કવિ તમને બારેમાસ ઝાકળની ટેવ છે પણ ખમોને
આ માંડ શિયાળો બેઠો છે, પડી રહી છે ટાઢ
વીઘામાં વાવ્યા છે ઘઉં
મને ધરાઈને ઠારને ઠાર કહી લેવા દો
વચ્ચે આમ ઝાકળ ઝાકળ ન કરો.
હા ખબર છે તમને ઠારમાં નથી મળતી ઍસ્થેટિક્સ સેન્સ
પણ એની માટે તો કવિ મધરાતે પાણી વાળવું પડે,
હવા ચોરી લાવે છે એ વરસાદનો પંડછાયો અંધારે ઝીલવો પડે,
વરસાદના પંડછાયાને શેઢાથી ક્યારા લગ રેલાતો જોવો પડે
ટાઢે ઠરતા શિયાળવાની લાળીઓ ગણતાં ગણતાં પોતે પરસેવે ભીંજાવું પડે.
હા કવિ, તમે સાતમા માળની અગાશીએ
કૂંડા પર બાઝેલું ટીંપું જોઈને ખુશ થઈ જ શકો છે કબૂલ પણ ચૂપ રહો,
આ વીઘો લણી લઉં ત્યાં સુધી ચૂપ રહો,
ચૂપ એટલે એકદમ ચૂપ,
એક અક્ષર કવિતાને નામે લખવાનો નથી,
અને ઝાકળ તો બિલકુલ નહીં.
4 જાન્યુઆરી, નવી દિલ્હી