તમને ક્યાં કંઈ ખબર છે …
નાસિકથી સતના, મહારાષ્ટ્રમાંથી મધ્ય પ્રદેશ,
ચાલતાં જવાનું છે .. નિર્ણય અફર છે
પૂરા મહિના છે, પતિનો સાથ છે.
૯૦૦ કિ.મી.નું અંતર કાપ્યું છે,
ડરતાં ડરતાં, મરતાં મરતાં, ફિકર નહીં,
હજુ એકસો પચાસ કિ.મી.અંતર કાપવાનું છે
હા … હું ચાલું છું
બધાની સાથે, બધાની જેમ
શું થશે? જે થવું હોય તે થાય ..
પણ ઘરે તો જવું જ છે ..
લૉક ડાઉન છે
‘ઘરે રહો, સલામત રહો’ એવું ફરમાન છે ..
ચિંતા છે .. પણ બીજો રસ્તો નથી ..
દરદ ઉપડ્યું ને બીજી સ્ત્રીઓ વ્હારે આવી
તકલીફનું કોને કહેવું?
વેઠિયાનું કોઈ રણીધણી નથી હોતું
બૂમો પાડું કે ના પાડું ..
મારે જન્મ આપવાનો છે
બળબળતી બપોરે, સૂમસામ રસ્તાની કોરે,
તાપથી ફળફળતા રસ્તા પર
ભવિષ્યના વેઠિયાને …
શું નામ આપું? કહેશો?
રોડની કે રોડલી?
દવાની એમાં કોઈ જરૂર નથી હોતી
અમારે તો આમ જ જન્મે છોકરાં
મારા પતિએ શરમાતાં શરમાતાં
એનું મોં જોયું છે, એ ખુશ છે
અમે બન્ને સ્વસ્થ હોઇએ કે ના હોઈએ
ડોક્ટરોનું ચૅકિંગ જરૂરી નથી ..
મેં એને ધાવણ દીધું છે ..
માંગીને લાવેલી રાહતની થોડીક ખીચડી ખાઈને
બે કલાકનો આરામ કાફી છે
બધું બરાબર છે ને
હવે હું તૈયાર છું
પેટમાંથી છૂટા પડેલા બાળકના ભારને
કાખમાં નાખી ચાલવા માટે
ઘરે જવા માટે !
સરકારી આજ્ઞાનું પાલન કરવા માટે !
અમે નસીબદાર છીએ
કોઈ ટ્રક કે વાહને એક્સિડેન્ટ નથી કર્યો,
કોઈ ગાડીએ અમને કચડયાં નથી ..
માર પડ્યો છે, પણ ચાલવું જરૂરી છે
આ બળબળતા રસ્તા પર
એકસો પચાસ કિ.મી. … ફકત
સૌજન્ય : “નિરીક્ષક” − ડિજિટલ આવૃત્તિ; 22 મે 2020