ર યથાર્થ છું-
ચતુષ્કોણ નેત્ર, કોઇ નાનકડા દેવતાનું.
મોટા ભાગનો કાળ વ્યતીત કરું છું સામેની દીવાલનું મનન કરવામાં.
ગુલાબી છે એ, અને છાંટણાંવાળી. મેં એને એટલી નિહાળ્યા કરી છે
કે મારા હૃદયનો હિસ્સો માની બેસું છું એને, પણ એ કંપી ઉઠે છે.
અમને અલગ કર્યા કરે છે વારંવાર, ચહેરા અને અંધકાર.
અને હવે હું સરોવર છું. એક નારી ઝૂકે છે મારા પર,
પોતે ખરેખર કોણ છે એની શોધ મારા ઊંડાણોમાં કરવા.
પછી એ વળી જાય છે તરત, મીણબત્તી કે ચંદ્ર જેવા જૂઠાબોલા તરફ.
પીઠ એની દેખું છું હું, ને એને નિખાલસ પ્રતિબિંબું છું.
મને એ ઈનામ આપે છે, અશ્રુ અને અશાંત હાથોનું.
હું એના માટે મહત્વપૂર્ણ છું. એ આવે છે, જાય છે.
રોજ સવારે અંધકારની જગ્યા લે છે એના ચહેરા.
એક બાલિકાને ડૂબાડી છે એણે મારી અંદર, અને મારા પેટાળમાંથી એક વૃદ્ધા
રોજ રોજ ખેંચાઈ આવે છે એના તરફ, કોઇ ભયાનક મત્સ્યની માફક.
સૌજન્ય : નંદિતાબહેન મુનિની ફેઇસબૂક દીવાલેથી સાદર
