સમી સાંજે વાટડી જુએ ‘દિ એ પીછે ગયાં;
આથમી ગયો સૂર્ય, પંખીઓ માળવે ચડ્યાં.
ઠંડકની લહેરખીએ અંતરે ઉતરતા ગયાં;
શાંત પ્રકૃતિ સંગ તાદાત્મ્ય સાંધીને ગયાં;
અંધારું થવાની આરે સૌકોઈ ઘરે પરત ફર્યાં;
અનુભૂતિ વ્યાપી આંગણે, ખુશીને આવકાર્યાં.
ગગને વિહરતાં જીવને પણ વાચાએ પકડ્યાં;
એ ફરાવી પાંખો ‘ને સોળે કળાએ ચમક્યાં.
‘સચેત’ બનીને લાગણીના તારને જોડ્યા;
રાખી પ્રેમ અંતરે સંધ્યાને પાલવે ઓઢાડ્યા.
સમી સાંજે વાટડી જુએ ‘દિ એ પીછે ગયાં;
આથમી ગયો સૂર્ય, પંખીઓ માળવે ચડ્યાં.
ભુજ કચ્છ
e.mail : julisolanki110@gmail.com