(૧)
વીંધાવું પડે
રસીલા સૂર ગાવા
પાવાને પૂછ !(વાંસળી)
(૨)
વનની કોર્ટે,
દોષી છે પાનખર.
મલ્કે વસંત !(મલકે)
(૩)
આંસુ સારે છે,
ખરેલી કળી જોઈ
મધમાખીઓ !
( ૪)
જીવન છે તું,
મોતની અમાનત.
પંપાળું તને !
( ૫)
મર્યાં પૂજાય,
જીવતાં ઠેબે ચઢ્યાં.
મરીને જીવ્યાં !
( ૬)
સ્મૃતિ મહેંકી,
ખરે, પારિજાતક
કેસર ભીનાં !
(૭)
શાંત દરિયે
પવનનો માઉસ,
કરે સર્ફીંગ !
જાપાનીઝ કવિ તોમોત્સુને (14મી સદી)ના એક કાવ્યનો મારો અનુવાદ.
મંદિર સામે બરફ.
મંદિરની સુશોભિત વાડને
નહીં વટાવું હું.
ચોક્કસ ભગવાનને પણ
વાંધો હશે
પગલાં પડે એનો,
આ તાજા બરફ પર.
આકાશથી નીચેનાં અને
આકાશથી ઉપરનાં પાણી
જુદાં કર્યાં યહોવાહે*
નીચેનાં પાણીમાંથી
કોરી ભૂમિ જુદી કરી
પાણી અને ભૂમિ જુદાં કર્યા
નૂહ*ના જમાનામાં
માણસની ભૂંડાઈ મટાડવા
પૃથ્વી પર પાણીનું જોર ચાલવા દીધું.
મિસરીઓથી બચવા ઈસરાયેલીઓ સાથે
મૂસા નિકળ્યા
ડેરા તંબુ લઈને
સૂફ સમુદ્રના કાંઠે મૂસાને
સંકટમાંથી ઊગારવા
યહોવાહએ
મૂસાને હાથ લાંબો કરી
સમુદ્રને બે ભાગમાં વહેંચવાનું કહી
પાણી અને ભૂમિ જુદાં કર્યા.
ત્યારથી પાણી અને ભૂમિ વચ્ચે વેર મંડાયું
પછી તો
સમુદ્ર ચીરીને પૃથ્વીએ હિમાલય થઈ
માથું ઊંચક્યું
કીરીબાટી, ટુવાલુ, જેવા સમુદ્ર દ્વિપોને
આજ ગળું કાલ ગળું કરતા
સમુદ્ર વળતો ઘા મારે છે
આકાશમાં મેઘધનુષ જોઈ
ઋતુ પરિવર્તનના નિરાશ્રિતો કહેવાતા
ટાપુ નિવાસીઓ
નૂહ સાથેના યહોવાહના કરારને
વાગોળે છે.