લ્યો,
હું ક્યાં ઓળખું છું
અહીં ભારતમાં રહેલી નાતજાતને.
હું તો કંઈ ઝૂપડામાં થોડો જન્મ્યો છું તે ?
મેં ક્યારે ય ગરીબી જોઈ નથી …
સાચું કહું તો હું
ભારતમાં સીધો એરપોર્ટ પર
ઊતર્યો હતો.
ધમાકેદાર એરપોર્ટ
જોઈને મને થયું કે,
અરે, આ તો ઈટલી, ચાઇના કે અમેરિકા કરતાંયે
મહાન દેશ છે
ત્યાં તો બધા વેગળા રહીને વાત કરતા
સુસ્કીઓ ભરીને બોલતા.
ને અહીં
તો અટકોની ભરમાર હતી …
પણ હું
સાવ સેફ હતો
નામ હતું ને કોરોના
મેં ક્યારે ય ગરીબને હેરાન નથી કર્યા
કે
નથી એમની તરફ નજર સુધ્ધાં નાખી
અરે ભાઈ
હું તો બલુનમાંથી ઊતર્યો હતો.
પણ મને
ઘુસાડી દીધો
શાકભાજીની માર્કેટમાં
સફાઈ કર્મચારીઓની પંગતમાં
હળવેકથી
મને વોર્ડબૉય, નર્સ
પાસે ઘસડી
લાવવામાં આવ્યો
બસ ત્યારથી
હુંયે તોબા પોકારી ગયો
અહીં તો
મારી કોઈ કાળજી લેતું નથી …
મને તો ગરીબી અને ભેદભાવ જ
નજરે ચડે છે
ઘરમાં પુરાઈને
ભૂખે માર્યો મને
ને
બહાર નીકળ્યો
તો
દંડાઓનો વરસાદ
લોહીલુહાણ
ભૂખે જીવ જાય
ને
થોડું ખાવા મળે તેમાં ય
'અટક' જોવાય
ઓ … હો …
ભલું હતું મારું વુહાન
ક્યાં ગયા પેલા
મને અહીં લાવવાવાળા
મારે નથી રહેવું
આ દેશમાં
મને
જાતિ અને ધર્મમાં
ઘુસાડી દીધો ..
હું તો
હતો માત્ર
ધનિકોની સાથે
ઘડીએ ઘડીએ
છાશવારે
જનતાના પૈસે
બલુનમાં બેસીને
લીલાલહેર કરનારા
માલેતુજાર
કદી
'દિલની વાત ન કરનારા'
મિત્રોની સાથે
એ જ મને
ફરી લઈ જશે બલુનમાં
સૌજન્ય : “નિરીક્ષક” − ડિજિટલ આવૃત્તિ; 13 મે 2020