મમ્મી, તું આજે મને યાદ આવે છે
એવી યાદ આવે છે
કે આંખોને બસ આંસુ જ ફાવે છે!
તું મરી ત્યારે
ભીનાશ પણ અડકી નહોતી આંખને,
દુઃખ થયું નહોતું, એવું તો સાવ નહીં કહું
થયું હતું, થોડુંઘણું
પણ પરંપરાવશ.
સાચું કહું
તારા મર્યા પછી હું ખુશ હતો
ખુશીમાં ને ખુશીમાં
મેં મુંડન નહોતું કરાવ્યું
ઉત્તરાયણ પર
ઘરમાં મેં એકલાએ પતંગ ચગાવ્યા હતા
એવા પતંગ ચગાવ્યા હતા, એવા પતંગ ચગાવ્યા હતા
જાણે મારી યુવાનીને બાળપણ ફૂટી નીકળ્યું હતું
‘પૉંતરી’માં ભલે રફેદફે થઈ ગયો (પૉંતરી – પાંત્રીસ ગામનું પરગણું)
પણ ખુશ હતો
બહુ ખુશ હતો
કારણ,
તારું મરણ
તારી લાંબ્બીલચ્ચ વેદનાનો છેડો હતો
મને યાદ છે
પથારી થઈ ગયેલા તારા ભારેખમ શરીરને
હજારો માકણ ચોંટી પડેલા
ચૂસવા લાગેલા
ચૂસી-ચૂસીને ભારે થઈ ગયેલા
એવા ભારે થઈ થયેલા, એવા ભારે થઈ ગયેલા
તું મરી ત્યારે, ચાલી પણ નહોતા શકતા!
બોલ, પછી તારા મરણ પર કેવી રીતે રડું?
પણ મમ્મી, તું આજે મને યાદ આવે છે
એવી યાદ આવે છે
કે આંખોને બસ આંસુ જ ફાવે છે!
તું હમેશા કહેતી
”માંહ્યલો બધાનો સારો હોય
માણસ છોને સ્હેજ-વધારે ખારો હોય”
પણ, માણસ આજ માકણ બની ગયો છે
માંહ્યલાને ચોંટી પડ્યો છે
ચૂસી રહ્યો છે
ચૂસી ચૂસીને ભારે થઈ ગયો છે
ભારે થઈને આગળ ધસી રહ્યો છે
ટોચ પર પહોંચી ગયો છે
જ્યાં જુઓ ત્યાં માકણ દેખાય છે
હેં મમ્મી, તું ખોટી પડી!
સાવ ખોટી પડી
સાચું કહું છું
તું આજે મને યાદ આવે છે
એવી યાદ આવે છે.
કે આંખોને બસ આંસુ જ ફાવે છે!
e.mail : umlomjs@gmail.com