અત્યારે કવિતાને
કોઈ સમજતું નથી,
સમજે છે
પ્રશસ્તિ
અને એ પણ ગદ્યમાં.
ગદ્યમાં તું આળ-પંપાળનો
આખો પાઠ લખ,
વ્હાલાં – દવલાંનાં નામે આખા પાત્રો ઉમેર.
દરેકના મુખમાં
વાહ! –
નો સંવાદ મૂક,
તો કોઈના મુખમાં
શું વાત છે! –
નું આશ્ચર્ય મૂક.
અનુભવ, વિચાર અને સમજનો ત્યાગ કરીને,
હા-જી હા-જી, જીહજૂર જીહજૂરનો પાઠ કર.
લોકો તો
પાળેલા કૂતરાને પણ
પ્રેમથી
ટુકડો ખવરાવતા હોય છે,
પણ તને
માન, સન્માન, ઈલ્કાબો, ચાંદ, ઇનામો, પુરસ્કાર, ફેંકવામાં આવે છે, ત્યારે –
તારી પૂંછડી બે વળ વધારે લઇને,
વધુ ઊંચી ચડે છે.
તારું મોં એના ગંધાતા ખરડાયેલા પગને ચાટી રહ્યું હોય છે.
ચાટવાની ક્રિયાથી ધરાયેલો દલાલ સાહિત્યકાર,
તને
પગથી હ્યડ! કહીને લાત મારે છે, ત્યારે
તું ફરી પાછો લખવા બેસી જાય છે
ગદ્ય પ્રશસ્તિ!

કાફલો
આવી ઊભો છે,
વિસ્તાર કોર્ડન
કીધો છે,
મંત્રીજી હેલ્મેટ પહેરીને ઊભા છે.
અને,
મનમાં પૂછે છે.
સાલું, બહુ ખરાબ થયું, નહીં?
આ તો આવતી ચૂંટણીના મારા પાંચ વોટ ચગદાઈ મર્યા!
એ વાતનો ભાર લઇને મંત્રીજી
ખિન્ન હૃદયે
પાછા
ગાડીમાં ગોઠવાઈ ગયા.

મેજ એક રાજકીય કૂટણખાનું છે.
સપાટ, સીધું,
લીસું,
સાફ કાચ વાળું.
ત્યાંથી સત્તાના થપ્પા લાગે છે,
લાંચની ગંગા ત્યાંથી ખળખળ વહે છે,
એના ખાનામાં સોનેરી પાક લહેરાય છે,
તો
ક્યારેક રંગબેરંગી પેનો કાગળ પર ઉઝરડા કરે છે.
મેજ એક નિર્દયી હકીકત છે,
ત્યાં ઇતિહાસ લખાય પણ છે,
અને
વિકૃત દ્વેષના વાઘા પણ પહેરાવાય છે.
મેજ નેતાઓની સૌથી પ્રિય મૂડી છે,
એના ચાર પાયા –
ખંધાઈ, નાગાઈ, લુચ્ચાઈ અને ભ્રષ્ટાચાર.
મેજ પર જ શહિદ લોહી લુહાણ પડ્યા હોય છે અને લોહીથી લથબથતું લોઢું કાઢવામાં આવે છે,
મેજ પર જનતાની ભૂખના હિસાબ મંડાય છે,
તો
ખેડૂત – બેરોજગાર – ગરીબને ભીખ આપવા માટેના મોડલ પણ રચાય છે,
મેજ પર બાળકીના શરીરને ચીરીને પોસ્ટમોર્ટમ કરાય છે,
મેજ પર પૈસા ભરીને વિમાન પહેલાં ઉડે છે, પછી એ જ વિમાનમાંથી –
સૈનિક છત્રીથી ભૂસકો લગાવે છે,
અથવા તો એક કોથળીમાં સમાય એટલા માંસના લોચા તાબૂતમાં લાવવામાં આવે છે.
માનવજાત માટે
આ મેજ એક કોયડો છે
એક તક છે, એક શક્યતા છે,
આ મેજ વાટ જુએ છે
એક
કાવ્યની.