ચીમળાઇ ગયેલું મોઢું, નિર્દોષ ચહેરો,
ટ્રેઇનમાં પથરાના વાજીંત્ર સાથે, ભીખ માંગતા,
ગીતગાતાં ભૂલકાંઓ –
કિશોરાવસ્થામાં વૃદ્ધ દેખાતાં ચિથરેહાલ
અનેક ચહેરા-સ્વઅસ્તિત્વની લડત લડતાં
ભીખપર નભતા અનેક કુટુંબો –
શિયાળાની કડકડતી ઠંડીમાં ફૂટપાથ પર
થીજી જાતાં માનવસ્થંભો –
ગંધાતી ગટરોને રહેઠાણ બનાવી જીવતાં
માનવ સમૂહો –
ખુલ્લે આમ મસાજ કેન્દ્રોનાં નામે ચાલતાં
વૈશ્યાગૃહો –
આ આઝાદ ભારતની વાત છે –
જ્યાં લોકશાહી છે – સમાજવાદ લાવવાની
થોકબંધ વાતો થાય છે – વીસ મુદ્દા અને
બીજા પાંચ મુદ્દાની વાત કરી આર્થિક
ઉદ્ધારની ગુલબાંગો પોકારી જ્યાં ખાદીધારી
નેતાઓ ભાષણ કરતાં થાકતા નથી –
અને તેમ છતાં પણ એની – એ જ સ્થિતિ –
આ છેવાડાનાં રક્તવિહીન હાડપિંજરનાં
માનવ સમૂહોને અમે વર્ષોથી જોઇએ છીએ ત્યારે –
અમને કશું જ સુઝતું નથી –
સિવાય – બસ એક ચીનગારી – તેમાંથી ફેલાતો
વિસ્ફોટ – તોફાન – આંધી – ઉલ્કાપાત
અને તેમાંથી પરિણમતી લાલક્રાંતિ
અને પછી તેમાંથી રચાતી શોષણવિહીન સમાજ રચના
બસ એની રાહમાં અને રાહમાં
અમે દિવસો વિતાવી રહ્યા છીએ
પડ્યા પડ્યા આજ પણ
અહીં એકલા અટુલા
પછી ભલે અમે તદ્દન ક્ષીણ થઇ ગયા હોઇએ.
૭ એપ્રિલ, ૧૯૯૨
e.mail : koza7024@gmail.com